محمد نوازی درباره نودوهشتمین دربی پایتخت که پنجشنبه هفته جاری در چارچوب هفته بیست‌وسوم لیگ برتر فوتبال برگزار می‌شود، اظهار داشت: خیلی خوشحالیم استقلال با این رکورد و اختلاف امتیاز در صدر جدول قرار دارد. قطعاً این اتفاق با تلاش و همت بازیکنان و کادر فنی به دست آمده است. حفظ تیم در صدر جدول معمای بزرگی است و باید باهوش عمل کرد. خدا را شکر تا هفته بیست‌ودوم لیگ برتر خوب عمل کردند و توانستند تا اینجای راه بیایند.
«دربی سه امتیاز دارد، ولی به دلیل سنتی بودن آن حواشی زیادی دارد.»، وی با بیان این جمله تصریح کرد: در دربی فرقی نمی‌کند شرایط دو تیم در جدول چطور باشد و هر تیمی ترس نداشته باشد و منجسم و جسورتر باشد برنده بازی خواهد بود. پیش‌بینی من این است که استقلال با همان نتیجه یک بر صفر برنده بازی می‌شود. با شرایط که هر دو تیم دارند به یکدیگر باج نمی‌دهند. سرنوشت این فصل برای استقلال خوب رقم خورده است و امیدوارم دربی هم نتیجه خوبی برای استقلال داشته باشد.
بازیکن پیشین تیم فوتبال استقلال با اشاره به دلخوری به وجود آمده بین علیرضا منصوریان و فرهاد مجیدی گفت: هر جفت‌شان بزرگ هستند و برای استقلال زحمت کشیده‌اند. کسی که از استقلال جدا می‌شود و مربی تیم دیگری می‌شود نسبت به کارش تعهد دارد. دلیلی نمی‌شود که اگر محمد نوازی به تیم دیگری برود، چون قبلاً استقلالی بوده است کوتاهی داشته باشد. این اتفاقات شکل و شمایل قشنگی ندارد. به هر دوی آنها می‌گویم که احترام یکدیگر را حفظ کنند. ما مدتی هم‌تیمی و دوست بودیم. این حاشیه‌ها قشنگ نیست و درست نبود چنین اتفاقی بیفتد. منصوریان از مجیدی انتظار داشت و سرمربی استقلال باید به او احترام می‌گذاشت.
نوازی در مورد حضورش در دربی به‌عنوان بازیکن یادآور شد: فکر می‌کنم در ۱۰، ۱۲ دربی بازی کردم و در بیشتر دربی‌ها نمایش خوبی داشتم. در دربی معروف سال ۷۹ به احمدرضا عابدزاده از روی ضربه ایستگاهی گل زدم، بعدش هم درگیری به وجود آمد. دربی سال ۷۹ هم قشنگ بود، هم تلخ. ما فوتبالی‌ها دوست داریم به آن دوران برگردیم. خیلی‌ها آرزو داشتند در آن دوران بازی کنند. یار مقابل من همیشه رضا شاهرودی، پژمان جمشیدی یا مرحوم مهرداد میناوند بودند. در آن دربی هم کتک خوردیم و هم زدیم.
وی ادامه داد: پس از درگیری‌ها، من، پرویز برومند و حمید استیلی سه روز در زندان قصر بودیم. مسئولان از اتفاقات به وجود آمده ناراحت بودند و ما را مقصر می‌دانستند. خانواده‌های‌مان خبر داشتند چه اتفاقی افتاده است، ولی نمی‌دانستند ما کجا هستیم. در زندان با هم صحبت و به اشتباهات‌مان اعتراف کردیم. هر کاری می‌کردیم به خاطر تعصب به پیراهن‌مان بود. گلم به پرسپولیس در آن بازی قشنگ و شیرین بود، ولی گل تساوی همه چیز را تلخ کرد و بازی با تساوی ۲ - ۲ به پایان رسید.