«ملک‌پروانه بهار»، دختر ملک‌الشعرای بهار شاعر و ادیب نام‌آور ایرانی در ۹۴ سالگی بر اثر کهولت سن در ایالت کالیفرنیای آمریکا درگذشت.
به گزارش ایرنا از ایندیپندنت، غزل جمشیدی -خواهرزاده ملک‌پروانه بهار- با انتشار عکسی در صفحه اینستاگرامش، این خبر را با شعری از آن ادیب بزرگ اعلام کرد که «آن شمع دل‌افروز از خانه من رفت، پروای گلم نیست که پروانه من رفت.»
پروانه بهار که نام کاملش «ملک پروانه» است در سال ۱۳۰۷ به دنیا آمد و پس از ملک هوشنگ، ماه ملک و ملک دخت، چهارمین فرزند محمدتقی بهار، ملقب به ملک‌الشعرا، بود. او یک برادر و یک خواهر کوچک‌تر به نام‌های ملک مهرداد و ملک چهرزاد هم دارد.
مهرداد بهار، متولد ۱۳۰۸، خود نویسنده و پژوهشگری شاخص بود در آبان ۱۳۷۳ پس از ابتلا به سرطان خون درگذشت. با درگذشت پروانه، حالا فقط ششمین و کوچک‌ترین فرزند ملک‌الشعرا از او به یادگار مانده است؛ ملک چهرزاد که در تهران زندگی می‌کند.
پروانه بهار سال‌ها پیش به آمریکا مهاجرت کرد و از او دو فرزند (بابک و سودابه) به یادگار مانده که هر دو در آمریکا زندگی می‌کنند. پروانه بهار در آمریکا به تحصیلاتش ادامه داد و در رشته کتابداری فوق‌لیسانس گرفت.
محمدتقی بهار (ملک‌الشعرا) متولد ۱۲۶۵ خورشیدی در مشهد بود و علاوه بر درخشش در عرصه شعر و ادبیات، از مهم‌ترین نویسندگان، روزنامه‌نگاران و سیاستمداران اواخر دوره قاجار و دوران پهلوی به شمار می‌آمد.
در سال‌های آخر عمر ملک‌الشعرا، به‌دلیل ابتلا به بیماری سل برای معالجه به لزن در سوییس رفت و قصیده «به یاد وطن» از درخشان‌ترین آثار بهار است که همان‌جا سرود.
اما دست تقدیر با بهار ادبیات ایران هم‌ساز نبود و او که دو سال پیش‌تر نماینده مجلس و مدتی وزیر فرهنگ در کابینه قوام السلطنه بود، چنان در تنگنای مالی بود که ناچار شد معالجه را رها کند و به ایران بازگردد.
در دوران یک سال واندی اقامت بهار در سوییس، این ملک‌پروانه ۲۱ ساله بود که در آن روز‌های سخت بیماری و دوری از وطن، یار و همراه پدر بود.
پروانه بهار خاطرات زندگی‌اش و از جمله خاطرات آن روز‌ها را در کتابی به نام «مرغ سحر: خاطرات پروانه بهار» نگاشته است که اولین بار در سال ۱۳۸۲ منتشر شد.
نسل های خوب همه دارن میرن
ما می مانیم و...
کجایی بهار.....ای کوه بلندای دماوند