روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: شاید شما هم این کلیپ را دیده باشید که در رشت و در سبزه میدان، اتفاق افتاده است. علی‌الظاهر، ون گشت ارشاد در حرکت است، اما از سوی مخالف دوربین می‌بینیم که – انگار - زنی به زمین پرت می‌شود.
دوربین مسیر روبه‌روی حادثه را نشان نمی‌دهد تا ببینیم که زن، پرت می‌شود یا خود را پرت می‌کند یا اصلاً در خودرو نبوده و زمین می‌خورد، ولی مخاطب با دیدن همین تک تصویر، متأسفانه قضاوت می‌کند و حکم هم صادر می‌کند، چنان گرم و پرهیجان که انگار حقیقت همان است که او می‌گوید.
بعد که تصویر از سوی دیگر ارائه می‌شود می‌بینیم چنان نیست. کسی از ون به بیرون پرتاب نمی‌شود بلکه در بیرون خودرو زمین می‌خورد. آن هم کسی که می‌خواهد از جلب و انتقال یک متهم به مقر انتظامی، جلوگیری کند. قضیه کلاً فرق می‌کند با آنچه در تصویر اول می‌بینیم، اما مگر چند نفر کلیپ دوم را می‌بینند؟ چند درصد باور می‌کنند؟ چه کسری از این افراد باور خود را به زبان می‌آورند؟ چه جمعی به اصلاح پندار و عذرخواهی از گفتار می‌رسند؟
واقعا کم هستند این افراد. بیشترمان در همان نگاه اول حکم می‌دهیم و به لعن و نفرین، متوسل می‌شویم. خود را هم محق می‌دانیم در آنچه می‌گوئیم حال آنکه بعد معلوم می‌شود چنین نیست.