فرارو- همانطور که هر ورزشکار یا فرد آگاه به مد می‌داند، تصور ما از بدنمان همیشه درست یا واقع بینانه نیست، اما این موضوع یک عامل مهم در نحوه رفتار ما در جامعه است. گروهی از مهندسین دانشگاه کلمبیا امروز فاش کردند که رباتی ساخته اند که برای اولین بار می‌تواند بدون کمک انسان مدلی از کل بدن خود را از همان ابتدا تصور کند.
به گزارش فرارو به نقل از راهنماتو، محققان در مقاله‌ای که اخیراً در مجله Science Robotics منتشر شده، توضیح می‌دهند که چگونه ربات آن‌ها یک مدل سینماتیکی از خود ساخت و چگونه از این مدل برای برنامه‌ریزی حرکات، انجام اهداف و اجتناب از موانع در طیف وسیعی از سناریو‌ها استفاده کرد. حتی آسیب وارده به بدنه آن نیز به صورت خودکار شناسایی و اصلاح شد.
محققان یک بازوی رباتیک را در دایره‌ای متشکل از پنج دوربین ویدئویی قرار دادند، سپس ربات در حالی که آزادانه حرکت می‌کرد، خود را از طریق این دوربین‌ها تماشا می‌کرد. مانند نوزادی که برای اولین بار در سالنی از آینه‌ها به کاوش می‌پردازد، ربات تکان می‌خورد و منقبض می‌شود تا بفهمد که دقیقاً چگونه بدنش در پاسخ به فرمان‌های مختلف موتور حرکت می‌کند.
پس از حدود سه ساعت، ربات متوقف شد. شبکه عصبی عمیق داخلی آن، یادگیری رابطه بین اعمال حرکتی ربات و حجمی را که در محیط خود اشغال کرده بود، به پایان رسانده بود.
هاد لیپسون، استاد مهندسی مکانیک و مدیر آزمایشگاه ماشین‌های خلاق دانشگاه کلمبیا، گفت: «ما واقعاً کنجکاو بودیم که ببینیم این ربات چگونه خود را تصور می‌کند.» پس از اینکه محققان با تکنیک‌های مختلف تجسم، دست و پنجه نرم کردند، خودانگاره به تدریج پدیدار شد.
لیپسون گفت: «این تصویر مبهمی بود که به آرامی سوسو می‌زد و به نظر می‌رسید بدن سه‌بعدی ربات را نشان می‌دهد. همانطور که ربات حرکت می‌کرد، این تصویر سوسوزن به آرامی آن را دنبال کرد. این یک رخداد شگفت انگیز بود.»
توانایی روبات‌ها برای مدل‌سازی خود بدون کمک مهندسان به دلایل زیادی مهم است، زیرا نه تنها باعث صرفه‌جویی در نیروی کار می‌شود، بلکه به ربات اجازه می‌دهد تا با فرسودگی خود هماهنگی داشته باشد و حتی آسیب را شناسایی و جبران کند. نویسندگان استدلال می‌کنند که این توانایی مهم است، زیرا ما به سیستم‌های خودمختاری نیاز داریم که بیشتر به خودشان متکی باشند. به عنوان مثال، یک ربات کارخانه می‌تواند تشخیص دهد که چیزی درست عمل نمی‌کند و آن را رفع کند یا درخواست کمک کند.
بویوان چن نویسنده اول این مطالعه که این کار را هدایت کرده و اکنون استادیار دانشگاه دوک است، توضیح داد: «ما انسان‌ها به وضوح تصوری از خود داریم. چشمانتان را ببندید و سعی کنید تصور کنید اگر بخواهید دست‌هایتان را به جلو بکشید یا یک قدم به عقب بردارید، بدنتان چگونه حرکت می‌کند. در جایی در مغز ما تصوری از خود داریم، یک الگوی خود که به ما اطلاع می‌دهد که چه حجمی از محیط اطراف خود را اشغال کرده‌ایم، و چگونه این حجم در حین حرکت تغییر می‌کند.»
یافتن راه‌هایی برای اعطای نوعی خودآگاهی به روبات‌ها، بخشی از تلاش‌های چند دهه‌ای این تیم محسوب می‌شود. هاد لیپسون گفت: «خودمدل‌سازی، شکلی بدوی از خودآگاهی است. اگر یک ربات، حیوان یا انسان از خود الگوی دقیقی برخوردار باشد، می‌تواند در جهان بهتر عمل کند، می‌تواند تصمیمات بهتری بگیرد و حتی مزیت تکاملی برای او دارد.»
منبع: راهنماتو