گاگریو در بختیاری به نام‌های دیگری مانندِ «گوگِریو» و «سُروُو» که مخففِ سرودهٔ عزا است گفته میشود. گاگریویا (دونگ دال) در زبان بختیاری یعنی نوای غمگین.
قدیمی‌ترین گاگریو‌ها به سبک زنانه خوانده می‌شوند. این سبک از موسیقی بسیار غمگین و سوزناک است که در هنگام سوگواری و مرگ یکی از افراد هر تیره بستگی به جایگاه اجتماعی فرد متوفی خوانده میشود. گاگریو از دو بخشِ گا بمعنی گاه (زمان یا وقت) و گریو به معنی گریه ساخته شده و سرهم به معنای زمان گریه است. گاگِریو‌ها شعر هستند و در دستهٔ اشعار بختیاری جای می‌گیرند.
این اشعار عمدتاً در مراسمِ عزاداری بختیاری‌ها و بیشتر توسطِ زنان خوانده میشود، اما امروزه با گسترش و دگرگونی وضعیتِ اجتماعی و ساخت مساجد و امکاناتِ صوتی، مردان نیز گاهی به خواندنِ گاگریو روی می‌آورند. گاگریو‌ها معمولاً با توجه به خصوصیاتِ فردِ در گذشته و توسط زنان به شکلِ فی البداهه خوانده می‌شوند و معمولاً با تغییرِ نام و کلمات، شعر را بگونه‌ای متناسب با وضعیتِ درگذشته می‌خوانند.
مضمونِ این ابیات شرحِ خوبی، مِهر، میهمان نوازی، سوارکاری، تیراندازی، شجاعت و رشادتِ شخصِ درگذشته است. همچنین زنانِ درگذشته نیز به صفاتِ پاکدامنی، مهمان نواری، تلاش در خانه و مضامینی از این دست ستوده می‌شوند.
عکاس: مریم آل مؤمن/ ایرنا