سرپرست دبیرخانه شورای ملی سالمندان گفت: سن شروع سالمندی در جامعه ایرانی از ۶۰ سالگی شروع می‌شود در حالی که در کشور‌های توسعه یافته این سن دیرتر و در کشور‌های آفریقایی سن سالمندی زودتر شروع می‌شود.
حسام‌الدین علامه در گفتگو با ایرنا افزود: سن سالمندی از جهات مختلف تدوینی، روانشناسی، جامعه شناسی و تندرستی می‌تواند مورد ارزیابی قرار گیرد؛ سن تقویمی و شناسنامه‌ای که سالمندی از چه زمانی شروع می‌شود، بحثی قراردادی است. سازمان جهانی بهداشت سن ۶۰ سالگی را شروع سالمندی می‌داند و ایران هم سن ۶۰ سالگی را شروع سالمندی قلمداد می‌کند.
وی اضافه کرد: در کشور‌های توسعه یافته، سن سالمندی عمدتا از ۶۵ سالگی آغاز می‌شود و در برخی کشور‌های آفریقایی و جهان سوم با توجه به سن پایین امید به زندگی، سن سالمندی هم زودتر شروع می‌شود.
سرپرست دبیرخانه شورای ملی سالمندان گفت: مکانیسم و فرمول مناسب برای شروع سن سالمندی جمعیت این است که ۱۵ سال از سن امید به زندگی بدو تولد آن جمعیت کم کنیم. به عبارتی در سرشماری سال ۱۳۹۵، سن امید به زندگی جامعه ایرانی حدود ۷۵ سال بود اگر ۱۵ سال کم کنیم سن ۶۰ سال، سن شروع سالمندی جامعه ایرانی است یا اگر در ژاپن سن امید به زندگی ۸۴ سال است تا ۷۰ سال می‌تواند سن شروع سالمندی آن کشور باشد یا اگر در کشور آفریقایی، سن امید به زندگی پایین‌تر از ۷۰ سال است سن سالمندی می‌تواند قبل از ۶۰ سالگی باشد.
علامه با اشاره به اینکه سن شروع سالمندی به سن تندرستی نیز بستگی داد، خاطرنشان کرد: ممکن است فردی ۵۰ سالش باشد، اما از نظر کارآیی جسمی، ذهنی و اجتماعی سالمند محسوب شود و کسی ۷۵ سالش باشد و از نظر جسمی و ذهنی سالم باشد.
وی ادامه داد: همچنین سن روانشناختی نیز ملاک سن سالمندی قرار می‌گیرد. در این ملاک، عملکرد ذهنی و روانی فرد مورد ارزیابی قرار می‌گیرد.
اگر افتی در عملکرد ذهنی اتفاق بیفتد، فرد سالمند تلقی می‌شود. سن سالمندی از نظر اجتماعی و مشارکت اجتماعی و توانمندی و حضور در فعالیت‌های جمعی محاسبه می‌شود بنابراین سن ۶۰ سالگی برای آغاز سالمندی در ایران صحیح به نظر می‌رسد.
علامه گفت: در منابع طب سنتی و کتاب قانون ابن سینا نیز دوره کهولت را از سن ۶۰ سالگی به بعد در نظر گرفته‌اند.