درست است که کروکودیل‌ها جزء جانوران خونسرد هستند، اما ستارۀ فیلم «لایل، لایل، کروکودیل» بسیار گرم و دوست‌داشتنی است. این فیلم بر اساس مجموعه کتاب‌هایی از برنارد ویبر ساخته شده؛ کتاب‌هایی که حدود شصت سال قبل در دهۀ ۶۰ میلادی نوشته شدند و از آن زمان تا به حال نسل‌های مختلفی از کودکان آمریکایی را مجذوب خود کرده‌اند.
به گزارش فرارو به نقل از فرادید، اگرچه «لایل، لایل، کروکودیل» به صورت لایو اکشن ساخته شده است، اما ستارۀ اصلی‌اش با جلوه‌های ویژۀ کامپیوتری خلق شده؛ ترکیبی که شبیهش را قبلا در فیلم‌هایی مثل «گارفیلد» یا «استوارت لیتل» دیده‌ایم.
داستان فیلم از جایی شروع می‌شود که آقا و خانم پریمز به همراه فرزند کم سن و سالشان جاش به شهر نیویورک نقل مکان می‌کنند و در خانه‌ای بزرگ و زیبا ساکن می‌شوند. اما جاش یک مشکلی دارد؛ او از آمار جرم و جنایت در نیویورک می‌ترسد؛ از مدرسۀ جدیدش می‌ترسد و تقریبا از هر چیز دیگری هم می‌ترسد!
اما این خانه یک ساکن دیگر هم دارد که قرار است اوضاع را کاملا عوض کند. همانطور که می‌شود انتظار داشت، جاش اولین کسی است که با کروکودیلی که در این خانه زندگی می‌کند آشنا می‌شود؛ کروکودیلی به اسم لایل که بر خلاف ظاهرش بسیار دوست‌داشتنی و مهربان است.
لایل اصلا حرف نمی‌زند، اما به جایش آواز می‌خواند و صدایش هم عالی است؛ البته باید هم صدایش خوب باشد، چون آواز‌های او را در واقع شان مندز خوانندۀ مشهور کانادایی اجرا می‌کند.
بعد از مدتی سر و کلۀ دوست قدیمی لایل یعنی آقای هکتور والنتی (با بازی خاویر باردم) پیدا می‌شود. او یک شعبده‌باز است که دلش می‌خواهد لایل را به یک ستارۀ اجرا روی صحنه تبدیل کند، اما خجالتی بودن لایل همیشه باعث شده که این اتفاق نیافتد. در واقع همۀ شخصیت‌های این فیلم یک جور مشکلات و ترس‌هایی برای خودشان دارند که با کمک یکدیگر باید بر آن مشکلات غلبه کنند.
«لایل، لایل، کروکودیل» از لحاظ داستانش چیز خاصی به فیلم‌های مشابه قبلی اضافه نمی‌کند و از این نظر خلاقیتی در آن نیست. داستان روندی نسبتا قابل پیش‌بینی دارد و مضمون فیلم هم درس گرفتن آدم‌ها و حیوانات خانگی از یکدیگر و کمک‌هایی است که به یکدیگر می‌کنند. جلوۀ بصری فیلم هم معمولی است و قرار نیست چیز عجیب و خارق‌العاده‌ای در خودش داشته باشد.
اما با همۀ این‌ها، همین داستان نسبتا کلیشه‌ای کاملا خوش‌ساخت و روان روایت شده و ریتم پرشتابش باعث می‌شود که روند فیلم اصلا ملال‌آور نباشد.
شوخی‌های فیلم که بیشتر بر روی حرکات چهره و بدن لایل متمرکز هستند بامزه و خنده‌دار از کار درآمده‌اند و تعدادشان هم کم نیست. صحنه‌های مواجهۀ لایل با آدم‌ها و محیط‌های تازه، بهترین بخش‌های فیلم را شکل داده‌اند.
در مجموع «لایل، لایل، کروکودیل» یک سرگرمی مفرح و دوست‌داشتنی برای همۀ اعضای خانواده است؛ داستانی دربارۀ اهمیت دوستی و همدلی برای عبور از ترس‌ها و مشکلات.
کارگردان: جاش گوردون (Josh Gordon)
بازیگران: خاویر باردم (Javier Bardem)، وینسلو فجلی (Winslow Fegley)
امتیاز منتقدان (راتن‌تومیتوز): ۶۸%
امتیاز مخاطبان (راتن‌تومیتوز): ۹۲%