نارندرا مودی نخست وزیر در مراسم نصب سنگ بنای معبد جدید هندوها در آیودا که برای سالها محل مورد مناقشه مسلمانان و هندوها بوده است حاضر شد.
به گزارش فرارو، برگزاری این مراسم در حالی صورت می‌گیرد که میزان شیوع ویروس کرونا در هند افزایش چشمگیری یافته است. منطقه اطراف برگزاری مراسم بسته شده و تنها 310 نفر به مراسم دعوت شده‌اند اما شمار زیادی از مردم برای تماشای مراسم در محل حضور دارند که بیشتر آنها ماسک نداشتند.
این مکان تاریخی که هم هندوها و هم مسلمانان نسبت به آن ادعا دارند در سال 1992 و در حالی که کاربری مسجد داشت از سوی هندوهای متعصب تخریب شد و در نتیجه آن حملات حدود 2 هزار مسلمان کشته شدند.
بعد از آن ماجرا، حقوق مربوط به ساختمان و مکان تا سال گذشته در اختیار هندوها بود تا آنها بتوانند در آن مکان معبد خود را احداث کنند. این مناقشه همچنان ادامه داشت تا اینکه دیوان عالی هند سال گذشته طی حکمی این مکان را متعلق به هندوها اعلام کرد و به آنها اجازه داد در این مکان معبد خود را احداث نمایند. همچنین قرار شد مسلمانان در مکان دیگری برای خود مسجد احداث نمایند.
مسلمانان می‌گویند تا سال 1949 زمانی که هندوها مجسمه رام را در این مسجد گذاشتند در آن عبادت می‌کردند.
این مکان تاریخی از دیرباز میان مسلمانان و هندوها مورد مناقشه بوده است. در سال 1528 و در زمان حکومت بابر، اولین امپراتور مغول هند، این مسجد برای مسلمانان ساخته شد. این در حالی بود که هندوها اعتقاد دارند این مسجد در محلی احداث شده که یکی از پادشاهان مقدس هندوها به نام رام در آنجا متولد شده است. همچنین شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد در گذشته معبدی در آن مکان برای بزرگداشت رام ساخته شده است. مسلمانان در مقابل می‌گویند نسل‌های متمادی در این مسجد عبادت کرده‌اند.
در دسامبر سال 1949 فعالان هندو، بت‌های رام را وارد مسجد بابری کرده و عملا این مکان مسلمانان را تصرف کردند.
ساخت این معبد برای راما از خدایان هندو از وعده‌های انتخاباتی حزب حاکم بهاراتیا جاناتا، حزب ملی‌گرای حاکم به رهبری مودی بوده است.
بیشتر به یک نوع بیماری روانی شباهت داره
هرچند هیکل سلیمان قبل از رسیدن مسلمانان توسط مسیحیان تخریب شده بود و در این مورد مسلمانان مقصر نیستند.
تاریخ را تحریف نکن
هیکل سلیمان در طول تاریخ سه مرتبه ویران شد:
۱. در سال ۵۸۶ ق.م. توسط شاه کلدانی بابل به نام نَبوکُدنَصَّر دوّم (سلطنت: ۶۰۵ تا ۵۶۱ ق.م.؛ همان بُخت‌نَصَّر که نامش را همیشه به اشتباه میگین: بُختُ‌النَّصر!)
۲. در ۷۰ م. توسط تیتوس (پسر ارشد و ولیعهد امپراتور وقت یعنی وِسپاسیانوس (سلطنت: ۶۹ تا ۷۹ م.) که بعداً در مقام امپراتور روم جانشین پدرش شد و دو سال سلطنت کرد (۷۹ تا ۸۱ م.) و آتشفشان وزوو (در ماه اوت سال ۸۰ م.) و نابودی شهرهای پُمپئی و هِرکولانوم و استابیا و اُپلُنتیس در اواسط سلطنت کوتاه او رخ داد و مردم آن فاجعه را نشان خشم خدایان از جنایات سابق تیتوس در اورشلیم تلقی کردند
۳. در سال ۱۳۵ م. یعنی در اواخر سلطنت امپراتور هادریَن (سلطنت: ۱۱۷ تا ۱۳۸ م.) و پس از سرکوب قیام شمعون بارکوخبا (قیام: ۱۳۲ تا ۱۳۵ م.)
در هیچکدام از این سه مورد، مسیحیان کوچکترین نقشی در تخریب معبد نداشتند. در زمان وقوع مورد نخست (۵۸۶ ق.م.) اصلاً مسیحیت پدید نیامده بود، و در زمان وقوع دو مورد بعدی (۷۰ م. و ۱۳۵ م.) خود مسیحیان تحت تعقیب و ایذای امپراتوران روم قرار داشتند
تاریخ را تحریف نکن
نازیهای آلمان و دار و دسته‌ی هیتلر فقط به واسطه‌ی آرم گروهایی امثال انجمن تئوسوفی هلنا بلاواتسکی با این نقش میتولوژیک آشنا شده بودند