بسياري از كاربران اينترنت كشور معتقدند دليل واقعي افت سرعت اينترنت در كشور از سوي مسؤولان عنوان نمي‌شود.
در دو هفته اخیر شاهد سرعت بسیار پایین، قطعي و اختلالات گسترده در شبكه اينترنت بوديم، موضوع قطع اینترنت از این قرار بود كه ظاهرا کابل بين‌المللي و دریایی شبکه اینترنت بین الملل smw4 قطع شده بود و حدود 20 درصد ارتباطات کشور که از این مسیر تامین می‌شد دچار اختلال شد.
اين اختلالات قرار بود روز 31 فروردين ماه و بعد از تعمير کابل دریایی (smw4 (sea-me-we4 كه منشا آن هم در کشور ایتالیا است به پايان برسد ولي اين امر محقق نشد و هنوز كاربران اينترنت شاهد اختلالات گسترده اينترنت هستند.
البته در ايران این بار اولی نیست كه یكی از كابل‌های اصلی توسط لنگر كشتی قطع می‌شود ولي مسؤولان زير ساخت ايران مدعي شده‌اند كه به دليل اينكه منشا قطعی پیش آمده یکی از فیبرهای بين‌المللي است، به همین دلیل نمی‌توانند مسیر پشتیبان و جایگزیني برای آن در نظر بگيرند، در حاليكه پس از این اتفاق علاوه بر كاربران ایرانی، كاربران كشورهای دیگری مانند مصر، ایتالیا، فرانسه، عراق، لبنان، تركیه، هند و ... كه ارتباط آنها نيز از طریق این كابل برقرار می‌شد شاهد افت شدید سرعت اینترنت شدند ولي دولت‌های مذكور به سرعت و پس از ایجاد اختلال اقدام به برقراری ارتباط از طریق راه‌های ارتباطی جایگزین چون ماهواره كردند اما مسئولین شركت ارتباطات زیرساخت كه متولی اصلی اینترنت و خطوط ارتباطی دیتای كشور هستند به نظر مي‌رسد هنوز نتوانسته‌اند اين اختلال‌ها را برطرف كنند.
فارغ از اين اما ارتباط كشور ما از چندین نقطه تركیه، بندر فجیره، كویت و ... برقرار می‌شود، پس این اتفاق نمی‌توانست عامل اصلی این افت سرعت و اختلال باشد. قطعی كابل مذكور نیز نهایتا بیش از 2 تا 3 روز نمی‌توانست اینترنت كشور را دچار اختلال كند و همچنين كه تنها 15 تا 20 درصد ارتباط كشور از طریق كابلی كه قطع شد برقرار می‌شود ولي اختلالات اينترنت در اين دو هفته اخير بسيار فراتر از يك قطعي كابل و 20 درصد ظرفيت اين كابل بود.
استفاده از اینترنت با سرعت بالا و كیفیت مناسب حق هر ایرانی است. چرا سرعت اینترنت پرسرعت و رايگان در كشوری مانند كره‌جنوبی 500 برابر سرعت اینترنت معمولی در ایران است كه برای آن پول هم پرداخت می‌كنیم؟
از طرفی دیگر شركت‌های ارائه دهنده خدمات اینترنتی نيز در پاسخ به كاربران ناراضی علاوه بر موضوع قطعي اين كابل دلايل ديگري را نيز براي افت اينترنت عنوان مي‌كنند، دلايلي كه هيچ وقت در سخنان مسؤولات اينترنت كشور اظهار نمي‌شود، درهمه اظهارنظرهاي مسؤولان دليل اختلالات اينترنت يا قطعی كابل داخلي است يا قطعي كابل خارجي، درحالي‌كه حداقل 10 ماه است كاربران با مشكلا‌ت عمده ناشی از پایین بودن شدید سرعت اینترنت روبرو هستند.
احتياط يا كم فروشي مخابرات ؟
يكي از كارشناسان اينترنت در زمينه افت سرعت اينترنت در كشور مي‌گويد: يكي از دلايل عمده عدم كيفيت مناسب اينترنت در كشور انحصاري كردن اين شبكه به وسيله مخابرات و شركت زير ساخت است، البته در برخي اوقات شركت ارتباطات زير ساخت جهت ارائه اينترنت پرسرعت به كاربران احتياط مي‌كند.
اكبر بيات ادامه مي‌دهد: ما بارها بر این موضوع تاكید كرده‌ایم كه برخلا‌ف اصل 44 قانون اساسی مبنی بر خصوصی‌سازی، دولت Gateway را در اختیار خود گرفته و اين مخابرات است كه ضمن خريد اینترنت از خارج كشور، در این زمینه فعالیت می‌كند در حاليكه كم‌فروشی مخابرات يا احتياط آن در ارائه اينترنت، كاهش سرعت و كیفیت را در این سرویس موجب شده است. به طور مشخص فعلا امكانات اینترنت كشور همه یك منشاء داشته و آن مخابرات است اما مخابرات كشور در حال حاضر جواب‌گوی نیاز فعلی در این زمینه نیست و هر روز سرعت اینترنت پایین آمده است و تمام شركت‌ها در این زمینه با مشكل مواجه‌اند و شكایت دارند.
به گفته‌وی كیفیت پهنای باندی كه مخابرات بهISP وISDP ها فروخته، حداقل 30 تا 40 درصد پایین‌تر از میزان پهنای باندی است كه به آنها فروخته شده است.
بيات خاطرنشان كرد: در پروتكلIP یكسری بسته‌های اطلا‌عاتی وجود دارد و وقتی ارتباط اینترنتی برقرار می‌شود بسته‌ها در این ارتباط ارسال می‌شود كه در بعضی مواقع و در بعضی جاها به دلیل تاخیر و سرعت كم ممكن است این اطلاعات به مقصد نرسد كه استانداردهایی هم برای این موضوع وجود دارد، به عنوان مثال اگر از 100 بسته 20 بسته‌آن ارسال نشود این سرویس استاندارد نبوده و در جهان قابل فروش نیست و جالب اينكه اين بسته‌هاي به مقصد نرسيده در ايران بسيار بيشتر از 20 است، بنابراين بايد گفت اينترنت ايران در حد بسيار پاييني وجود دارد.
سرعت اینترنت پایین‌تر از میزان مجاز در رگولاتوري
در حال حاضر سرعت اینترنت حتی پایین‌تر از میزانی است که سازمان تنظیم مقررات آن را به طور رسمی مجاز می‌داند، سرعت پایین اینترنت عملا اجازه گسترش خدمات، سرمایه‌گذاری و در نهایت توسعه این بخش را از کشور سلب کرده است درحالي كه نیاز بخش‌های اقتصادی و تجاری به اینترنت و ارتباطات بسیار ضروری است و نبود ارتباطات الکترونیکی به معنای رکود کسب و کار است.
شرکت‌های خصوصی که در زمینه اینترنت پر سرعت تبليغ می‌کنند عملا می‌توانند تا میزان 2 مگابیت بر ثانیه خطوط پر سرعت به کاربران و متقاضیان ارائه کنند در حالی که مقررات امکان ارائه این خدمات را از آنان سلب کرده است و در واقع بايد گفت اعمال محدودیت در استفاده از اینترنت نه تنها موجب ضرر بخشی خصوصی می‌شود، بلکه امکان بهره‌برداری علمی، تجاری و تحقیقاتی از این تکنولوژی را نیز از بین می‌برد.
در شرایطی که کشورمان حداقل 10 میلیون پورت پرسرعت اینترنت برای برنامه 5ساله پنجم توسعه کشور نیاز دارد متأسفانه هنوز در برخی مناطق شهر بزرگی مثل تهران که بیشتر طرح تجاری شرکت‌های ندا - ارائه‌کننده اینترنت پرسرعت - را شامل می‌شود، امکان استفاده از اینترنت پرسرعت برای مشترکان وجود ندارد و کاربران اینترنتی در مناطق بدون امکانات اینترنت پرسرعت تهران نمی‌دانند که این مشکل چگونه و چه زمانی برطرف می‌شود؟
در زماني هم كه مسؤولين كشور ادعاي ارائه اينترنت پرسرعت را دارند، سرعت اينترنت را براي كاربران خانگي محدود و به 128 كيلو بيت مي‌رسانند، ولي بايد گفت، اينترنت پرسرعت، اینترنتی با بیش از 512 کیلوبیت در ثانیه است و در اکثر نقاط جهان این سرعت بالای یک‌مگ و حتی در حد 2مگابیت بر ثانیه است. این رقم در برخی کشورهای پیشرفته تا 40 مگابیت در ثانیه هم می‌رسد. حتی در کشورهایی مثل کره‌جنوبی ومالزی و سنگاپور نیز سرعت اینترنت صدها برابر ایران است و در ایران رسیدن به این سرعت خواب و خیال است.
کارشناسان معتقدند با توجه به اینکه 11شرکت دارای مجوز ندا ( ارائه‌کننده اینترنت پرسرعت) در کشور داریم، چنانچه همکاری لازم از طرف مخابرات انجام شود به این دلیل که شرکت‌ها در رقابت با یکدیگر و تلاش برای ایجاد پورت هستند و درصورت همکاری از طرف مراجع مربوطه به‌خودی خود اینترنت پرسرعت می‌تواند به حد مطلوب خود برسد.
با وجود این موضوع شرکت‌های ندا آماده سرمایه‌گذاری بیشتری در این راستا هستند که البته به نظارت دقیق سازمان تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی منوط خواهد بود مشروط به اینکه تعهدات دو طرفه بوده و عملا شرکت‌های مخابراتی با در دست داشتن پروانه جدید خود و انحصار امکانات مخابراتی، شرکت‌های ندا را وارد بازی یکطرفه‌ای که به ورشکستگی آنان منجر شود، نسازد.
اساساً در صنعت ارتباطات تنها بخش‌هاي سود آور در زمان حاضر اينترنت پر سرعت و شبکه‌هاي بي‌سيم هستند.
اما سرانجام و در نهایت ما اینترنت را برای چه می‌خواهیم؟ برای بالندگی کشور در همه سطوح و این بالندگی گذشته از دستیابی به تکنیک‌ها و اقتصاد باز در گرو آگاهی یک ملت است. دستیابی و گسترش اینترنت در نهایت خواهد توانست بر تجارت و اقتصاد اثرگذار باشد و به طور غیر مستقیم ساختار اجتماعی و سیاسی جوامع را دگرگون خواهد کرد. البته این امر با برنامه‌ریزی و وجود کار فرهنگی بسیار در زمینه اینترنت امکان‌پذیر خواهد بود.