آب مروارید یا کاتاراکت یک بیماری رایج چشمی است که خانواده‌های زیادی با این نوع بیماری دست‌وپنجه نرم کرده و به دنبال پیشگیری یا درمان آن هستند.
به گزارش ایسنا، بیماری ای که به نظر می‌رسد راه گریزی از آن نیست و درمانی جز جراحی ندارد. به همین دلیل با سیدجواد سیدشنوا چشم‌پزشک دارای بورد تخصصی جراحی چشم از بیمارستان فارابی دانشگاه تهران به گفت‌وگو نشسته‌ایم که در زیر می‌خوانید:
همان‌طور که در ساختمان دوربین عکاسی یک لنز شفاف تعبیه شده است، در داخل چشم نیز یک لنز شفاف وجود دارد که کارش ایجاد تصویری واضح بر روی پرده عقبی چشم (شبکیه) برای ایجاد امکان دیدن است. با افزایش سن در بسیاری از افراد، لنز طبیعی داخل چشم به‌تدریج شفافیت خود را از دست می‌دهد و کدر و سبب کاهش دید چشم می‌شود که به این حالت آب مروارید یا کاتاراکت گفته می‌شود.
افزایش سن مهم‌ترین عامل ایجاد آب مروارید است و تعداد قابل‌توجهی از افراد بالای ۷۰ سال و بسیاری از افراد بالای ۸۰ سال مبتلا به آب مروارید و کاهش دید ناشی از آن هستند.
چنین نگرانی‌هایی بی‌مورد است. امروزه با پیشرفت علم و تکنولوژی، اکثر موارد آب مروارید به‌راحتی قابل‌درمان هستند و بیماران بعد از جراحی، دید کامل و طبیعی خود را مجدداً به دست می‌آورند.
در حال حاضر تنها روش درمانی مؤثر برای آب مروارید، جراحی است ولی این امکان وجود دارد که در آینده برای درمان برخی از مراحل اولیه آب مروارید، قطره‌هایی اختراع شود.
در ابتدای جراحی، برش کوچکی (که فقط ۳ میلی‌متر طول دارد) در محیط قرنیه (بین قسمت شفاف چشم و سفیدی چشم) ایجاد می‌شود، سپس لنز کدر شده بیمار را با دستگاه خاصی که لنز را در همان داخل چشم به قطعات کوچک درمی‌آورد، خارج می‌شود.
هدف از این کار این است که نیاز به بزرگ کردن برش چشم و نیاز به بخیه در پایان جراحی نباشد البته قبل از پایان جراحی، یک لنز پلاستیکی شفاف را از همان برشی که در ابتدای جراحی ایجاد شده داخل چشم و در محل لنز خود بیمار که اکنون با جراحی خارج شده است، قرار داده می‌شود.
بهترین زمان انجام این جراحی زمانی است که بیمار به دلیل کاهش دید ناشی از کاتاراکت، دچار مشکل در انجام کارهای روزمره‌اش شود. انجام عمل جراحی در مراحل بسیار ابتدایی آب مروارید که هنوز بیمار کاهش دید زیادی ندارد، غیرضروری است زیرا ممکن است تا سال‌ها بیمار بتواند بدون هیچ مشکلی به کارهایش برسد.
هر نوع جراحی، ممکن است عوارضی داشته باشد. از سوی دیگر، تأخیر بیش از حد در جراحی هم مناسب نیست.
در مراحل ابتدایی، آب مروارید شل است و به‌راحتی و بدون این که عارضه و آسیب خاصی به چشم وارد کند، قابل جراحی است. باگذشت زمان به‌تدریج لنز بیمار سفت‌تر می‌شود و هم ممکن است سبب ایجاد آب‌سیاه شود (که بیماری بدتری است که گاهی غیرقابل‌درمان است و سبب کوری می‌شود) و هم این که خود جراحی کاتاراکت نیز سخت‌تر می‌شود و ممکن است جراح مجبور شود با روش‌های قدیمی‌تر که نیاز به برش‌های بزرگ قرنیه و چندین بخیه در پایان جراحی دارد (و خود این جراحی‌ها هم عوارض بالاتری دارند)، جراحی کاتاراکت را انجام دهد.
امروزه در اکثر مناطق ایران، حتی در بسیاری از مناطق دورافتاده جراحان پرتجربه چشم و دستگاه‌های پیشرفته وجود دارد و بیماران مبتلا به آب مروارید با مراجعه به متخصصین چشم و انجام جراحی در صورت نیاز، می‌توانند از کسب مجدد بینایی خود مطمئن شوند.