با صدهزار تفنگی که به سمت سر آن‌ها نشانه گرفته شده است، اوکراینی‌ها بدون تضعیف روحیه با خویشتنداری و غرور دیده می‌شوند. به نظر می‌رسد آن‌ها برای جنگی که می‌تواند بی رحمانه باشد آماده هستند. دغدغه اصلی آن‌ها این است که آمریکا و متحدان به قدری عصبی شوند که تسلیم فشار‌های روسیه شوند.
به گزارش خبرآنلاین، دیوید ایگناتیوس نویسنده و ستون نویس برجسته روزنامه واشنگتن پست در مقاله‌ای برای این روزنامه در خصوص تنش‌های اخیر بر سر روسیه و غرب بر سر اوکراین نوشت:
با رانندگی در میدان به همراه بارش برف در بعدازظهر جمعه و ترافیکی سنگین، شاید به این فکر کنید در آستانه حمله روسیه این یک زندگی عادی است.
عده‌ای با پول در خارج از کشور دلار و ملک می‌خرند. اما رستوران‌ها پر هستند و به نظر می‌رسد که اوکراینی‌ها تنها زمانی که رئیس‌جمهور ولدیمیر زلنسکی به آن‌ها گفته بود که وحشت نکنند، عصبانی شدند.
طی چند روز گفتگوی فشرده در اینجا، من همان پیام مقاومت را شنیدم. رئیس جمهور روسیه ولادیمیر پوتین ممکن است تصور کند که اوکراینی‌ها اعتقاد تقریباً نمادین او را دارند که روسیه و اوکراین یک کشور هستند، اما اگر چنین باشد، او سخت در اشتباه است.
هشت سال جنگ پوتین علیه اوکراین، که با تصرف کریمه در سال ۲۰۱۴ آغاز شد، چیزی جز دشمنی برای پوتین ایجاد نکرده است. نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد که حتی اکثریت بزرگ اوکراینی‌های روسی زبان با او مخالف هستند.
"به پوتین اعتماد نکنید، از پوتین نترسید" جمله‌ای که رئیس جمهور سابق پترو پروشنکو روز جمعه در گفتگو با گروهی که توسط صندوق مارشال آلمان سازماندهی شده بود مطرح کرد.
(من متولی GMF هستم، اما به عنوان روزنامه نگار به همراه سیلو کافمان از روزنامه فرانسوی لوموند و ده‌ها نفر دیگر از جمله دو نماینده پارلمان آلمان و تحلیلگران ناتو و اتحادیه اروپا به اینجا آمدم.)
این تا حدی جسورانه بود، اما الکسی دانیلوف سرکش، رئیس شورای امنیت ملی و دفاع، به گروه ما گفت: «از سال ۲۰۱۴، ما در وضعیت جنگ با روسیه هستیم. برای دفاع از خود فقط خودمان را داریم. حتی اگر [از غرب]اسلحه دریافت نکنیم، با دست خالی آن‌ها را خفه خواهیم کرد.»
اوکراین جایی است که انحلال اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۹۹۱ رقم خورد، زمانی که ۹۲ درصد اوکراینی‌ها در یک همه پرسی به استقلال رای دادند.
پوتین می‌گوید فروپاشی شوروی یک تراژدی بوده که مصمم به انتقام گرفتن از آن است - و این عزم او را به طور اجتناب ناپذیری به سمت این رویارویی سوق داده است.
او در ماه آوریل نیرو‌ها را به مرز فرستاد، رویکرد دیپلماسی را با جو بایدن در ماه ژوئن به تعویق انداخت. سپس در اکتبر به مرز اوکراین یورش برد که اطلاعات آمریکا به این نتیجه رسید که نیرویی آماده حمله به کیف است.
در حالی که دولت بایدن ناتو را برای مقاومت آماده ساخت، پوتین وضعیت را تشدید کرد و گفت که می‌خواهد ساختار اروپای پس از جنگ سرد را از بین ببرد و بر وعده‌ها اصرار دارد که اوکراین هرگز به ناتو نخواهد پیوست.
پوتین فضای کمی برای مانور یا مصالحه باقی گذاشته است. او به طرز آشکاری حس می‌کند که اکنون زمان حمله فرا رسیده است - زمانی که ایالات متحده از نظر سیاسی با چند دستگی مواجه شده، و ظاهرا رئیس جمهور آمریکا را ضعیف و سازشکار می‌بیند.
بایدن کمکی به خود نکرد؛ زمانی که روز چهارشنبه در مورد انتظارش از حمله کوچک روسیه صحبت کرد - پیشنهادی که او باید روز بعد آن را تغییر می‌داد.
همچنین مایه تاسف است که اتحاد ناتو در این هفته شکننده به نظر می‌رسد، زیرا فرانسه و آلمان هر دو در مورد پیروی از رهبری ایالات متحده نامطمئن به نظر می‌رسند.
پوتین به خوبی برای چنین لحظه استراتژیک آماده شده است. ذخایر مالی روسیه به اندازه کافی برای کاهش تاثیر تحریم ها، حداقل در ابتدا، قابل توجه است و قیمت انرژی نیز بالاست و اتحاد نظامی روسیه با چین در دهه‌های گذشته تا به این حد قوی و مستحکم نبوده است.
محبوبیت پوتین تنزل یافته است، اما با توجه به چشم انداز بلندمدت روسیه در خصوص این کاهش، احتمالاً بهترنیز نخواهد شد. برای رهبر روسیه، این فرصتی خواهد بود که آخرین نیست.
دیمیترو رازومکوف، نماینده جوان پارلمان اوکراین که رهبری حزب زلنسکی را برعهده داشت و اکنون حزب خود را تشکیل داده گفت: "آنچه من نگران آن هستم این است که روسیه خود را در موقعیتی قرار می‌دهد که نمی‌تواند ازعقب نشینی کند. "
دیدگاه مشابهی مبنی بر اینکه ممکن است هیچ راه فراری وجود نداشته باشد از سوی ایهور ژوکوا، مشاور ارشد سیاست خارجی در دولت زلنسکی مطرح شده است. او به ما گفت: «اوکراین در هراس نیست. ما درک می‌کنیم که باید بجنگیم. این سرنوشت ماست.»
بارها و بارها، اینجا و در ورشو، این بحث را شنیدم که ایالات متحده باید در برخورد با پوتین واکنش نشان ندهد. رهبر روسیه عاشق برانگیختن تشویش در غرب است و با اوکراین نشان داده است که آماده است فشار‌ها را افزایش دهد.
او ظاهراً متقاعد شده است که ایالات متحده و اروپا در نهایت توافق را به یک بحران همیشه در حال تشدید ترجیح خواهند داد.
یکی از مقامات ارشد وزارت دفاع اوکراین می‌گوید: «پوتین بدون هیچ قاعده‌ای جنگ می‌کند. روس‌ها نامی برای شاخه و شانه کشیدن پوتین دارند.
آن‌ها پوتین را “bespredel,” می‌نامند، یک اصطلاح مافیایی روسی که به معنای "بدون محدودیت" است. این مقام ارشد وزارت دفاع اوکراین روبروی یک نقاشی نشسته بود که تصویرگر یک سواره نظام وحشی توسط جنگجویان قرن‌های گذشته بود.
این بر عهده بایدن است که راهی برای مهار این رهبر قلدر روسیه بدون آغاز جنگی همه جانبه در قلب اروپا بیابد. بهترین توصیه‌ای که شنیدم و متفکرترین تحلیلگران در کیف و ورشو آن را تکرار کردند، این است که ایالات متحده و متحدانش باید تعادل ارعاب را کنترل کنند - یعنی به جای پاسخ به مسکو، خودشان اقدامی انجام دهند.
شما نمی‌توانید به روس‌ها اجازه دهید تا به این باور برسند که شما از تشدید تنش می‌ترسید. آن‌ها بارها و بارها از آن استفاده خواهند کرد. " یکی از تحلیلگران سرشناس روسیه در لهستان در گفتگوی روز چهارشنبه در ورشو آن را مطرح کرد.
وی افزود: خویشتنداری پوتین را متعادل‌تر نمی‌کند. بلکه او را تشویق می‌کند.» وجه تشابهی که توسط رابرت کاگان از موسسه بروکینگز تعبیر شد آن بود که پوتین فکر می‌کند آمریکایی‌های سازگار اکنون، مشابه اروپایی‌ها، اهل ونوس (اینجا به معنای خواهان صلح) هستند - در حالی که روس‌های جنگ‌جو بسیار اهل مارس (مریخ و یا در اسطوره‌های روم خدای جنگ) هستند.
تصور جنگی که با تلاش محکوم به فنا برای بازنویسی تاریخ آغاز شده است، چشم اندازی گیج کننده و ترسناک است. اطمینان‌بخش‌ترین نکته این است که اوکراینی‌ها، در این موقعیت بسیار چالش برانگیز، آنقدر نگران به نظر نمی‌رسند.
من سوال ژنرال را به مقام دفاعی اوکراین مطرح کردم؛ دیوید اچ. پترائوس در آغاز تهاجم آمریکا به عراق در سال ۲۰۰۳، "به من بگو چگونه این پایان می‌یابد. " این مقام بدون هیچ جای تردیدی پاسخ داد: با حاکمیت اوکراین بر تمام قلمروی خود.