ماندانا دهقان درباره‌ی اینکه در حین تمرین در جاده از امنیت برخوردار است یا نه، بیان کرد: واقعیت این است که اصلا امنیت نداریم و خیلی اتفاق می‌افتد که در حین تمرین توسط رانندگان مورد آزار و اذیت قرار بگیریم. ممکن است در یک روز دو، سه مرتبه شاهد چنین اتفاقی باشیم. در برخی از شهر‌ها این مسئله بیشتر و در برخی شهر‌ها کمتر است. برخی از رانندگان فکر میکنند ما برای تفریح با دوچرخه در جاده هستیم و سعی میکنند با خودروی خود ما را اذیت کنند.
او ادامه داد: در دور مجموعه آزادی چند روز پیش مشکلی برایم پیش آمد و جرثقیل اداره برق من را اذیت کرد و ماشین را به سمتی که من بودم هدایت کرد و نزدیک بود با من تصادف کند و من هم با پلیس ۱۱۰ تماس گرفتم. راننده حتی عصبانی و طلبکار شد که اصلا شما اینجا چه کار دارید، اما بعدا که پلیس حق را به من داد، معذرت خواهی کرد و گفت من را دیده و نمی‌خواسته به من بزند. همسرم در تمام تمرینات به عنوان اسکورت همراهم است، اما باز هم چنین مشکلاتی دارم. اگریک دوچرخه سوار تنها باشد که هر روز دارد با جانش بازی می‌کند.
دهقان در مورد نحوه فرهنگ سازی برای احترام گذاشتن به دوچرخه سواران در جاده‌ها گفت: صدا و سیما خیلی می‌تواند موثر باشد، اما حتی زیرنویس هم انجام نمی‌شود. خیلی از رانندگان به ما اعتراض دارند که در جاده چه کار می‌کنید و به پارک بروید. در تصور آن‌ها نمی‌گنجد که ما ۱۰۰ تا ۱۵۰ کیلومتر در روز تمرین داریم و در پارک امکان تمرین کردن وجود ندارد. در کشور‌های دیگر جهان هم رکابزنان در جاده تمرین میکنند حالا برخی کشور‌ها جاده مخصوص دوچرخه دارند مثل امارات. اما برخی کشور‌ها هم جاده مخصوص برای دوچرخه سواران ندارند، اما تابلو‌هایی نصب شده یا فرهنگ سازی شده و خود مردم رعایت میکنند. اما در ایران رانندگان معترض هستند که جاده برای آن‌ها است و ما نباید در جاده تمرین کنیم.
او افزود:در مورد بستن کمربند ایمنی هم سال‌ها کار شد تا فرهنگ سازی انجام گرفت و اکنون همه هنگام رانندگی کمربند ایمنی را می‌بندند بنابراین احترام به دوچرخه سواران و رعایت فاصله ایمنی هم باید سال‌ها کار شود و با یکبار گفتن چیزی درست نمی‌شود. در سطح شهر تهران یا برخی شهر‌های دیگر تابلو‌هایی نصب شده، اما این کافی نیست و تاثیری که صدا و سیما می‌تواند بگذارد خیلی بیشتر است، چون به هر حال ۶۰-۷۰ میلیون مخاطب دارد.
لژیونر دوچرخه سواری ایران در مورد تامین هزینه‌های خود در شرایط تعطیلی مسابقات و اردو‌ها تاکید کرد:صفر تا ۱۰۰ هزینه‌های من با همسرم است. هزینه تجهیزات هم با توجه به افزایش قیمت دلار خیلی گران شده و اصلا دوچرخه سواری خیلی سخت شده است. پولمان دیگر به خرید مکمل هم نمی‌رسد. قیمت تیوپ چینی ۱۰۰ هزار تومان شده است و همه دیگر به فکر کنار گذاشتن دوچرخه سواری هستند. بحث کرونا هم تمام شود در لیگ یک میلیون هم قرارداد نداریم. باز مردان شرایط بهتری دارند و انگار ما رایگان رکاب می‌زنیم.
وگرنه آیا عاقلانه است حضور یک خانم با دوچرخه در جاده
دوچرخه سواری موجب نمایان شدن اندامها میشود و همین امر آغاز مشکلات عدیده است
اگر خانمی با دوچرخه به جاده نرود آیا مورد اذیت و مزاحمت قرار میگیرد؟؟؟
بپذیریم که برخی ورزشها مردانه اند نه زنانه