مواضع او درباره مسلمانان و مهاجران جنجالی بوده‌اند. در ژانویه ۲۰۱۷ میلادی او تصمیم «دونالد ترامپ» مبنی بر ممنوعیت ورود شهروندان چندین کشور مسلمان به ایالات متحده را ستود و انتقادات مطرح شده در این باره را «مضحک» توصیف کرد. او هم چنین به دروغ مدعی شده بود که «جورج گالووی» سیاستمدار معروف و چپگرای بریتانیایی از رژیم صدام حسین پول دریافت کرده است.
به گزارش فرارو به نقل از اسپکتیتر، در حال حاضر اوضاع در دموکراسی‌های غربی به قدری بد است که ما تمایل داریم این موضوع را نادیده بگیریم که وضعیت در نقاطی از جهان که می‌توان به صورت مودبانه آن را «غیر دموکراسی» نامید چقدر بدتر است. به نظر می‌رسید که سیاست چین برای توسعه کووید در آزمایشگاه و سپس سرپوش گذاشتن بر نشت آن در آن زمان کارساز بود. دانشمندان غربی که برخی از آنان به دلیل ارتباط با چین فاسد شده بودند، متقاعد شدند که پکن بهترین سیاست را برای کنترل عفونت ناشی از کووید -۱۹ دارد.
با این وجود، به طور فزاینده‌ای مشخص می‌شود که مردم چین چنین باوری ندارند و در حال شورش هستند. در روسیه سیاست جنگی پوتین باعث انزوای کشورش شده، موجبات تحقیر نیروهای مسلح او را فراهم کرده و باعث پیوند بیش‌تر دشمنان دموکراتیک روسیه در سطحی بیش از احساسات ضد شوروی در دوره جنگ سرد شده است. برخلاف تصور رایج در افکار عمومی اداره یک دیکتاتوری بسیار دشوارتر از یک دموکراسی است.
«ریشی سوناک» نخست وزیر تازه بریتانیا در سخنرانی اخیرش در ضیافتی در روز دوشنبه گفت که «امنیت و رفاه ما به عمق مشارکت‌مان با کشورهایی بستگی دارد که به طور کلی مانند دیکتاتوری‌ها فکر نمی‌کنند».
کشورهایی که او نام برد سرنخ‌هایی از تفکرش را ارائه می‌دهند: ایالات متحده، اندونزی، استرالیا، کانادا، مالزی، سنگاپور، نیوزلند، ژاپن، کشورهای خلیج فارس، اسرائیل، هند. او بر روابط خوب با کشورهای اروپایی تاکید کرد اما کشورهای اتحادیه اروپا که او به آن اشاره کرد سوئد و فنلاند بودند زیرا آن کشورها در حال پیوستن به ناتو هستند. نخست وزیر بریتانیا گفت: «بریتانیا به همراه متحدان‌اش از شریان‌ها و بطن‌های اقتصاد جهانی محافظت خواهد کرد». او به شکلی مودبانه خطاب به چین گفت که «جهان آزاد اجازه نخواهد داد ابتکار عمل کمربند و جاده امپراتوری (چین)، جهان را در دست بگیرد».
خب، این تفکری بوده که به طور مداوم نادیده گرفته شده است: قدرت‌های سرکوبگر و خشونت بار پیوسته ما را تهدید کرده‌اند.
دوست من پزشک خط مقدم احساسات پرستاران را هنگام آماده شدن برای اعتصاب این گونه توصیف می‌کند: «بین کارکنان پرستاری داخلی (بریتانیایی) و مهاجر (از دیگر کشورها) شکاف جالب توجهی وجود دارد. کارکنان داخلی به دلیل بدهی‌های دانشجویی و فداکاری‌های‌شان نارضایتی بیشتری دارند. پرستاران خارجی مسائل را به شکلی متفاوت می‌بینند. از آنجایی که آنان برای زندگی بهتر به اینجا آمده‌اند بیش‌تر شرایط را می‌پذیرند و از نظر سیاسی در امور کشور دخالت نمی‌کنند. این باعث می‌شود آنان کارکنانی موافق باشند.
علیرغم تضمین‌های دولت مبنی بر اینکه پرستاران خانگی در اولویت هستند در عمل واقعا این گونه نیست. دولت دزدیدن نیروی کار آموزش دیده فیلیپین، نپال و هند را ترجیح می‌دهد چرا که آنان نیروی کار ارزان‌تری هستند و سر و صدای بسیار کم‌تری ایجاد می‌کنند». او چشم‌انداز اعتصاب را برای وضعیت بهداشت و درمان بریتانیا اسفناک ذکر می‌کند.