محمدجواد روح در راهبرد نوشت: لیونل مسی واقعا فراتر از معادلات منطقی فوتبال است. وقتی او را در زمین دارید، رقابت نابرابر خواهد بود. حتی اگر حریف، آماده‌ترین لیورپول دو دهه اخیر باشد.
لیورپولی که پارسال تا فینال لیگ قهرمانان رفت؛ اما با مصدومیت محمد صلاح روی حرکت ناجوانمردانه سرخیو راموس و به لطف اعجوبه‌ای چون کاریوس درون دروازه جام را به رئال مادرید باخت. لیورپول امسال اما، در بخش دفاعی و دروازه‌بان قابل قیاس با پارسال نیست. الیسون بکر که با قرارداد هفتادودو میلیون یورویی به لیورپول آمد تا قفس توری را از امثال کاریوس تحویل بگیرد؛ رقمی که با آن، گران‌ترین دروازه‌بان جهان شد و همچنان، یکی از بهترین‌هاست.
جلوی بکر در خط دفاع، ویرجیل فن دایک خوش قد و قامت و همه‌چیز تمام اضافه شده که امسال بهترین بازیکن لیگ جزیره شد؛ عنوانی کم‌سابقه برای یک مدافع. اما مسی مقابل این دروازه‌بان و مدافعان، چنین ضربه‌ای می‌زند. آیا واقعا این یک جدال برابر است؟ آیا این، یک رانت نیست؟ هرچقدر هم پولش را داده باشند (که البته در قیاس با امثال نیمار، مسی مفت است)؛ باز می‌گویم این انصاف نیست. بعنوان یک بارسایی قدیمی و متعصب با زبان شاغلام پیروانی می‌گویم: "بوالله انصاف نیست!".
اما همین رانت‌خواری هم هنر می‌خواهد. هنری که تیم ملی آرژانتین ندارد. تیمی که برخلاف بارسا برای به دست آوردن مسی، هزینه‌ای هم نکرده است. شاید همین خاطر هم قدرش را نمی‌دانند. مثل کشورهای نفتی رانتی که ثروت خود را مفت به چنگ آورده‌اند و آتش می‌زنند؛ اما از آن سوی دنیا، شرکت‌های چندملیتی نفتی با انبوهی متخصص و تکنسین و مدیر و بازاریاب و کشتی و طرح و نقشه می‌آیند تا شاید بتوانند برای یک فاز از یک میدان نفتی یا گازی آنها سرمایه‌گذاری کنند و هزار عملیات انجام دهند تا سودی ببرند.
تفاوت مسی بارسا و آرژانتین در اینجاست. آرژانتینی‌ها تصور می‌کنند از خاک آنها همینطور مارادونا و مسی و یا حداقل، ورون و بوروچاگا و کانیجیا و توز و ریکلمه و آگوئرو و زانتی سبز می‌شود؛ اما بارسایی‌ها قدر گنج را می‌دانند. می‌فهمند هر یک روزی که او بیشتر در این باشگاه بماند و بازی کند؛ سود و افتخاری بیشتر خواهند برد.
سودی که همین شلیک نشانه آن است؛ به قول پژمان راهبر عزیز، ارزش ضربه کاشته را تا حد پنالتی پایین آورد و البته باید افزود که ارزش بارسا را از سقف فوتبال دنیا بالاتر برد.