یادگار امام در صفحه اینستاگرام خود نوشت: نوجوان بودم که اولین بار نام «سایه» به گوشم خورد. وقتی غزل جاودانه ی «نشود فاش کسی آنچه میان من و توست» را خواندم و مبهوت مضمون و ساختار عالی آن شدم و فهمیدم که شاعر آن، ه. الف.سایه است.
هیچگاه او را نزدیک ندیدم، ولی احساس می کنم او را می شناسم. شاید این حس بیش از هر چیز مرهون کتاب بی نظیر «پیر پرنیان اندیش» باشد. جالب آنکه تاکنون نویسندگان خوش ذوق این کتاب را هم ملاقات نکرده ام ولی به نظرم این کتاب در معرفی یک شخصیت، کاری است فراتر از معمول و با دقت و ذوق و نکته سنجی و در قالبی بسیار دلنشین و جدید نگاشته شده است. و احتمالا همین کتاب دو جلدی بیشتر سایه را برای امثال من ملموس کرده است.
زبان شعر هوشنگ ابتهاج سعدی گونه است و از پیچیدگی های سبک هندی فاصله دارد و کمتر رندی های حافظ را همراه دارد و اگرچه در چند غزل طنین ترقص مولانا را همراه شعر خود کرده اما باز هم استحکام اشعارش به سعدی می ماند. و همین هم طعم سخن او را دلنشین تر می سازد.
بگذریم. ابتهاج بی تردید از سرآمدان شعر عصر ماست. خدایش رحمت کند. امید آنکه-چنانکه سروده بود -اینک هم بگوید«مژده بده مژده بده یار پسندید مرا»
نمک رو خوردید و نمکدون رو می شکنید. اف بر شما و هم قطارانتان.