از سوختن تنه درختان زغال به دست می‌آید که کاربرد‌های فراوانی در زندگی روزمره دارد. از استفاده در پخت غذا و ایجاد گرما در شومینه گرفته تا تولید قرص‌های جاذب سم از دستگاه گوارش، استفاده در ماسک ضد گاز، گرافیت برای استفاده در آثار هنری و... از موارد کاربردی ذغال است.
ذغال به دو روش سنتی و صنعتی تولید می‌شود. در روش سنتی تکه‌های چوب را در کوره‌هایی که با مصالح ساختمانی ساخته شده اند قرار می‌دهند تا بسوزند، سپس در گودال‌هایی قرار داده می‌شوند تا چوب‌های سوخته شده خفه شوند و به زغال‌های قابل مصرف تبدیل شوند.
زغال تولید کوره سنتی از باقیمانده چوب حاصل از نجاری و مصارف دیگر و هیزم تهیه می شود.
این کار در فضای آزاد باعث آسیب به محیط زیست می‌شود. یکی از مراکز تولید ذغال به روش سنتی شهرستان کهک قم است. چوب‌ها اغلب یک هفته در کوره هستند و بعد از گذشت این مدت به زغال تبدیل می‌شوند.
کار در کوره‌های زغال تهدیدی جدی برای سلامت این کارگران محسوب می‌شود و غالباً دستگاه تنفسی آن‌ها به خطر می‌افتد.
از آنجا که کارگرانِ بومی به دلیل سختی کار و دستمزدِ اندک، حاضر به کار در این مجموعه نیستند، اکثر کسانی که مشغول این کار هستند کارگران مهاجر هستند.
عکاس: حسین یاراحمدی/ میزان