فرارو- فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.
شرح لغت: مه جبین: به فتح میم و جیم ماه پیشانی و مقصود ماه رخسار و زیبا، صفت ترکیبی جانشین موصوف/ملمع: رنگارنگ
مقصود او از این شعر این است که، همواره در جهان دو دسته از آدمیان سیر می‌کنند. گروهی عاشقان حقیقی هستند که راه یافتن به سر منزل معشوق منتهی آرزویشان است و هیچ به عنایات کریمه در دنیا و عقبی ندارند، اما گروهی از واصلان به واصلان به غیر حق نیز وجود دارند که در جامه زرق و ریا جای گرفتهاند و به ظاهر دست از دنیا شسته‌اند، حال آن که در بند دنیا و ظواهر آن گرفتارند.
مادامی که این فکر را در ذهنت پرورش می‌دهی که فقط با دعا کردن و بر سر سجاده نشستن به آرزو‌ها و خواسته‌هایت می‌رسی، سخت در اشتباهی تا زمانی که همت و تلاش را سرلوحه‌ی کارهایت قرار ندهی، کاری از پیش نخواهی برد.