صد‌ها خانواده که به دلیل درگیری‌های بین طالبان و نیروهای حکومت قبلی در افغانستان مجبور به مهاجرت به ولایت هرات شده‌اند، در چادرهای مسافرتی زندگی می‌کنند، در تلاش هستند تا در سرمای زمستان زنده بمانند.
به گزارش فرارو، افغان‌هایی که اکثراً تاجیک و هزاره هستند از ولایات اطراف مانند فاریاب، بادغیس، فراه و غور به دلیل تشدید درگیری‌ها به‌ویژه در ماه‌های تابستان به هرات مهاجرت کرده‌اند و به مناطق حاشیه شهر پناه برده‌اند. آن‌ها منتظر کمک از سوی حکومت طالبان و نهاد‌های بین المللی هستند.
مردم بیشتر در چادرهای تابستانی که در کنار شاهراه منتهی به مرکز هرات برپا شده، زندگی می‌کنند. با فرارسیدن زمستان برخی چادرهای خود را برای شرایط زمستانی مناسب کرده اند، اما اکثر کسانی که در اینجا هستند با پیچیدن گونی، نایلون، پتو و قالیچه به چادر از سرما محافظت کنند.
کسانی که در کمپ هستند توانایی خرید چوب یا زغال سنگ را ندارند. زنان اغلب از پلاستیک به عنوان سوخت برای پخت نان استفاده می‌کنند. این امر باعث می‌شود که دود سیاه آتش به نان نفوذ کند و به سلامتی آسیب برساند. به دلیل خروج دود از پلاستیک در حال سوختن، قوری‌ها و قابلمه‌ها نیز سیاه شده اند. تقریباً هر خانواده فقط چند پتو، لحاف، بالش، قمقمه، و چند بشقاب، کاسه و لیوان دارد.
اکثر مردم کفش‌های تابستانی می‌پوشند و شب‌ها زیر لحاف‌های ضخیم می‌خوابند. ساکنان می‌گویند که از کمبود مواد غذایی رنج می‌برند و برخی گفتند که شب‌ها گرسنه به رختخواب رفته اند.
عبدالرحمن محمدی، ۳۸ ساله، پدر ۵ فرزند که ۵ ماه قبل از بادغیس مجبور به مهاجرت شد، گفت: در آن زمان جنگ بود، وضعیت ما بد بود، مدام در ولایت و ولسوالی‌ها جنگ بود. وی در پاسخ به این سوال که امروز چی خوردی؟ گفت من چیزی نخوردم دیروز هم صبحانه نخوردم فقط حدود ساعت ۵ شام خوردم چای و نان.
برخی از زنان پشم‌هایی را که بازرگانان آورده اند به صورت گلوله‌های نخ در می‌آورند. آن‌ها می‌توانند حداکثر ۱۰۰ افغانی (۱ دلار) از ۱ کیلوگرم گلوله نخ کسب کنند. آن‌ها می‌توانند ۱ کیلوگرم نخ را طی ۲ روز کار مداوم به دست آورند. برخی دیگر با جمع‌آوری کاغذ و پلاستیک از زباله‌ها، گدایی یا کار روزانه در مشاغل موقت، سعی در امرار معاش دارند. هیچ یک از بچه‌های ساکن اینجا نمی‌توانند به مدرسه بروند.
برخی سعی می‌کنند تلفن‌های قدیمی خود را با استفاده از پنل‌های خورشیدی کوچک با ابعاد ۴۰ تا ۵۰ سانتی متر شارژ کنند. یک زن در کمپ گفت که ۴۰-۵۰ نفر می‌توانند از پنل بهره‌مند شوند، اما نمی‌توانند برای نیاز‌های دیگر برق تهیه کنند. منبع آب در کمپ وجود ندارد. مردم از چشمه‌هایی که در دوردست‌ها قرار دارند آب می‌آورند.
در میان خانواده ها، کسانی هستند که فرزندانشان در درگیری جان خود را از دست داده اند و کسانی که معتاد به مواد مخدر شده و آن‌ها را رها کرده اند.
نثار احمد، ۳۲ ساله، پدر دو فرزند ساکن در کمپ، با بیان اینکه برخی مردم به دلیل سرما و گرسنگی جان خود را از دست دادند، گفت: همانطور که می‌بینید، وضعیت بسیار بد است، نه غذا، نه نان، نه چیزی وجود دارد. کمکی نیست.
نجم الدین ۵۲ ساله که با ۵ نوه خود در کمپ زندگی می‌کند و از محل اختفای پسر معتاد خود اطلاعی ندارد، در چادر تابستانی که تنها دو نفر در آن جا می‌شوند، تلاش می‌کند زنده بماند. نجم الدین گفت که همسرش حدود یک ماه پیش درگذشت.
کوچکترین فرزند اردوگاه ۲۰ روزه است. به گفته عموی وی، مادر ۲۴ ساله وی در مسیر مهاجرت به هرات، نوزاد را به دنیا آورد و اندکی پس از تولد جان باخت. عمو گفت: اسم او را یادگار گذاشتیم.
اکثر کسانی که به دلیل افزایش درگیری‌ها در ماه‌های تابستان از ولایات اطراف به کابل پایتخت مهاجرت کرده بودند، در نتیجه تلاش‌های مشترک طالبان و سازمان‌های مردم نهاد به شهر خود بازگشتند، اما تعداد افراد بازگشتی در هرات خیلی کم است. از جمله مهمترین دلایل این امر این است که ولایات اطراف از جمله مناطق آسیب دیده از خشکسالی و درگیری‌ها رنج می‌برند و مهاجرت به هرات خیلی زودتر آغاز شده است.