معاون فرهنگی و اجتماعی دانشگاه تهران گفت: بدون گفتگو، ایجاد مفاهمه ملی امکان‌پذیر نیست. پس گفتگو‌ها برای ما صرفا شعار و موقتی نیست و حتی قبل از اتفاقات اخیر ما بستر گفتگو را به عنوان یک استراتژی آغاز کردیم.
«هادی بهرامی احسان» معاون فرهنگی و اجتماعی دانشگاه تهران در گفتگو با ایلنا در خصوص دانشجویانی که در ناآرامی‌های اخیر دچار مشکلاتی شدند و تلاش برای جلوگیری از مسائلی مانند تعلیق و حذف ترم در مورد آنان توضیح داد: همه تلاش ما همین بوده است که چنین مشکلاتی پیش نیاید. این دانشجویان بچه‌های ما هستند و من این افراد را جدا از دیگر دانشجویان نمی‌دانم و اصلا رویکردمان اینطور نیست که دسته‌بندی کنیم و بگوییم بچه‌های بد و خوب، بچه‌های شلوغ و غیرشلوغ. اصلا چنین نگاهی نداریم.
معاون فرهنگی و اجتماعی دانشگاه تهران تاکید کرد: گاهی بیش از دانشجویانی که مشکلی ندارند، برای همین دانشجویان معترض وقت می‌گذاریم. در مجامع رسمی هم این ایده را مطرح می‌کنم که از این دانشجویان مراقب و محافظت شود. به آن‌ها مشاوره داده شود و حمایت شوند و این موضوع واقعا برای ما مهم است. اگرچه این دانشجویان ممکن است خطا کرده باشند یا رفتاری نادرست کرده باشند و به نوعی آسیب زده باشند، اما نباید آن‌ها را رها کرد، چرا که فرزندان ما هستند.
معاون فرهنگی و اجتماعی دانشگاه تهران در ادامه در پاسخ به این سوال که چرا کرسی‌های آزاداندیشی در دانشگاه‌ها تا قبل از ناآرامی‌های اخیر جدی گرفته نشد و آیا ممکن است اعتراضات دانشجویان می‌تواند ناشی از مطالبات انباشته و بی‌پاسخ آن‌ها باشد، گفت: من در مورد اینکه رویداد‌های اخیر چه ماهیتی دارد، تحلیل‌های دیگری دارم و خیلی باید عمیق‌تر از یک متغیر با این رویداد برخورد کرد. داستان این اتفاقات فقط یک متغیر نیست و ابعاد و جنبه‌های مختلف و پیچیده‌ای دارد که جای بحث آن اینجا نیست، اما در خصوص گفتمان، ما به آن اعتقاد داریم. فضای ارتباطی و تعاملی در همین فاصله کوتاهی که دانشگاه شروع به کار کرده با قبل از آن بسیار متفاوت شده است. علت این تفاوت چیست؟ به این دلیل که دانشجو دو سال ارتباط حضوری در دانشگاه نداشته و استادان و مدیران دانشگاهش را نمی‌دیده و حتی با دوستان دانشگاهش هم شاید دیدار نداشته و حالا بعد از دو سال آن‌ها را دیده و همین اتفاق و تغییرات، فضا را تحت تاثیر قرار می‌دهد.
معاون دانشگاه تهران اضافه کرد: ما گفتگو را فقط از جنس توجیه نمی‌بینیم. بچه‌ها باید عرصه‌هایی را پیدا کنند که در آن بستر بگویند، بخواهند و بشنوند و مبادله اطلاعات صورت بگیرد و اطلاعاتی دریافت یا اطلاعاتشان را تصحیح کنند یا حتی اطلاعات طرف مقابل با گفتگو را اصلاح کنند تا بتوانند به آماده‌سازی فضای تمدنی برسند. بدون گفتگو، ایجاد مفاهمه ملی امکان‌پذیر نیست. پس گفتگو‌ها برای ما صرفا شعار و موقتی نیست و حتی قبل از اتفاقات اخیر ما بستر گفتگو را به عنوان یک استراتژی آغاز کردیم.
بهرامی احسان با تاکید بر جلب اعتماد دانشجویان در کرسی‌های آزاداندیشی، اظهار کرد: اگر در عمل و به صورت مستمر فعالیتی را انجام دهیم که نشان دهد وقتی دانشجو حرفی می‌زند و ادعایی مطرح می‌کند، حتی به غلط موضوعی را اعلام می‌کند، تهدید نمی‌شود و با او برخوردی صورت نمی‌گیرد، همین رویکرد به مرور باعث می‌شود احساس کند که فضای شکل گرفته، فضایی متفاوت است و اعتمادش جلب می‌شود. ما این اقدامات را به صورت عملی اجرا کرده ایم.
وی خاطرنشان کرد: ما حتی در مورد «زن، زندگی، آزادی» کرسی و گفتمان برگزار کردیم و دانشجویان تندترین حرف‌ها را هم در کرسی برگزار شده زدند، اما هیچ اخطاری یا تذکری به آن‌ها داده نشد. ما آرام آرام چنین فضایی را در دانشگاه‌ها ایجاد می‌کنیم. هم سیستم ما باید برای چنین رویکردی تمرین کند و یاد بگیرد، هم دانشجویان یاد بگیرند پس این امر نوعی یادگیری متقابل است که به مرور شکل می‌گیرد.
او در مورد بودجه فعالیت‌های فرهنگی این دانشگاه و کمبود‌های احتمالی و مغفول ماندن برنامه‌های فرهنگی دانشجویی به دلیل مسائل مالی توضیح داد: اگر بخواهیم به شکل آرمانی این موضوع را بررسی کنیم، باید گفت هرچقدر ما در حوزه فرهنگ هزینه کنیم، هزینه نیست، بلکه سرمایه‌گذاری است. در نتیجه میدانی باز است. نمی‌توانیم بگوییم شرایط مالی ما آرمانی است، ولی با همین حمایتی که وجود دارد و عنایتی که رئیس دانشگاه تهران به کار فرهنگی دارند، به سمت اهداف حرکت می‌کنیم؛ بنابراین ما برای کار فرهنگی محدودیتی نداریم و حمایت خوبی هم صورت می‌گیرد. در نگاه آرمانی خیلی کار‌ها هست که نکرده‌ایم و می‌توانستیم خیلی برنامه‌ها را اجرا کنیم که اجرا نشده، ولی ما باید در فضای کشور شرایط را بسنجیم و با توجه به منابع و محدودیت‌ها پیش می‌رویم و امیدواریم مانعی جلوی راه ما نباشد.
معاون فرهنگی و اجتماعی دانشگاه تهران تصریح کرد: از همین هفته جدید، اردوی دو روز و یک شب دانشجویان جدیدالورود را داریم که با آن‌ها در فضایی متفاوت صحبت کنیم. آن‌ها بگویند، ما بشنویم و ما بگوییم و آن‌ها بشنوند. در واقع فضایی ایجاد شود تا وقفه‌ای که در تعامل با این دانشجویان ایجاد شده را جبران کنیم.