هرچند زادروز دقیق حکیم ابوالقاسم فردوسی، پاسدار گنج پارسی مشخص نیست، اما گمانه یکم بهمن ماه به عنوان چشم گشودن این حکیم سخن به جهان؛ بهانه‌ای است تا از پرچمدار خردورزی در فرهنگ و تمدن ایرانی نوشت که در گرامیداشت مقام و منزلتش، می‌توان هر روز تقویم را به نام فردوسی نامید.
به گزارش ایرنا، درباره تولد، زندگی و زمان درگذشت حکیم ابوالقاسم فردوسی اطلاع دقیقی در دست نیست، اما با توجه به اشاراتی که در متن شاهنامه آمده است اغلب معتقدند که فردوسی در سال ۳۲۹ هجری قمری متولد شده و در سال ۴۱۶ هجری قمری دار فانی را وداع گفته است و روز دقیق آن مشخص نیست.
پاسداشت زبان فارسی و بزرگداشت فردوسی، زمان‌مند نیست و هر که در هر کجای دنیا، فارسی سخن بگوید، خود را وامدار حکیم توس خواهد دانست.
۲۵ اردیبهشت در تقویم، روز بزرگداشت ابوالقاسم فردوسی طوسی شاعر حماسه‌سرای ایرانی و سرایندهٔ شاهنامه، حماسهٔ ملی ایران، است و روز یکم بهمن ماه در برخی منابع زادروز فردوسی عنوان شده و این بهانه‌ای است برای نوشتن از فردوسی که بی‌تردید پاسداشت مقام فردوسی بخشی ارزشمند از گنجینه میراث‌فرهنگی این مرز و بوم است.
حکیم ابوالقاسم فردوسی، پاسدار گنج پارسی، که پرچمدار خردورزی در فرهنگ و تمدن ایرانی شد تا مبشر صلح و دوستی شود با سرایش یکی از عظیم‌ترین منظومه‌های حماسی جهان به زبان فارسی حیاتی دوباره به فرهنگ و ادبیات ایران زمین افزون بخشد.
فردوسی با آفرینش شاهکار بی‌بدیلش، شاهنامه، از سویی حکمت و خرد و بینش و منش ناب ایرانی و اسلامی را زنده کرد و از سوی دیگر به زبان پارسی پایندگی و پویایی بخشید.
فردوسی را زندگی‌بخش زبان فارسی می‌دانند که این حکیم فرزانه زمانی به سرودن شاهنامه روی آورد که زبان فارسی در حال اضمحال و نابودی بود.
فردوسی، با خلق اثر بی نظیرش شاهنامه، چنان مایه و پایه زبان فارسی را غنی و محکم کرد که از آن پس، فراموش شدن و از بین رفتنش محال خواهد بود.
حکیم ابوالقاسم فردوسی با آفرینش شاهکار بی‌بدیلش، شاهنامه، از سویی حکمت و خرد و بینش و منش ناب ایرانی و اسلامی را زنده کرد و از سوی دیگر به زبان پارسی پایندگی و پویایی بخشید و این هردو داده ایزدی به ملت ایران را با جان و دل از دستبرد یورش زمانه و بیگانه در امان نگاه داشت.