همینجا و پیش از هر چیز توضیح بدهم که منظورم از "یک تلویزیون ایرانی" دقیقا سیمای جمهوری اسلامی ایران است و اصلا نباید ذهنتان برود طرف تلویزیون های ایرانی که از ماهواره پخش می شوند، چون آن وقت ممکن است بعضی ها فکر کنند من آنتن ماهواره دارم و بیایند با من برخورد کنند. در حالیکه من قسم می خورم آنتن ندارم و اصولا خیلی زشت و دور از عفت کلام و اخلاق است که شما یک نفر را به آنتن داشتن (به خصوص آنتن بشقابی!) متصف کنید.
از طرف دیگر منظور از یک فیلم ایرانی، به هیچ وجه "آن فیلم های ایرانی" که فارسی هم خوانده می شوند نیست و منظورم از "یک فیلم ایرانی" در اینجا، فیلم هایی است که پس از سال 57 و با قوانین جمهوری اسلامی ایران ساخته شده و مجوز پخش در سینماها را هم رسما داشته اند. همانطور که می دانید یکی از معضلاتی که امروزه دغدغه اصلی متولیان فرهنگی و مسسولان پخش سیمای ج ا ا است، نحوه پخش چنین فیلم هایی از شبکه های تلویزیونی است به نحوی که کاملا مشخص است برای پخش فیلم هایی مثل "اجاره نشین ها"، "یک بوس کوچولو"، "هامون"، "هیوا" و حتی "از کرخه تا راین" آن بندگان خدا روزها و هفته ها به زحمت افتاده اند تا یک نسخهء "بهداشتی" از چنان فیلم هایی برای پخش در سیما آماده کنند.
پس این شما ( و اونها) و این خودآموز پخش یک فیلم ایرانی از سیمای ج ا ا:
های کلاس باشید و خوب انتخاب کنید پیش از هرچیز، باید تعدادی فیلم سینمایی برای پخش انتخاب کنید. اینجا بهترین موقعیت برای کم کردن روی کسانی است که پشت سر شما صفحه می گذارند که بی سواد و هنرنشناس هستید و به زور پارتی منصوب شده اید. (آینه! آینه!)
برای این کار بهترین و هنری ترین فیلم های تاریخ سینمای ایران پس از انقلاب را انتخاب کنید تا همه شان سنگ روی یخ شوند. اگر بجز افعی و پلاک و شور عشق و آبی و کلاه قرمزی و ملاقات با طوطی... چیز دیگری به ذهنتان نمی رسد، به یکی از کتاب هایی که درباره فیلم های برتر سینمای ایران نوشته شده رجوع کنید و در نهایت چون اهل اینطور ژیگول بازی ها نیستید، از یکی از پرسنل جوانِ سینماخوانده تان بخواهید اسم بیست فیلم سینمایی هنری ایرانی را بنویسد. بعد خیلی طبیعی لیست را نگاه کنید و در حالی که سرتان را تکان می دهید بگویید "نه... خوبه... می بینم اطلاعات عمومیت بدک نیست!"
شب آن را پاکنویس کنید و فردا بدهید به یکی دیگر از پرسنل برای تهیه.
پول مفت ندهید خداوند اسراف کاران را دوست ندارید و خوب نیست سر موضوع به این کوچکی میانه تان بهم بخورد! اگر فیلم هایی که خواسته بودید در آرشیو سازمان موجود بودند که فبها المراد، اما اگر تا به حال هیچ کدام از شبکه ها نخریده بودندشان، آنوقت مجبورید که نسخه ای از آنها را بخرید. برای اینکار هیچ عجله نکنید. اول تحقیق کنید و ببیند اگر تهیه کننده و کارگردان مرده بودند یا خارج از کشور بودند یا مشکل قضایی داشتند، یا شرکت پخش فیلم ورشکست شده بود... و خلاصه اگر سوراخ دعایی موجود بود، نسخه ای از فیلم را همینطوری محضا لله بیاورید سازمان. اما اگر خدای ناکرده این شرایط مهیا نبود، حدود یک دهم رقم پیشنهادی فروشنده امتیاز را مبنا قرار بدهید و نهایتا یک دهم دیگر هم جای چانه بگذارید. اگر داد که داد، نداد هم به اسفل السافلین، فیلمش بماند بیخ ریش خودِ خسیسش!
وقت تلف نکنید بعضی از فیلم هایی که توی خود سازمان هستند و یا از بیرون خریده می شوند خیلی گنده اند. یعنی توی یک قاب های گرد و سنگینی هستند و عین فیلم های عکاسی سیاهند. به این ها این بچه هایی که دانشکده های هنری یا همین دانشکده صدا و سیما را گذرانده اند می گویند "نسخه 35" یا "16". این نسخه ها برای آنکه توی تلویزیون نمایش داده شوند باید در یک دستگاه های گنده ای تبدیل شوند که قبلاها به آن تله سینما می گفتند و الان احتمالا یک چیز دیگر می گویند. برای این مرحله زیاد وقت تلف نکنید. اگر نسخه های تبدیل شده وجود دارند که همانها خوبند و اگر نیستند زود بدهید بچه ها تبدیل کنند. برای این کار چند ساعت وقت کافیست. این هم که یک جای فیلم بنفش شده یا صدای یک قسمت افتاده شرعا ربطی به شما ندارد. به قسمت های شرعی بعدا می رسیم.
کنترل کنید یک زنگ به حراست سازمان بزنید و اسم کارگردان های فیلم ها را -که همان کارمندی که "اطلاعات عمومی اش بدک نبود، بهتان داده- برای بررسی به برادران بدهید. بعد از فرصت استفاده کنید و در همان زمانی که دوستان حراستی مشغول کنترل اسامی هستند، همانطور که مشغول خوردن ناهار با چند نفری از مدیران سازمان هستید، اسامی کارگردان ها و آرتیست های فیلم ها را خودتان هم چک کنید. اینطوری تا بعد از ظهر، هفت هشت تا اسم فیلم و آدم دارید که صلاح نیست فیلمهایشان پخش شود. استغفرالله بلندی بگویید و خوشحال از اینکه مانع خواهید شد تا به دین و نظام لطمه زده شود، اسامی را بدهید به دستیارتان برای حذف کامل از لیست.
باز هم کنترل کنید هیهات! هیهات که فکر کنید چون فیلم های باقیمانده در دوران جمهوری اسلامی ساخته شده اند و مجوز اکران گرفته اند و اکران شده اند و حتی تا بحال چند بار از سیما پخش شده اند و عواملشان هم علی الظاهر مشکلی ندارند، پس قابل پخشند. یادتان باشد "هر فیلمی در سیما مساله دار است حتی اگر خلافش ثابت شود"؛ بنابراین هر فیلمی را برای پخش شخصا کنترل و بازبینی کنید. مساله "مساله ایمان و امن" است که ممکن است "به سرعت برق" برود؛ شوخی که نیست!
مرده باد تدوین، زنده باد شما! در هنگام بازبینی هر صحنه ای که در آن حجاب بازیگران کامل نبود، حرف زشتی زده می شد، آدم خوب ها سیگار می کشیدند، حرکات موزون زیادی بود، بچه حزب اللهی ها ناراحت بودند یا زبانم لال می خواستند پناهنده شوند، تصویر زنی –یا خودش!- زیادی درشت بود، حرفهای قلنبه سلنبه ای درباره فلسفه و مرگ و زندگی زده می شد، زن و مردی که در عقد شرعی هم نبودند زیاد با هم حرف می زدند و از این قبیل چیزهایی که به نظر شما حذفش لازم است را دستور بدهید که حذف کنند. اگر هم کسی کلمات غربزده ای مثل مونتاژ، هارمونی و کمپوزوسیون را زد برایش توبیخی بنویسید. این دانشگاه رفته ها و هنرمندها و ژیگول ها را رو بدهید فردا مدعی می شوند بهتر است هیچ صحنه ای از اینجور فیلم ها حذف نشود. نستجیربالله!
از صفحه خوب استفاده کنید و تنوع داشته باشید دنیای غرب دنیای اسراف و تبذیر است. آنجاها، یک فیلم که می خواهند در تلویزیون نمایش بدهند، بالا و پایین صفحه تلویزیون خالی می ماند و فقط هم فیلم را نمایش می دهند که علاوه بر اسراف، باعث کسالت هم می شود. ولی شما که قدر این صفحه را می دانید هرگز همچو کاری نکرده و نمی کنید. اولا به بچه ها تاکید کنید که اگر فیلم زیادی عریض است، آنقدر از بالا و پایین آن را بِکشند که هیچ فضای خالی در صفحه نماند. (حالا فوقش یک مقداری از چپ و راست تصویر می افتد و دیده نمی شود، خب نشود. اسراف می شد بهتر بود؟)
بعد هم واقعا حیف است از همین تصویر استفاده های بیشتری نشود که البته می شود: سمت چپ بالا که آرم شبکه می آید و سمت راست هم که یا تبریک و تسلیت برای مناسبت هاست و یا روزشمار انتخابات. پایین هم که یا زیرنویس تبلیغاتی ست و یا اعلام برنامه. علاوه بر این ها چند باری هم فیلم برای پخش آگهی ها و اخبار قطع می شود که برای تنوع و رفع کسالت ان شالله کافیست. با این حال بهتر است برای باقیمانده صفحه هم کم کم فکری بشود!