به گزارش فرارو به نقل از نشنال اینترست، پس از پرتاب یک موشک دوربرد کره شمالی که بر فراز خاک ژاپن به پرواز درآمد این نگرانی افزایش یافته که پیونگ یانگ به زودی هفتمین آزمایش هسته‌ای خود را انجام دهد. چنین اقدام تحریک آمیزی به عنوان بخشی از کارزار نظامی شش ماهه کره شمالی صورت می‌گیرد که شامل ده‌ها آزمایش موشکی و لفاظی‌های خصمانه فزاینده‌ای علیه ایالات متحده و متحدان آن کشور در غرب اقیانوس آرام است.
علیرغم آن که جمهوری دموکراتیک خلق کره مدت‌ها یک قدرت تسلیحات هسته‌ای بوده است پنج دلیل وجود دارد که دولت ایالات متحده و متحدان ژاپنی و کره‌ای (کره جنوبی) آن کشور باید تحرکات اخیر کره شمالی را جدی بگیرند.
نخست آن که کره شمالی از تسلیحات هسته‌ای خود به عنوان سپری استفاده کرده که پشت آن می‌تواند اقدامات یاغی گرانه دولتی از جمله حمایت از تروریسم را انجام دهد. پیشرفت در توانایی‌های هسته‌ای کره شمالی تنها اعتماد به نفس "کیم جونگ اون" را افزایش می‌دهد و باعث تشدید این احساس در او می‌شود که می‌تواند بدون مجازات عمل کند.
دوم آن که تسلیحات هسته‌ای و آزمایش‌های موشکی به عنوان یک منبع فناوری و منبع پول نقد برای کره شمالی عمل می‌کنند و پیونگ یانگ می‌تواند آن را در اختیار سایر کشور‌های دارای تسلیحات هسته‌ای یا در آستانه ساخت تسلیحات هسته‌ای (مانند پاکستان و ایران) قرار دهد که به دنبال بهبود فناوری‌های هسته‌ای و موشک‌های بالستیک خود هستند.
سوم آن که کره شمالی بخش عمده‌ای از پول نقد مورد نیاز خود را از طریق مشارکت در اقدامات مجرمانه خارج از کشور به ویژه در زمینه فروش مواد مخدر و عملیات جعل تامین می‌کند. این وجوه سپس از طریق چین به نخبگان حاکم کره شمالی باز می‌گردند. تهدیدات هسته‌ای از سوی کره شمالی باعث می‌شود هیچ کشوری انگیزه‌ای برای مداخله در این موضوع و رویارویی با پیونگ یانگ نداشته باشد.
چهارم آن که پیونگ یانگ به روسیه و ایران تسلیحات می‌فروشد و در ازای آن ممکن است از قابلیت‌های هسته‌ای با فناوری پیشرفته مسکو مانند نحوه انجام یک نوع حمله پالس الکترومغناطیسی اتمسفر (EMP) یا ساخت موشک بسیار دقیق برخوردار شود. ایران نیز به نوبه خود از طریق عرضه نفت و ارز خارجی برای حمایت از رژیم کره شمالی اقدام می‌کند.
پنجم آن که کره شمالی با هوشمندی ایالات متحده و متحدان‌اش را در شمال غرب آسیا نگهداشته است. کره شمالی در این زمینه دستورات چین را اجرا می‌کند و تا زمانی که کره شمالی شمشیربازی می‌کند ایالات متحده نمی‌تواند تمام توجه و منابع خود را صرف حفاظت از تایوان کند.
این یک پرسش بی پاسخ مانده است که کره شمالی چه تهدید خاصی را برای ایالات متحده ایجاد می‌کند؟ کیم واقعا با تسلیحات هسته‌ای خود چه می‌کند؟ در نشستی در اندیشکده "هادسون" در تاریخ ۵ اکتبر سال جاری به دنبال یافتن پاسخی برای این پرسش بودم.
به‌جای برنامه ریزی یک حمله قریب الوقوع این احتمال بیش‌تر است که کره شمالی به دنبال توسعه قابلیت‌های هسته‌ای و نظامی پیچیده‌تر برای حمله به اهدافی مانند گوام باشد که هزاران کیلومتر دورتر هستند. هم چنین، گزینه حمله الکترومغناطیسی می‌تواند روی میز کره شمالی قرار داشته باشد که از طریق آن قادر خواهد بود ایالات متحده ژاپن یا کره جنوبی را بی حرکت سازد.
آزمایش هسته‌ای کره شمالی ممکن است شامل یک دستگاه هسته‌ای نسبتا کوچک نیز باشد. شواهد بیش تری نشان می‌دهند که کره شمالی تسلیحات مناسب برای موشک‌های بالستیک پرتاب از دریا دارد که بقا و بازدارندگی رژیم سیاسی آن کشور را تقویت می‌کنند.
یک پرسش کلیدی باقی می‌ماند: چرا چین برای پایان دادن به برنامه هسته‌ای کره شمالی تلاش نمی‌کند؟ "توماس رید" وزیر سابق نیروی هوایی امریکا و معاون مشاور امنیت ملی در کتاب خود در سال ۲۰۱۰ میلادی توضیح داد که چگونه چین به صراحت به رژیم کیم کمک کرد تا فناوری تسلیحات هسته‌ای را توسعه داده و تا حدی آن را از طریق شبکه اتمی "عبدالقدیر خان" پاکستانی گسترش دهد.
این امر ناشی از تصمیم "دنگ شیائوپینگ" دبیر کل وقت حزب کمونیست چین در سال ۱۹۸۲ میلادی بود. او در آن زمان خواستار عرضه فناوری تسلیحات هسته‌ای به کشورهایی، چون پاکستان، کره شمالی، ایران، عراق و لیبی بود.
چین برخلاف تعهدات خود در معاهده منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای در سال ۱۹۶۹ میلادی فناوری تسلیحات هسته‌ای را در اختیار متحدان خود قرار داد تا برای ایالات متحده و غرب دردسر ایجاد کنند. تصادفی نیست که هر یک از این کشور‌ها در طول چهار دهه گذشته نقطه اشتعال مکرر جهانی بوده اند. سال‌ها پس از آن، کره شمالی اکنون یک کشور دارای سلاح هسته‌ای با زرادخانه‌ای متشکل از ده‌ها بمب است.
نظرسنجی‌های تازه نشان می‌دهند که دست کم ۷۰ درصد از مردم کره جنوبی خواستار آن هستند که کشورشان تسلیحات هسته‌ای خود را بسازد. در ژاپن نیز بحث‌های مشابهی به ویژه پس از ترور اخیر "شینزو آبه" نخست وزیر اسبق آن کشور آغاز شده است.
از سوی دیگر، ایالات متحده در برابر هسته‌ای شدن متحدان اش در کره و ژاپن آماده است، اما هم چنین در حال کار اضافی برای مدرن سازی بازدارندگی هسته‌ای گسترده برای هر دو کشور است.
با این وجود، به دلیل تاخیر‌های قبلی در اجرای تعهدات و عدم توجه امریکا به این موضوع این مسئله تا حدودی ناقص مانده است. مسئله این است که آیا متحدان آمریکا کاملا به ایالات متحده اعتماد دارند که آن کشور واقعا خطر نابودی یک شهر آمریکایی را برای نجات یک شهر کره‌ای یا ژاپنی خواهد پذیرفت یا خیر.
موضوع زمانی آشکار می‌شود که بازدارندگی گسترده ایالات متحده مورد بحث قرار می‌گیرد. در کره جنوبی و ژاپن بحث‌های بیش تری در مورد افزودن دفاع موشکی قوی به ترکیب نیرو‌های بازدارنده به ویژه پدافند هوایی مرحله پایانی ارتفاع بالا (THAAD) برای کره در حال انجام است.
متاسفانه دولت پیشین کره جنوبی موضعی شامل سه "نه" را اتخاذ کرد: عدم دفاع موشکی از نوع پدافند هوایی مرحله پایانی ارتفاع بالا (تاد)، عدم ادغام چنین پدافند دفاعی‌ای با ایالات متحده و عدم همکاری دفاع موشکی با ژاپن.
خوشبختانه این موضع از سوی دولت فعلی کره جنوبی کنار گذاشته شده، اما برای دستیابی به استقرار دفاع موشکی قابل توجه باید تلاش بیش تری صورت گیرد علیرغم آن که این موضوع اغلب از سوی امریکا نادیده گرفته شده است.
چنین دفاعی موشکی‌ای به طور قابل توجهی توانایی‌های بازدارندگی ایالات متحده را بهبود می‌بخشد و علت اصلی مخالفت شدید چین با دفاع موشکی کره جنوبی را توضیح می‌دهد. پکن ترجیح می‌دهد کره جنوبی را در برابر حمله آسیب پذیر نگه دارد، زیرا این کشور به طور زنجیره‌ای تهدید می‌کند که اگر سئول دفاعی موشکی ایجاد کند چین به تلافی جویی اقتصادی مبادرت خواهد ورزید.
چین واقعا مرکز معمای هسته‌ای شرق آسیا است. پکن گمان می‌کند که می‌تواند ایالات متحده را فرسوده سازد و نیرو‌های امریکایی را از غرب اقیانوس آرام با شروع از شبه جزیره کره خارج سازد خواسته‌ای که انزواگرایان امریکایی نیز با آن همصدا شده اند.
با این وجود، بدون حضور ایالات متحده اقیانوس آرام غربی و شبه قاره هند به دریاچه‌ای تحت کنترل چین تبدیل خواهند شد و ۵ میلیارد نفر و ۶۰ تریلیون دلار تولید ناخالص داخلی تحت کنترل هژمونیک چین قرار خواهند گرفت. این وضعیت در راستای منافع ملی امریکا نخواهد بود.