جهانگیر الماسی در گفت وگو با مردم سالاری تصریح کرد: «بازیگری در ایران بی در و پیکر است و هر کسی که پول داشته باشد تهیه کننده می‌شود.»
اهم اظهارات این بازیگر سینما بدین قرار است:
در حوزه سینما اگر چه بازیگران دانش آموخته وحرفه ای وجود دارند و شکلی منطقی کار این است که کارگردانان و تهیه کنندگان سینما از این افراد برای تولید کارهای خویش استفاده کنند اما نمی توان این طیف را با دستور و آئین نامه ملزم کرد که حتما از این افراد استفاده کنند.
اگر نگاهی به سابقه آموزشگاه های عالی کشور و دانشگاه های ایران داشته باشیم متوجه خواهیم شد که طی 20 سال گذشته بیش از 30 هزار جوان ایرانی توسط این آموزشگاه ها و دانشکده ها در حوزه بازیگری آموزش داده شده اند اما فکر نمی کنم حتی یک درصد از آنها هم جذب دنیای بازیگری شده باشند.
هیچگونه خطوط تعریف شده ای برای حضور و ورود به سینما وجود ندارد.
من می توانم چندین مورد را از سالهای گذشته تاکنون ذکر کنم که بسیاری از کسانی که هم اکنون بازیگر هستند به صورت خانوادگی در عرصه بازیگری حضور پیدا کردند البته برخی از آنها هم خیلی خوب بودند مثل مادر آقای کیومرث پوراحمد که با قصه های مجید وارد عرصه بازگیری شد یا خانواده داودنژاد.
ما باید بدانیم چرا تولید تلویزیونی و سینمایی داریم، آیا سینما یک صنعت صرف است؟ آیا ما با راه اندازی سالن سینما و تولید فیلم سینمایی قصدمان فعالیت اقتصادی است یا فرهنگی؟
در سال 1377 طرح جامع 60 صفحه ای را برای قانونمند کردن فعالیت حوزه بازیگری در سینما، تلویزیون و تئاتر با رعایت همه مختصات این حرفه از جمله استعداد، توانایی، کشف چهره های جدید و حفظ و حراست از میراث گذشتگان این حرفه به شورای عالی انقلاب فرهنگی تحویل دادم که مسکوت مانده است.
امیدوارم در زمانی که بنده افتخار عضویت در فرهنگستان هنر را دارم بتوانم این طرح را در اولین جلسه ای که تشکیل می شود دوباره مطرح کنم.
همیشه گلایه های بازیگران پیشکسوت از این که چرا در عرصه بازیگری توجه ای به آنها نمی شود بحث مالی نیست بلکه آنها گاهی دلشان برای ایفای یک نقش و بازیگری تنگ می شود چرا که این بازیگران سالها در این عرصه فعالیت کردند و خانه نشینی برای آنها سخت است.
معمولا از تهیه کنندگانی که ذاتا فرهنگی نیستند و مثلا از بساز و بفروش وارد عرصه تهیه کنندگی شدند، نمی توانید انتظار داشته باشید که به ارزش های فرهنگی این حرفه احترام بگذارند، چرا که او برای سود بیشتر وارد این حرفه شده و نباید از او انتظار کار فرهنگی داشته باشیم.
اگر کنکاشی داشته باشیم که اولین بار چه گروه هایی مبادرت به ورود افراد غیر حرفه ای به دنیای بازیگری کرده اند به تهیه کنندگانی که با تفکر سود بیشتر و با گرفتن مبالغی همچون 100 یا 150 میلیون تومان افرادی را به عنوان بازیگر وارد عالم هنر کردند خواهیم رسید.