فرارو- دیرینه شناسان اخیراً موفق به کشف سه فسیل میمون در معدن زغال سنگ در جنوب شرقی استان یونان چین شدند که حدود ۶.۴ میلیون سال قدمت دارند. این یافته هیجان انگیز نشان می‌دهد که احتمالاً این نوع از میمون‌ها همزمان با همنوعان خود در قاره آفریقا وجود داشته اند و به نظر می‌رسد اجداد برخی از میمون‌های امروزی در این منطقه هستند.
به گزارش فرارو، نینا جی. جابلونسکی، استاد مردم شناسی دانشگاه ایوان پوگ در ایالت پن، گفت: «این کشف بسیار مهم است، زیرا آن‌ها قدیمی‌ترین فسیل‌های میمون در خارج از آفریقا هستند. این‌ها به احتمال زیاد اجداد بسیاری از میمون‌های امروزی آسیای شرقی است. یکی از چیز‌های جالب از دیدگاه دیرینه شناسی این است که این میمون‌ها احتمالاً همزمان با میمون‌های باستانی در آفریقا زندگی می‌کرده اند.»
فسیل‌های کشف‌شده از معدن زغال سنگ Shuitangba بدست آمده است که در کنار آن‌ها فسیل‌های زیاد دیگری نیز کشف شده است. سه استخوان از قسمت‌های فک و پاشنه پا در این یافته‌ها مربوط به گونه‌ای از میمون با نام Mesopithecus pentelicus بوده گزارش‌های آن‌ها به صورت جداگانه در نشریات معتبر علمی به چاپ رسیده است. جابلونسکی می‌گوید: «اهمیت این یافته‌ها همچنین این است که نشان می‌دهد میمون به خوبی برای حرکت سریع و قدرتمند هم روی زمین و هم روی درختان سازگار شده است. این تطبیق پذیری حرکتی بدون شک به موفقیت این گونه در پراکندگی در کمربند جنگلی از اروپا تا آسیا کمک کرد.»
به گفته محققان، استخوان فک پایین و قسمت بالایی استخوان ساق پا نشان می‌دهد که این میمون ماده بوده است. دندان‌ها نشان می‌دهد که آن‌ها می‌توانستند طیف گسترده‌ای از گیاهان، میوه‌ها و گل‌ها را بخورند، این در حالی است که اغلب میمون‌ها امروزه بیشتر میوه می‌خورند. جابلونسکی می‌گوید: «چیزی که در مورد این میمون جالب است و ما آن را از انسان‌شناسی مولکولی بدست آورده ایم، این است که مانند سایر کلوبین‌ها (میمون‌های دنیای قدیم)، این میمون توانایی تخمیر سلولز را داشته و در واقع از روده‌ای مانند روده گاو امروزی بهره می‌برد.» به عبارت دیگر، این میمون‌ها به این دلیل موفق بودند که می‌توانستند غذای کم‌کیفیت حاوی سلولز بخورند و با تخمیر غذا و استفاده از اسید‌های چرب که از طریق باکتری‌ها در دسترس بود، انرژی کافی به دست آورند. یک روش مشابه که توسط حیوانات نشخوارکننده مانند گاو، آهو و بز استفاده می‌شود.
جابلونسکی می‌افزاید: «میمون‌ها و ایپ‌ها (بوزینه ها) اساساً چیز‌های متفاوتی می‌خوردند. میمون‌ها میوه‌ها، گل‌ها، چیز‌هایی را می‌خورند که هضم آن‌ها آسان است، در حالی که بوزینه‌ها در صورت لزوم، برگ‌ها، دانه‌ها و حتی برگ‌های بالغ‌تر را می‌خورند. به دلیل این هضم متفاوت، آن‌ها نیازی به نوشیدن آب زیاد ندارند و تمام آب خود را از پوشش گیاهی تامین می‌کنند. به سخن دیگر، این میمون‌ها مجبور نبودند در نزدیکی آبگیر‌ها زندگی کنند و می‌توانستند به خوبی در دوره‌های تغییرات شدید آب و هوایی زنده بمانند.»
دانشمندان معتقدند که این میمون‌ها همان نسل میمون‌هایی هستند که اندکی بعد در یونان دیده شد و پس از آن در سراسر خاک اروپا گسترده شدند. اینکه این جانوران چگونه توانستند هزاران کیلومتر جنگا را طی کنند تا به اروپا برسند، آن هم در مدت زمان بسیار اندک، برای اغلب دیرینه شناسان بسیار هیجان انگیز است. دانشمندان می‌گویند در پایان دوره میوسن، زمانی که این میمون‌ها از اروپای شرقی خارج می‌شدند، میمون‌ها در همه جا به جز آفریقا و بخش‌هایی از آسیای جنوب شرقی، در حال انقراض بودند.
جابلونسکی می‌گوید: «در اواخر دوره میوسن، تغییرات آب و هوایی بسیار شدیدی رخ داد. آنچه ما در معدن زغال سنگ Shuitangba یافتیم، یک عکس فوری و جذاب از پایان میوسن است، با یکی از آخرین میمون‌های این دوره و در عین حال جدیدترین نمونه برای دوره جدید. این یک مورد جالب در تکامل پستانداران است، زیرا گواه ارزش تطبیق پذیری و سازگاری در محیط‌های متنوع و متغیر است. این نشان می‌دهد که هنگامی که یک فرم بسیار سازگار ایجاد شود، موفق خواهد بود و می‌تواند به اجداد بسیاری از گونه‌های دیگر تبدیل شود.»
منبع: scitechdaily
ترجمه: مصطفی جرفی-فرارو