در تمام سال‌های گذشته مدیران نگاه درجه دوم به آب داشتند، آن‌ها از صنعت، اشتغال، کشاورزی و خودکفایی حمایت کردند، اما هیچ‌وقت از «آب» دفاع نکردند. حالا تمام بی‌توجهی‌ها سبب چالش کمبود آب شده است.
به گزارش خبرآنلاین، «کمال آرمان»، کارشناس توسعه بیان کرد: «دهه ۷۰ میلادی که مصادف بود با دهه ۵۰ خودمان بود عصر مطالعات بود، مطالعات در خصوص شهر تهران و موارد دیگر که به آن طرح ملی آمایش سرزمینی گفتند، یک شرکت فرانسوی که روی آمایش سرزمین ایران فعالیت می‌کرد.
آن روز‌ها که جمعیت ۳۰ میلیون بود پیش‌بینی کرد که جمعیت تا سال ۲۰۰۰ میلادی به ۵۰ میلیون می‌رسد. در مطالعه این شرکت فرانسوی آمده که در سال ۲۰۰۰ برای جمعیت ۵۰ میلیونی و در سرزمین‌های مرکزی دیگر آب وجود ندارد.
در این مطالعه سواحل جنوبی ایران انتخاب می‌شود برای اسکان بیست میلیون نفر جمعیت که کلیه صنایع هم باید جا به جا می‌شدند. اما بعد از انقلاب به دلیل جنگ یک ترسی از مرزنشینی ایجاد شد که همه امکانات را به مرکز کشور منتقل کردیم و به آن عمق استراتژیک گفتند و به آب توجه نکردند.»
وی ادامه داد: «آن موقع که چنین تصمیمی گرفته شد دوران ترسالی بود، اما حواسمان نبود که رشد جمعیت به‌طور شگفت‌انگیزی دارد افزایش پیدا می‌کند طوریکه در سال ۲۰۰۰ آن پیش‌بینی ۵۰ میلیونی جمعیت تبدیل به جمعیت ۶۰ میلیونی می‌شود، در کنار این مسائل سطح زیر کشت محصولات کشاورزی هم افزایش پیدا می‌کند.
درخواست آب بالا می‌رود و متاسفانه آب را تا سطح ۱۵۰ متر برداشت کردیم؛ بنابراین افزایش جمعیت، افزایش سطح زیر کشت، نبود سیستم‌های جدید و استفاده نکردن از امکانات سرزمینی در جنوب از دلایل مهم کمبود آب است.
ما اگر نگرانی از مرزنشینی نداشته باشیم کشوری هستیم که دریای زیادی داریم و امکانات برداشت آب از دریا وجود دارد.»