ماجراجویی والیبال ایران در رقابت‌های قهرمانی جهان خیلی زود به پایان رسید. این تیم در مرحله یک‌هشتم نهایی به مصاف برزیل رفت و با حساب ۳ بر صفر (۲۵ بر ۱۷، ۲۵ بر ۲۲ و ۲۵ بر ۲۳) شکست خورد تا به‌این‌ترتیب از صعود به یک‌چهارم نهایی این رقابت‌ها باز بماند و حذف شود. البته کسی از تیم جوان ایران انتظار برتری یا کاری خارق‌العاده مقابل برزیل، یکی از بهترین تیم‌های دنیا را نداشت، ولی نوسان عملکرد این تیم در این رقابت‌ها از مرحله گروهی گرفته تا بازی برابر برزیل، آزاردهنده بود.
ایران در رقابت‌های قهرمانی جهان هرگز تیم منسجمی نشان نداد. زنگ خطر در مرحله گروهی به‌ویژه از بازی با هلند به صدا در‌آمد و در تقابل با برزیل به اوج رسید. بازیکنان در حد‌و‌اندازه‌های خودشان ظاهر نشده و حس جنگندگی را از دست دادند. این موضوع در دو ست نخست تقابل با برزیل مشهود بود. از طرفی، در توصیه‌های فنی نیز چندان گره‌گشایی‌ای از سوی کادر فنی در دستور کار قرار نگرفت و مشخصا آنالیز چندان دقیقی نیز از برزیلی‌ها صورت نگرفته بود. این‌طور شد که این تیم جوان برخلاف بازی‌های قابل‌قبول در لیگ ملت‌های والیبال که چندی پیش برگزار شد، با عملکردی نه‌چندان دوست‌داشتنی به کارش در رقابت‌های قهرمانی جهان که به مراتب رقابت‌های مهم‌تری در مقایسه با لیگ ملت‌هاست، با ایستادن در رده سیزدهم پایان داد. همان رده‌ای که دوره پیش هم به کار در این جایگاه پایان داده بود. تفاوتش، اما در این بود که در این دوره، بهروز عطایی، سرمربی تیم ملی والیبال ایران، وعده داده بود ایران نتیجه بهتری در مقایسه با دور قبلی به دست خواهد آورد.
پیش‌بینی عطایی هم درست از آب در‌نیامد تا علاوه بر تکرار جایگاه قبلی در این تورنمنت، ایران در جدول رده‌بندی کلی هم دو پله سقوط کند و به رده دهم جهان برسد. این سقوط در رده‌بندی جهانی در‌حالی است که تیم ملی والیبال ایران پس از اتمام مرحله گروهی و شکست مقابل هلند، با ۲۷۳ امتیاز در رده هشتم جهان قرار گرفته بود.
«مسابقه بسیار سختی بود و با توجه به اینکه در مرحله حذفی قرار داشتیم، دو تیم تمام تلاش خود را به خرج دادند تا پیروز از زمین خارج شوند»؛ این جملات بخشی از صحبت‌های بهروز عطایی بعد از شکست و حذف ایران از گردونه بازی‌های قهرمانی جهان بود. او در ادامه با اشاره به ضعف تیمش در ست نخست گفت: «بازیکنان ایران در ست اول مقداری تحت تأثیر حساسیت این دیدار قرار گرفتند و خیلی خوب شروع نکردند، اما در ست‌های دوم و سوم عملکرد قابل‌قبول‌تری داشتند. به‌هر‌حال حریف ما تیمی مانند برزیل با سابقه درخشان بود که با قدرت بازی کرد و با استفاده از نقاط ضعف ما امتیاز گرفت. در برخی مواقع از بازی در کار تهاجمی و تدافعی خوب عمل نکردیم، اما برزیل بازی خوبی داشت و مستحق این پیروزی بود». عطایی البته فراموش نکرد نیمچه توجیهی هم برای این ناکامی بتراشد: «باختیم و داستان قهرمانی جهان برای ما به پایان رسید، اما مدل برگزاری مسابقات مورد اعتراض بسیاری از تیم‌ها و مربیان قرار گرفت. ژاپن، صربستان و ایران حذف شدند؛ اتفاقی که شاید برای آمریکا یا فرانسه هم رخ می‌داد. در گروه ما تیمی که سوم شد به‌واسطه مدل چینش تیم‌های رنکینگ از یک تا ۱۶ به آسان‌ترین رقیب خورد. اگر قرار به انتخاب میان تیم‌هایی بود که با آن‌ها بازی کردیم، شاید صربستان را انتخاب می‌کردیم. این موضوع بر جریان مسابقات اثر نامطلوب گذاشت. آمریکا در مرحله یک‌چهارم دوباره به لهستان خورد؛ تیمی که در گروه مقدماتی هم بازی داشتند و ممکن است با دو باخت برابر یک تیم از گردونه رقابت‌ها حذف شود. این نشان می‌دهد برنامه این مسابقات خیلی دقیق و کارشناسی‌شده نیست. ایران هم از این قاعده مستثنا نبود. مسابقه خیلی سختی را گذراندیم و امیدوارم در آینده والیبال ما با کار بیشتر به شرایط بسیار ایدئال‌تری برسد».
با‌این‌حال، رویه‌ای که تیم ملی والیبال ایران در رقابت‌های قهرمانی جهان در پیش گرفته بود، راضی‌کننده به نظر نمی‌رسد. شاید نبودن مهره‌های تأثیرگذار در این تیم یا نداشتن تجربه کافی برای بازی‌کردن در رقابت‌های بزرگ تأثیرگذار باشد، ولی همان‌طور‌که در بالا عنوان شد، والیبال ایران چند صباحی است که نوسان‌های آزاردهنده‌ای دارد؛ گاهی بسیار خوب و بعضا هم بسیار ناامیدکننده ظاهر می‌شوند. در چنین فضایی است که شاید بد نباشد این رشته ورزشی هم رفته‌رفته دگرگون شده و تفکرات مدیریتی جدیدی به خود بگیرد. موضوعی که البته با توجه به اصرار‌های مکرر برای بقا در صندلی مسئولیت، بعید است به این سادگی‌ها امکان‌پذیر باشد.