نشریه آمریکایی «نشنال اینترست» در گزارشی با اشاره به توانمندی موشکی ایران تصریح کرد که گرچه ممکن است موشک‌های ایران به آمریکا نرسد، اما این کشور قادر است روزگار ارتش ایالات متحده را سیاه کند.
به گزارش فارس، در مقدمه این گزارش با تأکید بر اینکه ایران بزرگترین نیروی موشکی غرب آسیا را در اختیار دارد، سؤالی مطرح می‌شود مبنی بر اینکه باید این مسئله را به یاد داشته باشیم که ایران در حال حاضر موشک بالستیک بین‌قاره‌ای ندارد، اما آیا موشک‌های تهران زمانی به واشنگتن دی سی خواهد رسید؟ کره شمالی نشان داد که حتی یک کشور مصمم با ابزار محدود قادر به ساخت برنامه موشکی معتبر است.
سپس در بخش‌های بعدی این گزارش در توصیف پیشرفت ایران در ساخت موشک آمده است که اولین تجربه جمهوری اسلامی ایران در ساخت موشک بومی، «شهاب یک» بود که در برنامه موشک‌های کوتاه‌برد ایران قرار دارد و دارای بردی معادل ۳۰۰ کیلومتر است.
نشنال اینترست در ادامه به یک نسخه دیگر از این موشک به نام «شهاب دو» با بردی معادل حدود ۵۰۰ کیلومتر اشاره کرد.
این نشریه آمریکایی ادامه داد که «شهاب ۳» دیگر موشکی است که ایران ساخته است و دارای کلاهک ۱۲۰۰ کیلویی و بردی بیش از یکهزار کیلومتر است و ایران اولین آزمایش موشک شهاب ۳ را در سال ۱۹۹۸ انجام داد و در سال ۲۰۰۳ عملیاتی شد.
این نشریه سپس به ساخت موشک «قادر ۱» اشاره کرد و نوشت گرچه این موشک در مقایسه با شهاب سه برد کوتاه‌تری دارد، اما از دقت بیشتری برخوردار است و ایران با ساخت موشک «عماد» ثبات، قدرت مانور و دقت موشک‌های بالستیک میان‌برد خود را تقویت کرد.
این گزارش ادامه می‌دهد که توسعه موشکی ایران با به میدان آمدن موشک میان‌برد سجیل جهشی عظیم پیدا کرد و برخلاف موشک‌های قبلی ایران که با سوخت مایع کار می‌کردند، موشک سجیل با سوخت جامد کار می‌کند.
سجیل اولین بار در سال ۲۰۰۸ آزمایش شد و یک کلاهک یک تا دو هزار پوندی حمل می‌کند و بردی مشابه موشک شهاب ۳ دارد و احتمالاً جایگزینی برای این موشک قدیمی‌تر باشد.
طبق این گزارش، موشک سجیل ۲ در سال ۲۰۰۹ مورد آزمایش قرار گرفت و موشک سه مرحله‌ای سجیل ۳ با بردی نزدیک به چهار هزار کیلومتر در دست ساخت است.
نشنال اینترست سپس ادامه داد که ایران ناوگان موشک‌های کوتاه‌برد یا موشک‌های میدان جنگ کوتاه‌برد بالستیک خود را ارتقا داده است و جدیدترین موشک ایران به نام ذوالفقار بوده است که یک موشک میان‌برد و رادارگریز می‌باشد که از سوخت جامد استفاده می‌کند و بردی برابر با ۷۰۰ تا ۷۵۰ کیلومتر دارد و گرچه در مقایسه با شهاب یک و دو کلاهک کوچک‌تری دارد، اما دقت و برد آن بیشتر است و جایگزین مناسبی برای موشک‌های قدیمی‌تر و با سوخت مایع است.
نشنال اینترست سپس به گزارش برخی رسانه‌های غربی و صهیونیستی درباره شهاب ۵ و ۶ اشاره کرد و نوشت که شهاب ۵ و ۶ احتمالاً پروژه بعدی ایران برای ساخت یک موشک بالستیک باشد که البته ایران تاکنون چنین پروژه‌ای را تأیید نکرده است.
نشریه نشنال اینترست در نهایت در بخش پایانی نوشت که تهران گرچه در حال حاضر موشک بالستیک بین قاره‌ای ندارد، اما کشوری همچون کره شمالی ثابت کرد که حتی یک کشور مصمم با ابزار محدود قادر ساخت یک برنامه موشکی معتبر است.