فرارو- انسان‌ها هرگز نتوانسته اند در برابر هوس غذا‌های سرخ شده مقاومت کنند. شواهد باستان شناسی نشان می‌دهند از زمانی که در بین النهرین باستان ماهیتابه‌ها اختراع شدند بشر از خمیر سرخ شده لذت می‌برد و عشق ما انسان‌ها به سرخ کردن در هزاره‌های بعدی افزایش یافته است.
به گزارش فرارو به نقل از سی ان ان؛ اگر بخواهیم همه غذا‌های سرخ شدنی جهان را امتحان کنیم به معده‌ای آهنین و زمانی زیاد نیاز داریم!
در ادامه به تعدادی از بهترین غذا‌های سرخ شده در جهان اشاره می‌شود که باعث ترشح بزاق تان و تشویق شما به سفر بعدی تان برای امتحان کردن آن غذا خواهد شد:
تمپورا (ژاپن)
تمپورای سبزیجات به دلیل خمیر سبکی دارد و با آرد نرم، تخم مرغ و آب بسیار سرد یا گازدار درست می‌شود شناخته شده است.
اگرچه تمپورای میگو نیز محبوب است تمپورای گیاهی شامل انواع مختلفی از مواد از جمله قارچ، ریشه نیلوفر آبی، بیدمشک، جلبک دریایی و سبزیجات برگ دار مانند شیسو یا نعنای ارغوانی، لوبیا سبز، کدو تنبل و سایر کدو‌های سفت، بامیه و فلفل شیشیتو (شیرین) است.
این غذا در قرن شانزدهم از طریق مبلغان مسیحی پرتغالی به عنوان یک گزینه بدون گوشت در روز‌های روزه داری به ژاپن معرفی شد.
این کروکت‌های ذرت خوش طعم از دوران جنگ داخلی، ایالات متحده همراه سنتی ماهی سرخ شده در سراسر جنوب ایالات متحده بوده اند.
در کارولینای جنوبی از آن تحت عنوان "نان اسب قرمز" نیز یاد می‌شود (به دلیل گونه ماهی‌ای که با آن سرو می‌شد) و هم چنین با عناوینی، چون "نان سه انگشتی" یا "شیطان سرخ" در سراسر جورجیا و فلوریدا شناخته شده است. نام "هوش پاپی" زمانی که گردشگران در اوایل قرن بیستم این غذای سرخ کردنی را کشف کردند برای آن غذا به صورت متداول مورد استفاده قرار گرفت.
این شیرینی‌ها که در اصل در اسپانیا و پرتغال رایج شده بودند در سراسر آمریکای لاتین نیز برای صبحانه یا میان وعده مورد علاقه شیرینی دوستان هستند.
خمیر آن از طریق یک نوک ستاره‌ای شکل وارد روغن داغ می‌شود تا شکل خاص خود را به چوروس بدهد. چوروس اغلب با شکر دارچینی پاشیده شده روی آن سرو می‌شود و معمولا آن را به همراه سس شکلاتی می‌خورند. چوروس شباهت زیادی به شیرینی بامیه دارد.
این نان‌های بالشتی ساده از خمیر مخمر سرخ شده با پودر قند مترادف با نام محله فرانسوی نیواورلئان است. این سرخ کردنی از طریق مهاجران فرانسوی کانادایی (آکادیایی) در قرن هجدهم به جنوب ایالات متحده رسید.
مانند بسیاری از غذا‌های سرخ شده این غذای مثلثی شکل در سواحل سواحیلی شرق آفریقا با نام‌های زیادی شناخته می‌شود. خمیر مخمر را می‌توان با شیر یا شیر نارگیل درست کرد و با ادویه‌هایی مانند هل یا آجیل آسیاب شده طعم دار کرد.
در غنا و سایر نقاط در غرب آفریقا این خمیر را به صورت توپ‌های گرد در می‌آورند و شیرینی‌های درست شده با آن را با نام بُفرُت می‌شناسند.
جلبی هندی پسر عموی زولبیای سرخ شده خاورمیانه‌ای محسوب می‌شود! خمیر‌های سرخ شده نازک که برای اولین بار در دوران قرون وسطی راه خود را در مسیر‌های تجاری باز کردند. خمیر را از طریق یک پارچه درون روغن می‌ریزند، سپس در شربت شکر فرو می‌برند تا بافتی ترد و جویدنی پیدا کند.
جلبی اغلب در کنار تنقلات دیگر مانند سمبوسه یا با ربدی یک شیر خامه‌ای شیرین خورده می‌شوند. در واقع، جلبی را می‌توان زولبیا دانست.
شکوفه‌های کدو سبز یک امتیاز گیاه شناسی برای باغبانان محسوب می‌شوند: گیاهان کدو در بهار گل جوانه می‌زنند، اما تنها گل‌های ماده آن تا پایان تابستان به کدو سبز تبدیل می‌شوند.
باغبانان آگاه شکوفه‌های نر را می‌چینند و آن را به یک غذای لذیذ تبدیل می‌کنند. آنان شکوفه‌های نر را در خمیر سبک فرو کرده و سرخ می‌کنند تا پف کرده و طلایی شوند. گل‌ها را می‌توان با موادی مانند پنیر، پروسکوتو، برنج و گیاهان پر کرد.
یک تغییر مدرن در دونات سنتی است تقریبا یک دهه پیش به نامی بر لبان تمام دوستداران دسر در ایالات متحده تبدیل شد.
این ترکیب از کروسان و دونات توسط شیرینی پزی به نام "دومینیک آنسِل" در نانوایی او در شهر نیویورک در سال ۲۰۱۳ میلادی معرفی شد و الهام بخش بسیاری از مقلدان درست کردن آن بوده است.
نان سرخ شده محصول جانبی آوارگی ناشی از استعمار است که به نمادی پیچیده برای بسیاری از قبایل تبدیل شده است.
هنگامی که بومیان آمریکا در اواسط دهه ۱۸۰۰ میلادی توسط دولت ایالات متحده مجبور به ترک زمین‌های کشاورزی خود شدند از موادی که در اختیار آن‌ها قرار داده شده بود مانند آرد، شکر و گوشت خوک برای ایجاد این ماده اصلی به منظور بقا استفاده کردند که یک خمیر بزرگ پف کرده به نظر می‌رسد.
امروزه بسیاری از آشپز‌های بومی دستور العمل‌های خانوادگی خود را با موادی مانند ذرت آسیاب شده محلی و آرد گندم کامل تغییر می‌دهند.
اگرچه گوجه فرنگی‌های سبز سرخ شده معمولا با جنوب امریکا مرتبط هستند، اما منشاء آن از غرب میانه است. دستور العمل‌های این روش برای تبدیل گوجه فرنگی نارس به یک سرخ کردنی محبوب در کتاب‌های آشپزی اجتماعی اواخر قرن نوزدهم از اوهایو و هم چنین کتاب‌های آشپزی یهودیان مهاجر دیده می‌شود.
گوجه فرنگی سبز سرخ شده یک غذای اصلی آمریکایی است. گوجه فرنگی سرخ شده را می‌توان پیش از سرخ کردن در خمیر آرد ذرت فرو برد.
تاریخچه و زادگاه سیب زمینی سرخ کرده بین بلژیک و فرانسه مورد مناقشه قرار گرفته است، اما روش درست کردن سیب زمینی سرخ شده به نماد فست فودی محبوب در سراسر جهان تبدیل شده است.
همان طور که گفته می‌شود نام "فرنچ فرایز" به تکنیک فرانسوی برش دادن نازک سبزیجات (در این مورد سیب زمینی) اشاره دارد تا همه قطعات به طور مساوی بپزند. سیب زمینی سرخ شده در کنار استیک یا برگر با سس گوجه فرنگی یا سس مایونز یا با پنیر سرو می‌شود. سیب زمینی سرخ کرده تقریبا با همه چیز قابل خوردن است.
آرانچینی از قرن دهم میلادی با ترکیبی از برنج و مواد شور ایتالیایی‌ها را خوشحال کرده است. اگرچه این کوفته‌های برنجی سرخ شده یک غذای سنتی در جشن "سانتا لوسیا" در ماه دسامبر است، اما در تمام طول سال نیز خورده می‌شود.
آرانچینی را می‌توان با موادی مانند راگوی گوشت، موزارلا، بادمجان، قارچ و حتی پسته پر کرد. آرانچینی که به نام آرانسین نیز شناخته می‌شود را می‌توان به افتخار آتشفشان سیسیلی کوه اتنا به صورت گرد یا به شکل مخروطی درآورد.
این اشتهاآور خوشمزه سرخ شده با سس مارینارای ایتالیایی یا سس خامه‌ای مبتنی بر سس مایونز سرو می‌شود.
از کالاماری سرخ شده اولین بار در روزنامه "نیویورک تایمز" در سال ۱۹۷۵ میلادی یاد شده بود. این حلقه‌های ساده ماهی مرکب ممکن است مانند دهه ۹۰ میلادی مد روز نباشند، اما حس غذا‌های دریایی در بسیاری از منو‌ها کماکان زنده است.
روش‌های زیادی برای پخت مرغ وجود دارد، اما دو مرغ از محبوب‌ترین (و تردترین) مرغ ها، مرغ سرخ شده آمریکایی و کره‌ای هستند.
مرغ سرخ شده آمریکایی به دلیل پوسته ضخیم و شکننده اش شناخته می‌شود که حاصل ترکیب تکه‌های مرغ با آرد چاشنی زده شده برای ایجاد پوشش روی آن است. مرغ سرخ شده کره‌ای یک پوشش خمیری نازک و ترد دارد که دوبار سرخ می‌شود تا تردی بیشتری پیدا کند سپس با سس گوچوجانگ - عسل پوشانده می‌شود.
غذای ملی لبنان است، اما نسخه‌هایی از این توپ‌های گوشت و بلغور سرخ شده را می‌توان در سراسر خاورمیانه یافت که در تهیه آن گوشت چرخ کرده گوساله یا گوسفند را با بلغور پخته شده، پیاز و ادویه مخلوط می‌کنند. به طور سنتی، این غذا با دست درست شده سپس شکل می‌گیرد و سرخ می‌شود. نوع خام آن به نام کیبه نایه معروف است.
لچه فریتا یا شیر سرخ شده یکی از دسر‌های خیابانی مورد علاقه شمال اسپانیا است. شیر را با آرد و شکر در یک کاسترد یا کرم غلیظ می‌پزند سپس آن را سرد می‌کنند تا سفت شود. کاسترد را به صورت مکعبی برش می‌دهند و در آرد و تخم مرغ قرار داده و سرخ می‌کنند. پر کردن مکعب‌های لچه فریتا با دارچین و شکر آن را شیرین‌تر می‌کند.
ناپل در ایتالیا به دلیل پیتزای ناپلی با پوسته نازک آن شناخته شده است با این وجود، پیتزا فریتا جزء کمتر شناخته شده سنت‌های پیتزای آن شهر است. گفته می‌شود که این سبک پیتزا در طول جنگ جهانی دوم که مواد اولیه کمیاب بود و بمباران‌ها باعث از بین رفتن بسیاری از اجاق‌های هیزمی شده بودند اجاق‌هایی که برای تهیه پیتزا ناپلی استفاده می‌شدند مدت‌ها به یک میان وعده در مناطق فقیرتر ناپل تبدیل شده بود و از آن زمان خوردن آن رایج شد.
این پیتزای با خمیر پف کرده سیر کننده بیش‌تر اوقات با موادی، چون پنیر ریکوتا، گوجه فرنگی له شده و تکه‌های گوشت خوک پر می‌شود.
آریزونا ادعا می‌کند که زادگاه دسر چیمی چانگا است بوریتو‌های سرخ شده که اکنون جزء اصلی غذا‌های مکزیکی‌های مقیم تگزاس هستند که در آن نان تورتیلا با انواع خوراکی‌های خوشمزه مثل گوشت، حبوبات، برنج و پنیر پر می‌شود.
اگرچه دو رستوران در فینیکس و توسان آریزونا داستان‌هایی رقابتی را درباره منشاء این غذا ارائه می‌دهند واقعیت آن است که این غذا در سراسر مناطق جنوب غربی امریکا متداول است. بوریتو را می‌توان با برنج، لوبیا، پنیر و گوشت‌هایی مانند گوشت چرخ کرده، کارنه اسادا، گوشت خوک یا مرغ پر کرد و سپس آن را تا زمانی که تورتیلا به پوسته‌ای ترد تبدیل شود سرخ نمود.