بزرگتر‌ها در روز دست‌بوسون (مراسم تعیین زمان عروسی) با رعایت تمام جوانب و مخصوصاً آمادگی خانوادهٔ عروس، روزی را برای مراسم عروسی تعیین می‌کنند.
پس از آمادگی داماد و تبادل نظر لازم با خانوادهٔ عروس و تدارک نسبتاً وسیع، داماد یا برادر او در بین طایفه‌هایی که به نوعی با آن‌ها بستگی دارند می‌روند و به جمع‌آوری اوزی (هدیه عروسی) می‌پردازند، مردم نیز گوسفند و بز و ... را به او به عنوان هدیه می‌دهند. از این رو گوسفندان گاهی بیشتر از تعداد مورد نیاز فراهم می‌گردد، این امر باعث می‌شد تا در آغاز زندگی مشترک با فشار بار مالی مواجه نگردند و این یکی از سنت‌های حسنه و کم نظیری است که در این ایل پایدار مانده و جزیی از فعالیت‌های فرهنگی و اجتماعی آنان محسوب می‌شود.
زنان با لباس‌های رنگارنگ محلی، شلوار گشاد (قِری)، پیراهن کمردار، لچک‌های پوشیده از مُنجوق و سکه‌های نقره‌ای (ریال)، مینا، بند سوزن (بندسیزن) و مردان با شلوار‌های دبیت، چوقا، کلاه‌های سیاه و گیوه‌های ملکی، در رقص و پایکوبی شرکت می‌کردند.
عکاس: مریم آل مؤمن/ ایرنا