روزنامه اطلاعات نوشت: با توجه به بی توجهی به درخواست‌ها برای نرفتن به سفر از سوی مردم، بهترین کار برای جلوگیری از شیوع رو به تزاید بیماری کرونا، واکسینه کردن مردم است.
در این زمینه کم کاری کاملا محسوس است و در صد بسیار اندک افرادی که تا کنون واکسینه شده اند. آمار‌ها حکایت از آن دارد افرادی که در کل جمعیت واجد دریافت واکسینه در کشور یک دوز واکسن را تزریق کرده باشند به یک درصد نمی‌رسد و این ضایعه بزرگ برای کشور است.
واردات واکسن حتی از کشور‌هایی که جمهوری اسلامی روابط حسنه با آن‌ها دارد نظیر روسیه و چین به صورت قطره چکانی انجام می‌شود و هر دفعه حداکثر در حد چند صد هزار دوز وارد می‌شود که به نظر می‌رسد برای خالی نبودن عریضه و دل خوش کردن است تا یک اقدام جدی که آحاد مردم کشور را در بر بگیرد و مقابله جدی با این ویروس خطرناک و مهلک باشد. این مقدار و با این حالت قطره چکانی هر گز کفاف جمعیت کشور را نخواهد کرد. آمار‌های واکسینه کردن شهروندان در سایر کشور‌ها حتی کشور‌های خاورمیانه که توسط منابع معتبر اعلام می‌شود با ایران تفاوت فاحش دارد.
اگر مسئولان چشم امید به واکسن تولید داخل دوخته اند تا وارد بازار مصرف بشود انتظاری خوب و بر اساس احساسات تولید ملی قابل تقدیر است، ولی اولا – دقیقا مشخص نیست واکسن تولید داخل چه زمانی تأییدیه دریافت می‌کند و بعد از دریافت تأییدیه نهایی، چه زمان به تولید انبوه می‌رسد. ثانیا – اگر آن طور که اعلام می‌شود در اواخر بهار تأییدیه دریافت کند و به تولید انبوه برسد.
آیا از نظر اخلاق پزشکی، یک روز تاخیر در واکسینه کردن مردم خیلی دیر نیست؟ تا فصل بهار و در این فاصله هر روز تعدادی از افراد به کام مرگ می‌روند و چند هزار تن هم مبتلا می‌شوند و چه بسا در افراد مبتلا، عوارض آن، تا سال‌ها در شخص باقی خواهد ماند. بهتر آن بود که از چند ماه جلوتر موضوع واردات واکسن از همان کشور‌های بلا مانع جدی گرفته می‌شد تا نیاز به قسم دادن مردم به حضرت عباس نباشد.