هوشنگ میرزایی، مستندساز، که یک‌ماه گذشته را به دلیل ابتلا به کرونا، در بیمارستان بستری شده و روز پنجشنبه بیست‌ویکم اسفند درگذشت، یک هفته پیش، پستی اینستاگرامی به همراه فیلمی دردناک از خود زیر دستگاه اکسیژن را منتشر کرده بود.
به گزارش شهروند، هوشنگ میرزایی در این پست اینستاگرامی نوشته است: «به خاطر پنج میلیون تومان دستمزد ناقابل و یک ورک‌شاپ یک هفته‌ای، حالا ۲۰روز است دارم با مرگ دست‌وپنجه نرم می‌کنم. این تصویر را که امروز گرفتم، گویای حقیقت تلخی است؛ دستمزد ورک‌شاپ فیلمسازی در هفت شهر به خاطر فشار‌های بانک مسکن و مبلغ پنج میلیون تومان دستمزد، من را به این روز انداخت. نمی‌دانم زنده می‌مانم یا نه، اما دارم می‌جنگم، چون همیشه فیلم‌های من و نگاهم ستایش زندگی بوده است. امیدوارم خداوند و دوست‌هایم من را ببخشند، الان که همسرم گوشی‌ام باهاش بود، … با زجر تمام این پست را گذاشتم. این تصویر تلخ و دردناک رنج فیلمسازی و تنهایی من را اثبات می‌کند.»
روز پنجشنبه مسعود سخا از دوستان نزدیک هوشنگ میرزایی گفت: «زنده‌یاد میرزایی از چند روز پیش به دلیل تشدید بیماری کرونا در بیمارستان فرهیختگان بستری بود که متأسفانه امروز به دلیل وخامت و پیشرفت بیماری دارفانی را وداع گفت.»
او درباره مراسم تشییع و خاکسپاری مرحوم میرزایی گفت: «با توجه به تعطیلی روز‌های پنجشنبه و جمعه، نمی‌توان برنامه‌ریزی دقیقی برای خاکسپاری اعلام کرد، اما به احتمال فراوان با هماهنگی‌هایی که با خانه سینما و وزارت ارشاد صورت می‌گیرد، روز یکشنبه بیست‌وچهارم اسفندماه پیکر زنده‌یاد میرزایی در قطعه هنرمندان بهشت‌زهرا (س) به خاک سپرده می‌شود.»
هوشنگ میرزایی متولد سال ۱۳۵۰ در کوهدشت، دارای مدرک کارشناسی سینما از دانشکده صداوسیما و عضو انجمن صنفی کارگردانان سینمای مستند بود.
ساخت آثاری، چون «سازنه»، «با خدا می‌رقصم»، «تفتان»، «ژین»، «چیزی شبیه چشم‌هایم»، «فاصله»، «سپیدار»، «مرثیه‌ای برای خاک»، «آلفارد»، «عیدانه»، «شهر خاموش»، «آنارام»، «به دیدار خورشید»، «سنگ و سلاح»، «سیب و رویا»، «هیچ راهی دور نیست»، «در اندوه بم» از جمله فعالیت‌های میرزایی در عرصه فیلمسازی بود.