آدمی از آن روز که دست از هجرت کشید، به وسعت معنای سرپناه پی برده بود. او برای پاسخ به همین نیاز، از طبیعت استفاده‌های بسیار برده و مصنوعات متعدد خلق کرده تا در مامن آن‌ها آرام بگیرد. علی ای‌حال، سرپناه مفهومی ابتدایی از یک فضا است که در ابعادی عمیق‌تر به نیاز‌های درونی انسان مرتبط می‌شود؛ به همین باب می‌توان گفت فضاها، بنا‌ها و ساختمان‌ها، همواره بخشی جدایی‌ناپذیر از تمدن‌ها محسوب می‌شدند و آیینه شکوه و جلال آن‌ها بوده‌اند.
از طرفی کیفیت‌های معماری یکی از شاخص‌های توسعۀ سبک زندگی به شمار می‌رود. فضا و مکان، رفتار سازند؛ فضا باید به انسان میل ماندن و استقرار دهد، نه میل گریز و فرار. ساحت معماری به رعایت و در نظر گرفتن شاخص‌هایی بازمی‌گردد که علاوه بر حصول آسایش جسم، به تعالی روح منجر شود.
در سال‌های اخیر یکی از چالش‌های کشور، دست‌کم در حوزه معماری و شهرسازی، فقدان رویکرد‌های بومی طراحی و نبود نگاهی تمدن‌مآب در ساخت بنا‌ها و شهر‌های جدید بوده است؛ موضوعی که به عقیده کارشناسان قادر است منجر به بحران‌های فرهنگی شود، بحران‌هایی که رفع اثرات سوء آن به مراتب دشوارتر از پایش و نظارت مستمر در خلال توسعه است.
در این میان، معرفی و بازنمایی فضا‌هایی که دارای ارزش‌های معماری بیشتری هستند، می‌تواند الگو‌هایی نو در ذهن معمار‌ها زنده کند تا در آینده به فراگیری این ارزش‌ها منجر شود.
ناحیه نوآوری پردیس، به‌عنوان مهم‌ترین و بزرگترین ناحیه نوآوری کشور، که تجاری‌سازی دستاورد‌های فناوران و ایجاد بستر مناسب برای رشد فناوری و توسعه بازار شرکت‌های دانش‌بنیان را هدف خود قرار داده است، در دل ساختار مدیریتی خود و بواسطه رسالت دانشگاهی و فناورانه‌اش اهمیت ویژه‌ای برای معماری قائل شده است.
«کمیته معماری» پارک فناوری پردیس با هدف نظارت اصولی و مداوم بر فرایند طراحی و ساخت ساختمان‌های شرکت‌های فناور مستقر در پارک تشکیل شده است. مهم‌ترین بخش از عملکرد این کمیته، در خصوص بررسی رزومه و تایید طراحان بکارگرفته‌شده در پروژه‌های جاری شرکت‌های مستقر است.
این گزینشِ تخصصی، موجب شده تا از رعایت بسیاری از اصول و استاندارد‌ها توسط معماران اطمینان حاصل شود. شاخص نظارت بر حسن اجرای طراحی و ساخت، می‌تواند مهم‌ترین بخش یک سیستم مدیریتی برای ارتقای سطح کیفی بنا‌ها باشد که انتظار می‌رود در سراسر کشور بیش از پیش مورد توجه قرار گیرد.
عکاس: مرتضی زنگنه/ ایسنا