چاقی شکمی می‌تواند اثرات زیانبارتری نسبت به چاقی کلی بدن بر سلامت شما داشته باشد و بنابراین خلاصی از آن مهم است، اما آیا شیوه‌های «معجزه‌آسایی» که برای این کار با رژیم‌های غذایی یا وسایل گوناگون پیشنهاد می‌شوند، مؤثر هستند.
به گزارش همشهری، اول از همه باید بدانید که هر کسی حتی کسی که شکمی کاملا صاف دارد، مقداری چربی شکمی دارد، مشکل تجمع بیش از حد چربی در شکم است.
نکته دوم اینکه فقط مقداری از چربی شکمی درست زیر پوست شما قرار دارد و بخش دیگر در عمق و در اطراف احشای درونی آن مانند کبد، روده‌ها، قلب و ریه‌ها قرار دارد.
همین «چربی احشایی» که در عمق قرار دارد که بیشترین مشکلات سلامتی را برای شما ایجاد می‌کند و ممکن است افراد به ظاهر لاغراندام هم مقدار اضافی آن را داشته باشند.
البته وجود مقداری از این «چربی احشایی» لازم است، چرا که از اندام‌های درونی محافظت می‌کند. اما اگر میزان زیادی از این چربی احشایی داشته باشد، با احتمال بیشتری ممکن است دچار انواع بیماری‌ها از فشار خون بالا و دیابت نوع دو تا بیماری قلبی، زوال عقل و برخی سرطان‌ها مانند سرطان پستان و روده بزرگ شوید.
بافت چربی برخلاف تصور عمومی بافتی فعال است و انواعی از مواد تولید می‌کند که می‌توانند اثراتی زیانبار بر سلامت شما داشته باشند.
هنگامی وزن اضافه می‌کنند، چربی اضافی ابتدا در مکان‌های معمول ذخیره می‌شود و بعد از پر شدن آن‌ها نوبت به رسوب چربی درون اندام‌های احشایی و اطراف قلب می‌رسد که خطرناکتر است.
به همین علت داشتن بدنی «گلابی‌مانند» - باسن و ران‌های بزرگتر- بی‌خطرتر از داشتن بدن «سیب‌مانند» - یعنی دور کمر یا دور شکم بزرگتر است. هر چه چربی شکمی بیشتری داشته باشید، احتمالا چربی احشایی عمیق بیشتری هم دارید. البته حتی ممکن است افراد به ظاهر لاغراندام مقدار بیش از حدی از چربی احشایی را داشته باشند.
میزان این چربی احشایی تا حدی به ژن‌های شما و تا حدی به سبک زندگی شما به خصوص میزان تحرک شما بستگی دارد.
اما اگر می‌خواهید از چاقی شکمی یا بهتر بگوییم چربی خطرناک احشایی خلاص شوید، راه میانبری از طریق یک رژیم غذایی یا حرکات ورزشی یا استفاده از وسیله‌ای که به طور خاص این چربی‌ها را کاهش دهد، وجود ندارد. (عمل‌های لیپوساکشن هم فقط چربی زیرپوستی را کاهش می‌دهند).
برای اینکه از چاقی شکمی و چربی‌های احشایی خلاص شوید یا از آن‌ها پیشگیری کنید، چهار اقدام اصلی ورزش، رژیم، خواب و کنترل استرس است.
ورزش: ورزش شدید می‌تواند چربی‌های بدن از جمله چربی‌های احشایی را کاهش دهد. شما باید دست کم ۳۰ دقیقه ورزش با شدت متوسط دست کم ۵ روز در هفته انجام دهید. پیاده‌روی هم تا جایی که آنقدر سریع باشد که باعث عرق کردن و تندتر شدن نفس شما شود و ضربان قلبتان را بالاتر ببرد مفید است.
اگر می‌خواهید در مدت کوتاه‌تری به هدف برسید می‌توانید سرعت‌تان را افزایش دهید و ورزشی با شدت بالاتر انجام دهید- مثلا دویدن آرام یا پیاده‌روی تند. در این صورت دست کم ۲۰ دقیقه در روز برای ۴ روز در هفته ورزش لازم است. ورزش شدید روی دوچرخه ثابت یا ماشین الیپتیکال یا دویدن آرام (جاگینگ) روی تردمیل هم می‌تواند موثر باشد.
فعالیت جسمی در حد متوسط - یعنی فعالیتی که ضربان قلب شما را بالا می‌برد برای ۳۰ دقیقه دست کم سه بار در هفته هم مفید است- چرا که سرعت ایجاد چربی احشایی را کاهش می‌دهد. اما برای سوزاندن چربی احشایی فعالیت جسمی شدیدتری لازم است.
این فعالیت جسمی ممکن است به صورت انواع بازی‌های ورزشی‌هم انجام شود.
توجه داشته باشید که اگر تا به حال زندگی غیر فعالی داشته‌اید، پیش از آنکه فعالیت جسمی شدید را آغاز کنید، بهتر است با دکترتان هم مشورت کنید.
رژیم: هیچ رژیم غذایی جادویی و معجزه‌آسایی برای از بین بردن چربی شکیمی وجود ندارد. اما هنگامی که با رژیم غذایی وزنتان را کم می‌کنید، معمولا چربی شکمی ابتدا تحلیل می‌رود.
افزایش فیبر‌های خوراکی با مصرف میوه‌ها، سبزی‌ها، حبوبات و غلات سبوس‌دار می‌تواند به شما کمک کند.
خواب: تحقیقات نشان داده‌اند که داشتن مقدار کافی خواب شبانه (دست کم ۶ تا ۷ ساعت) (نسبت به خواب شبانه ۵ ساعت یا کمتر یا خواب ۸ ساعت یا بیشتر) با تجمع کمتر چربی احشایی همراهی دارد. البته خواب ممکن است تنها عامل مهم نباشد، اما بخشی از تصویر بزرگتر است.
استرس: هر کسی استرس دارد. مسئله شیوه برخورد شما با استرس است. بهترین کاری که می‌توانید انجام دهید گذراندن اوقات آرامش‌بخش با دوستان و خانواده، مراقبه، تمرین‌های ورزشی برای آرامش یافتن و گرفتن مشاوره است.
اگر فقط امکان انجام یکی از این کار‌ها را داشته باشید، ورزش احتمالا بیشترین منافع فوری را ایجاد می‌کند، چون هم بر چاقی و هم استرس موثر است.