اسب‌ها در زمین مسابقه عرق می‌ریزند و چابک‌سواران مضطرب، اسب‌ها را با تازیانه وادار به حرکت می‌کنند. اما روی سکو‌ها و بیرون از پیست ورزشگاه، کاغذ‌های پیش‌بینی، سرنوشت بسیاری را تغییر می‌دهند. سرنوشت بعضی «برد» است و سرانجام برخی «باخت»! گنبد کاووس، در شمال استان گلستان، سالانه میزبان دو فصل مسابقه اسب دوانی است. نسبت اسب‌دوانی و هویت جمعی مردم ترکمن گلستان، سکو‌های پیست اسب‌دوانی گنبد کاووس را آخر هر هفته مملو از شور و هیجان می‌کند. اهمیت مسابقات به حدی است که باعث می‌شود صاحبان اسب‌ها برای «برد» از خدا کمک بخواهند. بعد از مسابقه فضای شلوغ و پر سروصدای پیست فروکش می‌کند و چابک‌سواران بازنده با صورت‌های غمزده و درهم، اسب‌های خود را رها می‌کنند و سمت دیگر میدان، چابک‌سوار و اسب برنده نیز از پیست خارج شده و با استقبال برنده‌های شرط‌بندی مواجه می‌شوند. ساعتی بعد از مسابقه نفس‌گیر، گرد و غبار از جولانگاه اسب‌ها و کاغذ‌های شرط‌بندی فرو می‌نشیند. نمایش پرهیاهوی اسب‌دوانی بعد از یک فصل تمام می‌شود و اسب‌های سرکش جوان مهیا می‌شوند تا چند ماه دیگر رام مسابقه شده و ارقام شرط‌بندی را بیشتر و بیشتر کنند.