وحید محمود قره‌باغ؛ هنر از گذشته با زندگی انسان عجین شده است و مجالی برای آرامش روح است. در این بین هنر عکاسی نیز جایگاه خاص خود را داشته و دین خود را به روح انسان ادا می‌کند. ناگفته پیداست که هر عکس تفسیری دیگر از جهان پیرامون ماست که روح را نوازش می‌دهد.
هنر عکاسی به انسان کمک می‌کند تا صحنه‌هایی را ثبت کند که شاید هرگز تکرار نشوند و تا ابد نیز ماندگار بمانند. یک عکاس و نقاش ماهر، به گونه‌ای متفاوت از دیگران به دنیا می‌نگرند و این رمز جاودانگی آن‌ها است. آن‌ها همچون یک آهنگساز، زبانی دیگر را برای ابراز ناگفته‌ها انتخاب کرده‌اند.
از سویی یک عکس و یک اثر هنری، هم پای هنرمند آن رشد می‌کند و بالنده می‌شود. در واقع این عکاس است که قاب هنری اش را بر کالبد تصویر می‌نشاند و ذات نهفته و اسرار نهان را به تصویر می‌کشد. یک عکاس نمای معنی دار صحنه را شکار می‌کند و در این مسیر تمرین و خلاقیت، دو عامل مهم در این وادی هنر است.
یک عکاس بایستی زیبا شناس باشد، او نیاز دارد تا دگر اندیش بوده و تفکری متفاوت در قاب دوربینش برای بیننده خلق کند. بی شک هنر عکاسی، در کنار ذوق و سلیقه نیاز به علم این عرصه نیز دارد تا آثاری متفاوت را در این عالم به یادگار بگذارد.
عکاسی هنر ثبت لحظه‌ها است و بایستی از ذوق ترکیب بندی و دقت نورسنجی خوب، بهره‌ها برد. هنر یک عکاس آن است که آنچه را در ذهن دارد به تصویر بکشد و بر پرده ذهن بیننده به نمایش بگذارد. او بیننده را مجذوب کرده و مهمتر اینکه به فکر وامی دارد. نمونه این موارد، عکس‌های سوررئالیستی می‌باشد.
گفتنی است ابراز احساسات نکته‌ای ایست که در عکاسی متجلی می‌شود و بیننده را به تحسین برمی انگیزد. از همین روست که عکاسی در کنار هنر‌های نقاشی، شعر و موسیقی قرار می‌گیرد. یک عکس برآن است که مفاهیم خاص را به بیننده هدیه کند. در عکاسی بایستی درک و نگاهی فرای دیدنی‌ها داشت.
یک عکاس با زبان بی زبانی ذهنش را به تصویر می‌شد. او از بعدی متفاوت به دنیا می‌نگرد که ریشه در افق فکری اوست. غالب عکس‌ها راز‌هایی در خود نهفته دارند که برای کشف به بیننده می‌سپارد. عکاسی فرصتی برای برانگیختن فرد است، بیدار کردن روح او.
یک عکاس طوفان درونش را به هنر عکاسی گره می‌زند و در نهایت تصویر آرامش می‌آفریند. هنر عکاسی قانون بی قانونی است و از همین روست که خلاقیت زاده می‌شود. در نهایت عکاس با احساس و تفکر دنیا‌هایی فراتر را به انسان هدیه می‌کند و می‌توان زبان ناگفته‌ها نامید که شاید هرگز بر زبان جاری نشده و نخواهد شد.