به گزارش فرارو، روزنامه شرق نوشت: کاروان ورزش ایران همچنان به تک‌مدال طلای جواد فروغی در بازی‌های المپیک ۲۰۲۰ توکیو دل‌خوش است. هشت روز از برگزاری سی‌ودومین دوره بزرگ‌ترین رویداد ورزشی دنیا گذشته و المپین‌های ایرانی به جز رشته تیراندازی نتوانسته‌اند در سایر رشته‌ها روی سکو بروند. البته که همیشه در ادوار این بازی‌ها، امید ورزش کشور برای مدال‌آوری، به هفته دوم مسابقات بوده است. جایی که کشتی و وزنه‌برداری، خاطره‌انگیزترین مدال‌ها را برای ورزش ایران به دست آوردند. این در حالی است که تکواندو نیز از المپیک ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۶ نیز نقش درخورتوجهی در پرکردن سبد مدالی ایران داشت، اما در این دوره با نمایش بسیار ضعیف نمایندگان آن، دستش از رسیدن به مدال کوتاه ماند.
با همه این‌ها هفته اول بازی‌های المپیک ۲۰۲۰، بعد از قهرمانی غیرمنتظره جواد فروغی در رشته تپانچه بادی ۱۰ متر، تنها یک دستاورد خوب برای کاروان ستارگان ایران‌زمین داشت و آن کسب عنوان یازدهمی نازنین ملایی در رشته قایقرانی رویینگ بود. باید به این نکته اشاره کرد که تیم ملی شمشیربازی سابر نیز به لطف درخشش علی پاکدامن در قامت یک مدعی ظاهر شد و اگر بخت با آن‌ها یار بود، شاید رنگ مدال را در این بازی‌ها می‌دیدند.
نازنین دختر
رقابت‌های قایقرانی رویینگ زنان المپیک در قایق تک‌نفره سنگین‌وزن دیروز در حالی به پایان رسید که نازنین ملایی یک نتیجه تاریخی از خودش به جا گذاشت. او پیش از حضور در این بازی‌ها گفته بود که در خوش‌بینانه‌ترین حالت برای صعود به فینال C برنامه‌ریزی کرده است. نازنین، اما آن‌قدر در این رقابت‌ها خوب پارو زد که موفق شد خودش را به فینال B برساند و نفر یازدهم شود. رتبه یازدهمی ملایی، بهترین عنوان تاریخ قایقرانی ایران در بازی‌های المپیک به حساب می‌آید. پیش از این محسن شادی، قهرمان سابق رویینگ آسیا با حضور در المپیک ۲۰۱۲ لندن، با کسب عنوان بیست‌و‌دومی و حضور در فینال D، بهترین نتیجه را در این بازی‌ها کسب کرده بود.
صعود حیرت‌انگیز بانوی برتر رویینگ ایران به فینال B بازی‌های المپیک ۲۰۲۰ به قدری بازتاب داشت که باعث شگفتی توماس باخ، رئیس کمیته بین‌المللی المپیک نیز هم شد. چراکه این برای نخستین بار بود که به جز چین، یک کشور آسیایی دیگر جواز صعود به فینال رویینگ زنان را در المپیک به دست آورده بود. باخ بعد از اتمام مسابقه نازنین با او دیدار کرد و یک ساعت مچی را به رسم یادگار و قدردانی به قایقران ایران هدیه کرد. چهره مطرح این روز‌های قایقرانی ایران، جزء ورزشکاران بورسیه کمیته بین‌المللی المپیک بود که ماهانه از سوی بالاترین نهاد اجرائی ورزش جهان، مبلغی را به عنوان حقوق دریافت می‌کرد.
باخ در این باره گفت: «خوشحالم که سرمایه‌گذاری IOC روی ورزشکارانی، چون شما به ثمر نشسته است».
این اظهارنظر رئیس IOC در حالی است که نازنین در حاشیه این بازی‌ها از بی‌توجهی مسئولان ورزش ایران نسبت به ورزشکاران المپیکی گلایه کرده بود. نازنین گفته بود: «ورزشکاران کشور‌های دیگر به محض اینکه مسابقه تمام می‌شود جلیقه‌های یخ دارند و مربیانشان سریع آن جلیقه‌ها را می‌آورند تا تنشان کنند و در این گرمای شدید هوا زودتر ریکاوری شوند، اما مربی من مجبور است حوله را در آب سرد خیس کند و آن را به من بدهد».
شوک ۷۰۰ هزاردلاری به ورزش
دیگر نتیجه تلخ و قابل پیش‌بینی کاروان ورزش ایران در المپیک توکیو، حذف احسان حدادی از دور رقابت‌های دوومیدانی بود. رکورددار پرتاب دیسک آسیا در حالی به عنوان باسابقه‌ترین عضو کاروان، چهارمین دوره حضور متوالی‌اش را در بازی‌های المپیک تجربه کرد که با پرتابی ضعیف در مرحله مقدماتی حذف شد. حدادی که مدال نقره بازی‌های المپیک ۲۰۱۲ لندن را در کارنامه دارد دیروز با رکورد ۵۸ متر و ۹۸ سانتی‌متر، بین ۳۲ نفر به رتبه بیست‌وششم رسید و از صعود به فینال باز ماند. حدادی در المپیک ۲۰۱۶ ریودوژانیرو نیز با عملکردی دور از انتظار به کار خود پایان داد. مرد شماره یک پرتاب دیسک ایران این بار هم مثل المپیک قبلی ناکامی‌اش را با آسیب‌دیدگی توجیه کرد. او در المپیک ۲۰۱۶ ریودوژانیرو مدعی شد که به خاطر مصدومیت از ناحیه خار پاشنه نتوانسته نتیجه بگیرد. احسان حالا درخصوص چرایی پرتاب‌های بدش در این المپیک دیسک کمرش را بهانه کرده است.
جالب اینجاست که احسان بعد از کناررفتن از دور بازی‌های المپیک، مثل همیشه بی‌پروا مقابل رسانه‌ها حاضر شد و حرف‌های جنجالی زد. او در پاسخ به این سؤال که چرا با وجود داشتن آسیب‌دیدگی شدید در این بازی‌ها شرکت کردی، گفت: «از من خواستند در چهارمین المپیکم شرکت کنم. از طرفی اگر من نمی‌آمدم و کسی هم جایگزینم نمی‌شد، حالت خوبی نداشت و من به احترام المپیک آمدم. حالا خیلی هم ناراحت نیستم».
او بعد از ناکامی در المپیک ریو گفته بود: «شرمنده کسی نیستم، چون معتقدم هیچ یک از ورزشکاران کاروان اندازه من درد نکشیده است».
حدادی اگرچه با کارنامه درخشان از افتخارات جهانی و آسیایی، تک‌ستاره تاریخ دوومیدانی ایران بوده، اما جزء یکی دو ورزشکار پرحاشیه‌ای بوده که همیشه از شرایط گله‌مند بود و در رسانه‌ها موج‌سواری کرده است. این در حالی است که او جزء انگشت‌شمارترین المپین‌هایی بوده که همواره در یک دهه اخیر از سوی مسئولان ورزش کشور مورد توجه قرار گرفته و بیشترین پول را برایش هزینه کرده‌اند. از حضور در اردو‌های آمریکا و اروپا گرفته تا استخدام مربیان خارجی طراز اول. او در شرایطی با جسارت تمام می‌گوید از عملکردش در توکیو ناراحت نیست، که الان برای خیلی‌ها این سؤال به وجود آمده؛ پس نتیجه ۷۰۰ هزاردلاری که طی سهسالونیم گذشته خرجش شده چه می‌شود؟ رقم آن‌قدر سنگین و سرسام‌آور است که واقعا نمی‌توان به سادگی از کنار آن عبور کرد.
او یک سال بعد از المپیک ریودوژانیرو تمریناتش را آغاز کرد. در این مدت صحبت از این بود که بخش قابل‌توجهی از بودجه فدراسیون دوومیدانی برای احسان هزینه می‌شود. برنامه تمرینی او برای بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ جاکارتا یک‌ساله بود و هر‌ماه ۲۳ هزار دلار به او و مربیانش پرداخت شد.
بعد از جاکارتا برای مسابقات قهرمانی جهان قطر تمریناتش را آغاز کرد. نوسان شدید نرخ دلار، دلیلی شد تا در هزینه‌هایی که برای او می‌شد، صرفه‌جویی شود. در یک‌سالی که حدادی تا مسابقات دوحه تمرین کرد، ماهانه ۱۷ هزارو ۵۰۰ دلار برای او هزینه شد؛ هفت هزار دلار برای مربی آمریکایی‌اش مک ویلکینز، دو هزار دلار برای ماساژور روسی‌اش و مابقی برای اردوها، مکمل‌ها و... حدادی دو ماه بعد از مسابقات جهانی استراحت کرد و بعد از آن برای المپیک تمرینات را استارت زد. در ۱۵ ماه منتهی به المپیک گفته شد همان مبلغ ۱۷ هزارو ۵۰۰ دلار برای او هزینه شده است. اتفاق جالب‌تری که نام او را بیش از هر زمان دیگری بر سر زبان‌ها انداخت مواجهه دوباره او با خار پاشنه بود. در صورتی که می‌توانست این عمل ساده را در ایران انجام بدهد، اما به هر دری زد تا این عمل را در یکی از بهترین کلینیک‌های آلمان انجام دهد که در نهایت به خواسته‌اش هم رسید.
حدادی بیش از دو ماه درگیر جراحی خار پاشنه‌اش در آلمان بود و نزدیک به یک ماه به‌خاطر بیماری کرونا از تمرینات دور بود. جراحی خار پاشنه او نزدیک به ۹ هزار دلار هزینه داشت. وقتی هم که داستان خار پاشنه تمام شد یکباره خبر رسید او از ناحیه دیسک کمر با آسیب‌دیدگی مواجه شده و از اردوی آمریکا به تهران آمد. در سهسالونیم گذشته برای حدادی حدود ۷۰۴ هزار دلار هزینه شده است. گفته می‌شود همه این هزینه‌ها از بودجه جاری فدراسیون دوومیدانی پرداخت شده است، هرچند هاشم صیامی، رئیس فعلی فدراسیون می‌گوید بیشتر هزینه‌ها را اسپانسر تأمین می‌کند. حالا، اما سؤال اینجاست؛ اصلا چه دلیلی داشت حدادی با این همه بلا و مصیبتی که به قول خودش سرش آمد راهی آوردگاه توکیو شود. مگر نه اینکه همین دو هفته پیش در رقابت‌های لیگ باشگاهی کشوری ۵۷ مترو ۴۷ سانتی‌متر پرتاب کرد. چه اصراری بود در این اوضاع بد مالی کمیته ملی المپیک متحمل هزینه مالی رفت‌وآمد بی‌حاصل این ورزشکار به توکیو شود. آیا بهتر نبود مسئولان کمیته ملی المپیک این هزینه را صرف یک جلیقه یخ برای ورزشکاری مثل نازنین ملایی می‌کردند تا با حوله سرد دمای بدنش را پایین نیاورد؟ یا به جای اعزام حدادی، یک ماساژور بیشتر همراه کاروان به توکیو می‌فرستادند تا متین بالسینی مجبور نشود قبل از مسابقه‌اش از گرفتگی عضله رنج ببرد.
قسمت تلخ ماجرا اینجاست که بالسینی مجبور می‌شود برای کاهش درد عضلانی‌اش به طور پنهانی از وان یخ برزیلی‌ها استفاده کند. بالسینی نماینده جوان تیم ملی شنای ایران در المپیک توکیو بود و در مرحله مقدماتی توانست رکورد ۲۰۰ متر شنای پروانه ایران را که متعلق به خودش بود جابه‌جا کند و رضایت‌بخش ظاهر شود. او بعد از مسابقه‌اش مثل نازنین از مسئولان ورزش ایران ناراحت بود و گفت: «روز مسابقه‌ام که از خواب بیدار شدم پادرد شدیدی داشتم و پای من دچار اسپاسم شدید شده بود. ماساژور که نداشتیم و من به ماساژور کاروان مراجعه کردم. او توانست ۱۰ دقیقه من را ماساژ دهد، چون تعداد زیادی ورزشکار هستیم، اما فقط یک ماساژور وجود دارد. ما ۲۵ ساعت در پرواز بودیم و بدن‌ها بسیار خسته بود، اما یک ماساژور وجود داشت که به خستگی من کمک کند. شب قبل از مسابقه با رئیس فدراسیون، پنهانی از وان یخ تیم برزیل استفاده کردیم، چون خودمان چنین چیزی نداریم. اینجا که یخ هست و فقط یک تشک بادی احتیاج داشتیم و آوردن یک تشک بادی برای یک کشور واقعا سخت است؟ اگر سخت است، می‌گفتند خودمان می‌آوردیم. یا برای ملی‌پوش قایقرانی ما نمی‌توانستند یک جلیقه یخ تهیه کنند؟ من با دست خالی آمدم».
یادمان نرفته که حدادی در المپیک ۲۰۱۲ لندن و وقتی ۹ سال از حالا جوان‌تر بود، با پرتاب‌های استثنایی خود توانست مدال نقره المپیک را برای نخستین بار در رشته دوومیدانی به ارمغان بیاورد و سبد مدالی کاروان ایران در این رویداد بزرگ را بهتر و بیشتر کند، اما نکته اینجاست که این دوومیدانی‌کار باسابقه طی هشت سال گذشته امتحان خود را پس داده و نشان داده که کارش در بین مدعیان جهان مدت‌هاست که به پایان رسیده است.
پس چه بهتر اینکه مقامات ارشد ورزش کشور تدبیر دیگری برای ورزش مادر بیندیشند و به دنبال جایگزین‌های دیگری برای حدادی باشند.