محمد ماکویی؛ وقتی کسی بیماری سختی می‌گیرد، او را با بیان "فقط مرگ چاره ندارد" تسلی می‌دهند.
این حرف، کاملا درست است و فقط پس از مرگ آدمی است که کار خاصی از عهده او ساخته نیست (کار عام هم از عهده اش بر نمی‌آید) با این حساب، جان آدمی ارزنده‌ترین دارایی او محسوب شده و هرگز نباید برای دیگر دارایی‌ها به اندازه جان تره خرد کرد.
اگر این موضوع را در کنار این واقعیت که هیچ کس عمر جاویدان ندارد و حیات امانتی است که دیر یا زود باید قیدی زده شده پیدا کند، قرار داده شود بهتر می‌توان متوجه این نکته که "مالکیت ارزش و اعتبار فوق‌العاده ندارد" شد!
در این‌باره بسیار خوب گفته اند که:
بر مال و جمال خویشتن غره مشو
کان را به شبی برند و این را به تبی!
متاسفانه، ما ایرانی‌ها برای مالکیت ارزش و احترام بیش از مقدار لازم قائل هستیم و این موضوع باعث شده که به مراتب بدتر از آن‌چه می‌توانیم زندگی کنیم.
برای مثال، در حالی که حساب و کتاب ریالی به ما می‌آموزد که برای ۴ بار صله رحم در سال و سالی دوبار مسافرت شمال، لازم نیست که حتما اتومبیل شخصی داشته باشیم، نهیب حس خوب مالکیت کار خودش را کرده و کار فکر منطقی ما را یکسره می‌سازد.
به عنوان مثالی دیگر، می‌توان به خوش‌نشینی اشاره کرد. در این باره باید گفت که در حالی که خیلی‌ها می‌توانند با اجاره‌نشینی حال و آینده خوبی را برای خود و خانواده دلبند و محترم رقم بزنند، ترجیح می‌دهند با زدن از شکم زن و فرزند و پس انداز کردن تا هنگامه میانسالی و کهنسالی، خود و اهل و عیال را از دسترسی به بسیاری از خوردنی ها، پوشیدنی‌ها و گشتنی‌های مطبوع و دلپذیر محروم نمایند.
نکته جالب توجه این است که حس خوب مالکیت، گاه، سوء‌تفاهم‌هایی را برای افراد ایجاد کرده و باعث شده که آن‌ها خود را مالک چیز‌هایی که به دیگران تعلق دارد محسوب نمایند. مثلا وقتی معلم مدرسه یا آموزشگاه، جای شاگرد را تغییر می‌دهد او با کمال عصبانیت "چرا جای مرا عوض کردید؟ " می‌گوید.
از طرفی، چنانچه چند روزی جای پارک خالی به پستتان خورده و خیال شما را تخت اینکه با جریمه نقدی یا حمل با جراثقیل مواجه نخواهید شد، نماید، ممکن است نسبت به جای پارک احساس مالکیت کرده و با صاحب اتومبیلی که روزی از روز‌ها جای پارک شما را اشغال کرده است، دست به یقه گردید.
در باره "مقام"، "اگر ماندنی بود به تو نمی‌رسید" گفته شده است. قطعا موضوع مطروحه تنها به "مقام" اختصاص ندارد و لذا اگر شما متمایل به خرید چیزی که سیصد سال عمر می‌کند می‌باشید، بد نیست لختی با خود اندیشیده و جواب سوالاتی در مایه‌های "قرار است او صاحب شما باشد؟ " را نیز بدهید.