روزنامه ایران نوشت: هنوز واکنش‌ها به سخنان هفته گذشته خطیب موقت جمعه تهران پایان نیافته که امام جمعه مشهد سخنان درخور تأملی را از تریبون نماز جمعه بیان کرده است. هفته گذشته آیت‌الله صدیقی در خطبه‌های نماز جمعه تهران گفته بود که تحریم و سیل نعمت الهی است.
او همچنین افزوده بود به جهنم که تحریم‌ها تشدید می‌شود. دیروز هم آیت‌الله علم‌الهدی در خطبه‌های نماز جمعه مشهد گفت: «امریکا کجا توانست به ما لطمه بزند؟ در همه عرصه‌ها، قدرتمندتر، عزیزتر و پولدارتر شده و زندگانی بهتر داریم.» روز پنجشنبه هم حجت‌الاسلام محسن قرائتی رئیس ستاد اقامه نماز گفته است: «برای اینکه در جامعه شاهد سیل، زلزله و ملخ نباشیم، باید به پرداخت زکات در جامعه اهتمام شود.»
در اینکه سخنان خطبای محترم جمعه از سر دلسوزی و در جهت مقابله با اعمال فشارهای خارجی و البته امیدبخشی به مردم و توجه دادن به توانمندی‌های داخلی است، تردیدی نیست اما بیان سخنان تفسیربردار و بحث برانگیز در تریبون‌هایی که به هر روی تریبون رسمی نظام محسوب می‌شود، شاید چندان هم به مصلحت نباشد. بخصوص که خطبای محترم باید اهتمام داشته باشند که مخاطبان سخنان و مواضع آنها فقط همه آنهایی که در نماز جمعه شرکت کرده‌اند، نیستند. اندکی تأمل در پرسش‌های طبیعی که بیان این قبیل سخنان به دنبال خواهد آورد، شاید گوینده را به دقت بیشتر در آن وادارد.
مشخصاً درباره اعمال فشارهای خارجی و تحریم‌های ظالمانه امریکا، به نظر نمی‌رسد بخش‌های زیادی از جامعه با چنین استدلال‌ها یا مواضعی همراهی کند که تحریم، نعمت است یا تحریم‌های امریکا هیچ تأثیری بر ما نداشته و حتی ما در همه عرصه‌ها پولدارتر شده‌ایم و زندگی بهتری پیدا کرده‌ایم.
به هر روی هر مخاطبی بعد از شنیدن این سخنان حتماً از خود خواهد پرسید که پس چرا همزمان با تشدید تحریم‌ها پراید ۲۰ میلیونی به مرز ۵۰ میلیون تومان رسیده و دلار ۳۷۰۰ تومانی بعد از کلی تلاش برای تثبیت به مرز ۱۳ یا ۱۴ هزار تومان رسیده است. ماجرای گوشت و دیگر اقلام خوراکی و پوشاک و... هم به همین ترتیب. مضاف بر اینکه تلاش‌های دیپلماتیک و رایزنی‌های مختلف برای کاستن از تأثیرگذاری‌های منفی همین تحریم‌ها این روزها در رسانه‌ها برجسته و در معرض دید مردم است.
بنابراین برای مواجهه درست با یک آسیب یا بحران ولو اینکه تحریم خارجی باشد نیازی نیست برخی مسائل کاملاً بدیهی و آشکار نادیده گرفته شود یا حتی سطح تأثیرگذاری واقعی آنها تقلیل داده شده و افکار عمومی را با پرسش‌های بی پاسخ روبه رو کنیم. این قبیل سخنان بحث برانگیز به نظر می‌رسد برداشت‌های شخصی بیان کنندگان است که در جای خود قابل احترام هم هست اما بیان دیدگاه‌ها و برداشت‌های شخصی از تریبون‌های رسمی قدری تأمل بیشتر می‌طلبد.