دارچین، ادویه‌ای محبوب برای آشپزی، عطری خوشبو در صنعت مد و حتی دارویی موثر است که از درختی بومی در سریلانکا به دست می‌آید؛ این را یک تولید کننده بومی گفت.
به گزارش فرارو، به نقل از همشهری آنلاین، دارچین سیلان که به عنوان بهترین دارچین جهان شناخته می‌شود یکی از تولیدات بومی سریلانکا است. اما پوست‌کنان با تجربه این گیاه روز به روز کمتر می‌شوند و بقای این حرفه را سخت می‌کنند.
تیهاگودا، شهری کوچک در ۱۶۰ کیلومتری جنوب کلمبو، پایتخت سریلانکا، است که محل اصلی تولید چوب‌های دارچین است؛ در این منطقه دارچین کشت، برداشت و پوست گرفته می‌شود و دسته‌های معطر چوب به کارخانه منتقل و برای صادرات آماده شوند.
برداشت دارچین به طور طبیعی در تابستان و پاییز و تا زمانیکه آسمان شروع به باریدن کند، انجام می‌شود، اما در مزارع صنعتی و وسیع امروزی تقریبا در تمام طول سال برداشت وجود دارد.
کسب و کار خانوادگی راناج که در سال ۱۹۸۵ و توسط پدر مرحوم این فامیل شروع شد اکنون به یکی از بزرگترین تولید کنندگان دارچین در سریلانکا تبدیل شده و دارچین و ادویه جات دیگری مانند جوز هندی و فلفل سیاه را به ۵۶ کشور جهان صادر می‌کند.
این شرکت برای تولید دارچین ارگانیک و معروف خود ۸۰۰۰ کشاورز و کارگر در اختیار دارد و بیشترین حجم صادرات آن به مکزیک است چراکه این کشور یکی از بزرگترین مصرف کنندگان دارچین در جهان است.
راناج می‌گوید دو نوع دارچین در بازار غرب وجود دارد: دارچین سیلان (که از عنوانی که استعمارگران انگلیسی به سریلانکا داده‌اند نام گرفته) و دارچین کاسیا. دارچین سیلان بومی سریلانکا است. دارای رایحه‌ای شاداب و جذاب است، طعمی شیرین دارد و چوب آن نرم و به رنگ قهوه‌ای روشن است.
کاسیا، اما از سایر کشور‌های آسیایی مانند چین، اندونزی و ویتنام آمده، پوست آن محکم است و بافتی خشن دارد، رنگ آن قهوه‌ای تیره است. طعم آن هم قوی‌تر و گرمتر است و در مجموع کیفیت پایین‌تری دارد.
فرآیند تولید دارچین سیلان شامل چندین مرحله سخت و زمان بر است و همین قیمت آن را در مقایسه با دارچین کاسیا افزایش می‌دهد؛ کار با کاشت دانه شروع می‌شود و پس از یک سال نهال دارچین شروع به رشد می‌کند. برداشت محصول چهار سال بعد آغاز می‌شود.
برای برداشت، کشاورزان صبح زود به مزرعه رفته و شاخه‌های درخت دارچین را به صورت زاویه‌دار قطع می‌کنند تا گیاه دارچین اجازه دوباره رشد کردن را پیدا کند. شاخه‌های جوان و نازک دور ریخته می‌شوند و شاخه‌های مناسب در آب خیس می‌خورند تا به اندازه کافی مرطوب شوند. رطوبت شاخه‌ها عملیات پوست‌گیری را راحت می‌کند.
کار پوست‌کن‌ها در این مرحله آغاز می‌شود تا بیرونی‌ترین لایه پوست دارچین را بردارند. برای تولید چوب‌های نازک دارچین، ساعت‌ها وقت صرف می‌شوند تا پوست داخلی شاخه به صورت ورقه برش بخورد.
هرچه چوب‌ها نازک‌تر باشند، ارزش آن‌ها بیشتر است. آلبا با قطر ۶ میلی‌متر مرغوب‌ترین شکل دارچین و h ۱ پایین‌تر درجه و با قطر ۲۲ میلی‌متر است. در بازار‌های صادراتی، آلبا دو برابر h ۱ قیمت دارد.
این کار زمانبر و دشواری است؛ برخی کارگران هر چهار ماه یکبار می‌توانند در جمع‌های خانوادگی حضور پیدا کنند و برای کار یک فرد ماهر از ۵ صبح تا ساعت ۱۰ شب و تولید حدود ۵ کیلوگرم دارچین h ۱ حدود ۶۲ دلار حقوق پرداخت می‌شود.
ساقه‌های برش خورده به سرعت در سایه پیچ می‌خورند و برای خشک شدن سه روز زمان لازم دارند تا به کارخانه ارسال شوند. دارچین از ۳۰۰۰ سال قبل از میلاد به طور گسترده و به عنوان ادویه‌ای لوکس استفاده می‌شده است.
در مصر باستان عطر دارچین بسیار محبوب بوده و یونانیان آن را دارو می‌دانستند. در قرن سیزدهم تجار عرب دارچین سریلانکا را به همراه سایر ادویه‌جات این منطقه به اروپا بردند و همین امر این جزیره را به مرکز مهمی در تجارت اقیانوس هند تبدیل کرد.
پس از آن بود که استعمارگران پرتغالی و تجار هلندی مردم این منطقه را که به صورت بومی و سنتی مشغول تهیه دارچین بودند به بردگی گرفتند. وقتی درختان دارچین به دلیل پوست کندن زیاد کم شدند، هلندی‌ها اقدام به کشت مجدد و انبوه دارچین کردند.
اما زمانی که انگلیسی‌ها در ۱۸۱۵ این جزیره را اشغال کردند، دیگر محصولات مانند قهوه و چای اهمیت بیشتری پیدا کردند و در همین زمان بود که دارچین توسط دریانوردان به ماداگاسکار برده شد. جزیره‌ای که خود اکنون یکی از مدعیان تولید دارچین اصل است.
با وجود این چالش‌ها، شرکت‌های محلی همچنان مشغول تولید چوب دارچین، پودر دارچین همچنین روغن دارچین هستند؛ هم روغن برگ، که برای عطر استفاده می‌شود و هم روغن پوست که مورد علاقه متخصصان آشپزی است.