«کسانی که از کار مهاجم منچسترسیتی دفاع می‌کنند نسبت به زمینه‌هایی که این کار را غیرقابل دفاع می‌کند، چشم خود را بسته‌اند.»
بعد از اینکه سرخیو آگوئرو مهاجم منچسترسیتی از اعلام پرتاب اوت به سود تیمش در دقیقه ۴۱ بازی تیمش با آرسنال توسط خانم ماسی الیس ناامید شد، دستش را دراز کرد و گردن کمک داور ۳۵ ساله بازی را لمس کرد. ماسی با چشمان مصمم رو به جلو دست آگوئرو را پس زد و او را ساکت کرد. این یک لحظه خیلی زود تمام شد، اما شبکه‌های اجتماعی با انتشار همین چند ثانیه و واکنش‌ها به آن منفجر شد.
حرکت آگوئرو و واکنش کمک داور مانند یک ویروس به همه گوشی‌ها رسید. من خودم یکی از کسانی بودم که به تماشای آن پرداختم و در حالی که می‌لرزیدم، توییت کردم: «ننگین! غیرحرفه‌ای و بودار!» در عرض ۲۴ ساعت توییت من ۸۸۰ بار لایک خورد و ۷۱۶ بار ری‌توییت شد. ۲۳۶ نفر هم نسبت به آن واکنش نشان دادند و کامنت گذاشتند. بسیاری از مردان به جای پاسخ دادن به توییت من و توییت‌های مشابه به انتشار عکس‌های فوتبالیست‌های مرد در حالی که داور مرد مسابقه را لمس کرده‌اند، رو آوردند. پل پوگبا در حالی که دستش روی سر طاس داور است. لیونل مسی با دستی روی شانه داور. کریستیانو رونالدو در حالی که با داور بینی به بینی شده. یا خود آگوئرو که انگشت دستش را روی قفسه سینه داور مرد بازی قرار داده. برخی ادعا کردند آن‌ها که می‌گویند حرکت آگوئرو با کمک داور زن مسابقه نامناسب بوده در واقع نگاه جنسیتی دارند. آن‌ها گمان می‌کردند، فمینیسم پنهان در ماجرا را بیرون کشیده‌اند و از این زیرکی خود احساس خوشحالی می‌کردند.
از بین پاسخ‌هایی که قابل انتشار هستند، می‌توانم به این نمونه‌ها اشاره کنم. «خفه شو! او کسی را به طور نامناسب لمس نکرده است.» یا «زنان مسن لعنتی همیشه آن قدر چیز‌ها را بزرگ می‌کنند که شما احساس می‌کنید یک تکه آشغال هستید.» یا «سر خود را مثل یک گاو به نشانه تاسف تکان بدهید» یا «او سعی نکرد داور را روی زمین پرت کند!» و «در خانه بمانید و آشپزی‌تان را بکنید.» همین پاسخ‌ها نشان می‌دهد چرا کار آگوئرو «اوکی» نیست و باید در موردش حرف زده شود. اول از همه هیچ بازیکنی حق ندارد یکی از مسوولان مسابقات را لمس کند. تا جولای ۲۰۱۶ این مساله چنان رایج بود که مدیران لیگ برتر انگلیس و چمپیونشیپ و اتحادیه فوتبال انگلستان گرد هم آمدند تا قانونی در این زمینه وضع کنند. بنابراین مصوب شد، جریمه لمس و تماس فیزیکی با هر مقام مسابقه یک کارت زرد برای بازیکن به همراه خواهد داشت. این در حالی است که حرکت آن بازیکن غیرتهاجمی بوده باشد. اگر بازیکن رفتار تهاجمی داشته باشد یا تقابلی رفتار کند با کارت قرمز جریمه می‌شود.
این قانون لمس مقامات مسابقه را متوقف نکرده است، اما قدرت مهمی به مقامات می‌دهد. عدم اقدام فوری علیه آگوئرو نشان می‌دهد، ماسی الیس آن را به داور اصلی گزارش نکرده است. اما این بدان معنا نیست که اقدام نامناسب نبوده است. داستان از این قرار است که ماسی الیس یک بار دیگر خودش را در توفان حملات تبعیض جنسیتی قرار داده در حالی که خودش در به وجود آوردنش هیچ نقشی نداشته است. برای بسیاری از زنان شاغل در فوتبال که سر و صدا ایجاد می‌کنند این پرونده‌ها معمولا راکد باقی می‌مانند یا در بدترین حالت آن‌ها را وادار می‌کند که کناره‌گیری کنند.
جینی فراموپتونف داور بازنشسته می‌گوید: «من و وندی تامس اولین زنانی بودیم که در دهه ۹۰ میلادی با بازی حرفه‌ای مردان روبه‌رو شدیم. هر دوی ما آن زمان بار‌ها گفته‌ایم که احتمالا در آن برهه سطح تحمل بسیار بالایی داشتیم زیرا فقط می‌خواستیم وارد آن شویم. از آن موقع ۳۰ سال گذشته و می‌بینیم که هنوز همان مسائل را تجربه می‌کنیم. با وندی و من مثل دلقک سیرک رفتار می‌کردند. من نمی‌خواهم اکنون نیز چنین باشد.» همان طور که از توییت من سوءاستفاده می‌شد و این کار همچنان ادامه داشت، پاسخ‌های بسیاری از زنانی رسید که آن‌ها هم در فوتبال کار می‌کردند و این باعث یک حسرت دسته‌جمعی شد. کسانی که با آن رفتار آشنایی کامل داشتند. یکی از داوران مشهور زن از من بابت واکنش به این اتفاق تشکر کرد و گفت شما مساله‌ای را بزرگ کردید که ما به صورت هفتگی با آن سر و کار داریم. اما اگر بخواهیم آن را بازگو کنیم به ما می‌خندند. این واکنش‌ها برای چیست؟ به این دلیل است که زنان نسبت به لمس نامناسب بدن‌شان احساس بدی پیدا می‌کنند. تماشای آگوئرو که از پشت گردن ماسی الیس را لمس می‌کند و فشار می‌دهد در حالی که با چشمانش به جلو خیره شده و بعد دستش که پس زده می‌شود و از پشت سر می‌لغزد و جدا می‌شود با تجربیات عمومی ما زنان یکی است.
ممکن است بسیاری استدلال کنند این کار بی‌ضرر، غیرپرخاشگرایانه، بازیگوشانه و حتی در مقام آرام کردن وضعیت بوده است. اما باید گفت آن وضعیت اوکی نبود. دست زدن به یک زن در محل کارش اوکی نیست. لمس یک زن در یک باشگاه آن هم به این شکل اوکی نیست. این اوکی نیست که زنی را در بار لمس کنیم. همچنین لمس یک زن در زمین فوتبال نیز «اوکی» نیست. یافتن زنی که هنگام عبور از یک جای تاریک مجبور نبوده مدام برگردد و به عقب نگاه کند تا ببیند، تعقیب می‌شود یا نه واقعا سخت است. پیدا کردن زنی که در چنین شرایطی توسط دیگران به شکل آزاردهنده‌ای لمس نشده باشد، دشوار است. زنی که دسته‌کلیدش را در مشت نگه داشته تا از آن به عنوان سلاح اضطراری استفاده کند. زنی که موزیک توی گوشش را برای اینکه مبادا از حواس‌پرتی‌اش سوءاستفاده کنند، خاموش کرده. زنی که وقتی شانه‌اش ناگهانی لمس می‌شود، می‌ترسد. این واقعیت برای همه زنان وجود دارد و این همان چیزی است که از آن به عنوان پس‌زمینه یاد می‌کنم.
آگوئرو در مورد این حادثه اظهارنظری نکرده است. پپ گواردیولا، سرمربی تیم هم از او دفاع کرده و کمکی به مساله نکرده است. او گفت: «سلام! بی‌خیال بچه‌ها! بی‌خیال!» او پس از پیروزی تیمش مقابل آرسنال اصرار داشت که سرخیو بهترین شخصی است که در زندگی‌اش دیده است. «ما می‌توانیم مشکلات را در موقعیت‌های واقعی بررسی کنیم، اما این واقعا مساله خاصی نیست. بی‌خیال بچه‌ها!» مشکل گواردیولا این است که نمی‌داند بچه‌های خوب توانایی انجام کار‌های بد را دارند. بنابراین بله! فوتبالیست‌های مرد داوران را لمس می‌کنند، اما یک زمینه اجتماعی فرهنگی وجود دارد که در آن رفتار آگوئرو با ماسی الیس متفاوت می‌شود. این واقعیت که اتحادیه حرفه‌ای فوتبال انگلستان و نهاد برگزار کننده رقابت‌ها اقدام آگوئرو را عملی تهدیدآمیز یا پرخاشگرانه ندانسته‌اند بنابراین شایسته مجازات قلمداد نکرده‌اند، تاثیری در اصل ماجرا ندارد. این فقط نشان می‌دهد آن‌ها نیز نتوانسته‌اند آن پس‌زمینه‌ها را درک کنند.
سوزان وراک / منبع: گاردین