از شکارچیان اینوئیت گرفته تا گستره وسیع برف و یخ، تصاویر عکاس دانمارکی کارستن اگوانگ از شیفتگی سه دهه‌ای نسبت به منطقه کم‌جمعیت گرینلند سرچشمه می‌گیرد.
به گزارش فرارو، ادای احترام بصری کارستن اگوانگ به گرینلند نتیجه شیفتگی ریشه‌دار و پایدار او به این کشور است. او در تصاویرش وابستگی شدید بین انسان ها، حیوانات و محیط اطراف را بررسی می‌کند.
کارستن می‌گوید وقتی تقریباً ۳۰ سال پیش کار درگرینلند را شروع کردم، به طبیعت بکر و حیات وحش علاقمند بودم. چند سال بعد متوجه شدم که منحصر به فرد بودن گرینلند در مردم ساکن این کشور نیز یافت می‌شود.
وی گفت: من شرایط زندگی را برای حیوانات و انسان‌ها به طور یکسان در دنیایی از یخ و برف ثبت کردم. مردم گرینلند این توانایی را دارند که در منظره‌ای خیره کننده و زیبا، اما همچنین خشن و وحشی حرکت کنند.
عکاس دانمارکی افزود: این سرزمین بکر و دست نخورده توسط انسان، به شدت در معرض خطر است. در سطح جهانی، با افزایش تقاضای ما برای منابع و بهره برداری از آنها، مناطق طبیعی وحشی کاهش یافته و تکه تکه می‌شوند. آخرین گستره‌های دست نخورده جهان عمدتاً در قطب‌ها یافت می‌شوند، جایی که افراد کمی در آن زندگی می‌کنند.
کارستن گفت: درک وسعت سرزمین گرینلند دشوار است. توندرا بی‌پایان با گیاهانی منحصربفرد که رنگ‌های آن بر اساس فصل تغییر می‌کند و یخ که در همه جا وجود دارد و به طرق مختلف منظره را شکل می‌دهد. طبیعت گسترده است. مناظر وحشیانه، قانع کننده و طلسم کننده هستند، همه در یک زمان. به عنوان یک انسان، احساس کوچکی و بی اهمیتی اجتناب ناپذیر است. در گرینلند، طبیعت دست نخورده به مناطق جداگانه محدود نمی‌شود، بلکه فضای بی پایانی از طبیعت رام نشده را تشکیل می‌دهد، تا آنجا که چشم می‌تواند ببیند.
مناظر بکر گرینلند از هر نظر فوق العاده است، با زیبایی نفس گیر. برای من، زمانی که بتوانم یک سوژه زنده را در محیط تماشایی قرار دهم، عکاسی بیشترین حس را دارد. تصویر حسی از مقیاس مطلق و ابعاد باشکوه چشم انداز قطب شمال را نشان می‌دهد. در مناطق قطب شمال، شرایط از هر نظر بسیار متفاوت است. تنها گونه‌هایی که موفق شده‌اند خود را با آب و هوای سخت وفق دهند، با جابه‌جایی‌های عظیمش از تابستان به زمستان، می‌توانند در اینجا زنده بمانند.
تعداد گونه‌ها در گرینلند در مقایسه با سایر نقاط روی زمین و با توجه به وسعت وسیع این کشور کم است. این واقعیت باعث می‌شود گونه‌های قطب شمال که در اینجا زنده می‌مانند، جذاب‌تر می‌شوند.
من می‌خواهم بگویم حیوانات قطبی چقدر خوب با شرایط سازگار شده‌اند. این توانایی در طول نسل‌های زیادی تقویت شده است و نمی‌توان آن را به سرعت تغییر داد - احتمالاً صد‌ها یا حتی هزاران سال طول می‌کشد؛ و این باعث می‌شود که تأثیر تغییرات آب و هوایی که در این دهه‌های کنونی اتفاق می‌افتد، هشداردهنده‌تر شود.
امیدوارم که عکاسی من به تغییر نگرش نسبت به گرینلند و استفاده از منابع طبیعی کمک کند. نظر من این است که مردم گرینلند اغلب احساس می‌کنند که درک درستی از آنها نیست و تاریخ، فرهنگ و فلسفه زندگی آنها واقعاً محترم شمرده نمی‌شود. این امر به ویژه در رابطه با حیوانات نمادینی مانند خرس قطبی و نهنگ که شکارش بسیار بحث برانگیز است، صادق است. امیدوارم عکس من نشان دهد که شکار در گرینلند هویت فرهنگی را تشکیل می‌دهد. امیدوارم این عکس‌ها دیدگاهی چندوجهی از نقش پیچیده شکار معیشتی در جامعه گرینلند به شما ارائه دهند.
تصاویر من پرتره‌هایی از سنت شکار منحصر به فرد گرینلند است. قصد من این نیست که شکار را تجلیل کنم، بلکه صرفاً آن را همانطور که هست نشان دهم. اگرچه شکارچیان گرینلند شایسته احترام و جایگاهی هستند که در جامعه گرینلند دارند، اما بی عیب نیستند. تصور عاشقانه اینوئیت‌ها که فقط برای تغذیه خانواده‌هایشان شکار می‌کنند و از تک تک اعضای یک حیوان کشته شده استفاده می‌کنند و همه چیز را کاملاً پایدار می‌کنند، گاهی اوقات با واقعیت در تضاد است.
با گذراندن زمان قابل توجهی با شکارچیان گرینلند، متوجه شدم که مفهوم «شکار» چقدر مهم است و چقدر برای مردم گرینلند معنی دارد. شکار امرار معاش در مورد قرار دادن غذا روی میز است، اما در عین حال چیز‌های بیشتری نیز به دنبال دارد. تعدادی از عناصر مرتبط با شکار با ریشه‌های فرهنگی عمیق در ادراک و هویت گرینلند وجود دارد.