فرارو- کشف موجودات جدید در جهان زنده ما گویا تمامی ندارد و در جدیدترین مورد دانشمندان می‌گویند اخیراً موفق به کشف ویروس‌های مرموز و ناشناخته‌ای در اقیانوس‌ها شده اند که به طور مخفیانه در حال تسلط کامل بر این زیستگاه‌های عظیم هستند.
به گزارش فرارو، پژوهش جدیدی که پنجشنبه (۹ ژوئن) در مجله Science منتشر شد، بر روی ویروس‌هایی متمرکز است که حاوی RNA، پسرعموی مولکولی DNA است. نمونه ویروس‌های RNA در بیماری‌های انسانی فراوان است که برای مثال می‌توان به ویروس‌های کرونا و آنفولانزا اشاره کرد، با این حال، وقتی صحبت از ویروس‌های RNA در اقیانوس‌ها می‌شود، موضوع تنها به بیماری‌ها مربوط نمی‌شود، بلکه اینبار این اکوسیستم است که در معرض تأثیرپذیری قرار دارد.
گیلرمو دومینگوئز-هورتا، نویسنده اول این تحقیق و محقق اکولوژی ویروسی در دانشگاه ایالتی اوهایو (OSU)، می‌گوید: «ما مطمئن هستیم که اکثر ویروس‌های RNA موجود در اقیانوس ها، یوکاریوت‌های میکروبی، قارچ‌ها و پروتیست‌ها و تا حدی کمتر، بی مهرگان را آلوده می‌کنند. نکته جالب اینکه، این میزبان‌های ویروسی - یعنی قارچ‌ها و پروتیست‌ها، که شامل جلبک‌ها و آمیب‌ها می‌شوند - دی اکسید کربن را از جو میگیرند و بنابراین بر میزان کربن ذخیره شده در اقیانوس تأثیر می‌گذارند.» استیون ویلهلم، محقق اصلی گروه تحقیقاتی اکولوژی میکروبی آبزی در دانشگاه تنسی ناکسویل، که در مطالعه جدید شرکت نداشت، گفت: «با آلوده کردن این موجودات، ویروس‌های RNA احتمالاً بر نحوه جریان کربن در اقیانوس‌ها تأثیر می‌گذارند».
در اوایل سال جاری، دومینگوئز-هورتا و همکارانش گزارش دادند که بیش از ۵۵۰۰ ویروس RNA که قبلاً شناسایی نشده بودند را در اقیانوس‌های جهان پیدا کردند. برای آن مطالعه، که در ۷ آوریل در مجله Science منتشر شد، تیم ۳۵۰۰۰ نمونه آب را که از ۱۲۱ مکان در پنج اقیانوس توسط کنسرسیوم Tara Oceans جمع‌آوری شده بود، تجزیه و تحلیل کردند. دانشمندان می‌گویند این نمونه‌ها مملو از پلانکتون بودند که اغلب به عنوان میزبان ویروس‌های RNA عمل می‌کنند. برای شناسایی ویروس‌های درون این پلانکتون‌ها، محققان تمام RNA موجود در سلول‌های پلانکتون‌ها را غربال کردند تا قطعه خاصی از کد ژنتیکی به نام ژن RdRp را پیدا کنند. نتیجه این بود که آن‌ها موفق به شناسایی تعداد زیادی ویروس RNA در پلانکتون‌ها شدند.
این مسئله همچنین برای دانشمندان مهم بود که این ویروس‌ها چگونه در سراسر جهان توزیع می‌شوند و چه میزبان‌هایی را هدف قرار می‌دهند. دانشمندان می‌گویند که جوامع ویروسی را می‌توان به چهار منطقه اصلی تقسیم کرد: قطب شمال، قطب جنوب، منطقه معتدل و استوایی اپی‌پلاژیک (به معنای نزدیک به سطح اقیانوس)، و در نهایت منطقه معتدل و استوایی مزوپلاژیک (یعنی حدود ۲۰۰ تا ۱۰۰۰ متر عمق). جالب اینجاست که علیرغم وجود تنوع گسترده‌تری از میزبان‌ها در آب‌های گرم‌تر، تنوع ویروس‌ها در مناطق قطبی بالاتر به نظر می‌رسد. تیم همچنین به طور غیرمنتظره‌ای کشف کرد که ۹۵ ویروس حامل ژن‌هایی هستند که از سلول‌های میزبان خود «دزدیده شده اند».
پس از شناسایی میزبان‌هایی که ویروس‌های اقیانوسی احتمالاً آلوده می‌کنند، تیم به این نتیجه رسید که حدود ۱۲۰۰ ویروس ممکن است در فرآیند جذب کربن توسط اکوسیستم‌های آبی دخالت کند. در واقع یکی از نقش‌های حیاتی این میزبان ها، جذب کربن از جو و در نهایت فرستادن آن به کف اقیانوس‌ها است که درواقع در جریان مرگ آن‌ها رخ می‌دهد. دانشمندان می‌گویند هرچه این کربن‌ها در بخش‌های عمیق تری دفن شوند، احتمال بازگشت آن‌ها به اتمسفر پایین‌تر خواهد بود و به همین دلیل است که دانشمندان این فرآیند را عاملی مهم در تغییرات آب و هوایی می‌دانند. اکنون دانشمندان می‌گویند که این ویروس‌های RNA که در سراسر اقیانوس‌ها پراکنده شده اند، ممکن است به زودی بر این پهنه آبی مسلط شده و فرآیند جذب کربن از طریق اقیانوس‌ها را تحت تأثیر قرار دهد.
منبع: livescience
ترجمه: مصطفی جرفی -فرارو