فرارو- با یک حساب سرانگشتی در اسامی برند‌های حوزه لوازم آرایشی و بهداشتی می‌توان گفت که در بیشتر موارد این بخش در انتخاب نام‌های خارجی برای تولیدات داخلی پیشتاز بوده است. تعجب نکنید اگر به شما بگویند برند «مای»، «هیدرودرم»، «آنیکا»، «این‌لی»، «فولیکا»، «سینره» ایرانی هستند. در حال حاضر برند‌های نامبرده شده به عنوان مهم‌ترین برند‌های داخلی بوده و در بازار آرایشی و بهداشتی جایگاه قابل قبولی را به دست آورده‌اند. با این حال شاید برایتان جای سوال است که چرا همگی به نام‌های خارجی معروف هستند.
«آنیکا» باریشه عبری و لاتین است و به معنای زیبا و برگرفته از روستایی در کنیاست. نام «سینره» نیز به معنای پامچال فرنگی است و ریشه در زبان فرانسوی دارد. از طرف دیگر ریشه اسمی برند‌های «مای» به معنی مال من و «این لی» به معنای خاتم کاری نیز لاتین بوده و معادل انگلیسی آن به جای معادل فارسی‌اش مورد استفاده قرار گرفته است.
در مقابل برند‌های نامبرده، برند‌های ایرانی دیگری هم در بازار محصولات آرایشی و بهداشتی هستند که تولیدکنندگان اصالت خود را حفظ کرده و برای محصولات تولیدی‌شان با افتخار نامی ایرانی انتخاب کرده‌اند. «ساویز» به معنای خوش اخلاق، «سی‌گل» به معنای سی‌شاخه گل، «فیروز» مترادف با پیروز، «آردن» به معنای تولید و آوردن، از مهم‌ترین این محصولات هستند که با وجود سابقه بسیار زیادی که در بازار داشته و روی‌کار آمدن محصولات رقیب در این بخش، هنوز هم جز محصولات پرفروشی هستند و در اکثر فروشگاه‌های ایرانی به چشم می‌خورند.
موضوع مهم دیگری که می‌تواند در تصمیم خریداران محصولات خارج و داخلی بسیار اثرگذار واقع شود، مربوط به قیمت این محصولات است. به عنوان نمونه شما برای خرید کرم مرطوب‌کننده با حجم نزدیک به ۱۵۰ تا ۲۰۰ میلی گرم که تولید داخلی بوده، اما با عنوان برند خارجی به فروش می‌رود رقمی بین ۲۰ الی ۵۰ هزار تومان باید هزینه کنید. در حالی که همین مقدار کرم مرطوب‌کننده با اسامی و برند اصیل ایرانی به قیمت بسیار کمتری به فروش می‌رسند و هزینه خرید را تا ۱۰ هزار و در نهایت ۱۵ یا ۲۰ هزار تومان پایین می‌آورند؛ محصولاتی مانند «ساویز»، «عش»،«سی‌گل» و «آردن» جز همین دسته هستند. بماند که این رقم برای خرید محصولات خارجی مشابه مانند برند «کیووی»، «کلیون» و «نیوآ» حتی نزدیک به رقم ۱۰۰ هزار تومان هم رسیده است.
انتخاب اسامی خارجی برای محصولات ایرانی اگرچه به نظر عجیب می‌آید، اما در بازار فروش کاربرد دارد شاید، چون تاثیری مثبت بر پرفروش شدن این محصولات در بازار داشته است. شاید بتوان این اقدام را در راستای نزدیک ساختن هر چه بیشتر این محصولات به محصولات خارجی در بازار رقابتی یا حتی تلاشی برای ایجاد بازار صادراتی در آینده دانست. انتخاب نام خارجی در کنار به کارگیری سیاست‌های درست در روند قیمت‌گذاری در بیشتر موارد می‌تواند رضایت اغلب مصرف‌کنندگان را به خود جذب کند.
این سیاست درست در زمانی که اغلب محصولات وارداتی با محدودیت‌های ناشی از تحریم‌های اعمال شده همراه هستند بیشتر جواب می‌دهد. به همین خاطر است که سابقه تاسیس اکثر شرکت‌های داخلی تولید کننده با نام منتخب برند‌های خارجی اغلب به ۲۰ سال بیشتر نمی‌رسد در حالی که تولیدات با نام‌های داخلی سال‌های بیشتری در بازار وجود داشته و همچنان مشتریان خود را داشته و همه به خوبی از آن‌ها یاد می‌کنند.
جدا از این تمایل به انتخاب برند‌های خارجی می‌تواند به این خاطر باشد که تولیدکنندگان داخلی سعی در جذب سلیقه مصرف‌کنندگانی دارند که اعتقادی به کیفیت تولیدات داخلی نداشته و فقط مارک‌ها و برند‌های خارجی را به رسمیت می‌شناسند؛ حتی اگر رفتار بخش بیشتری از این افراد را تحت تاثیر اهمیت موارد فاقد ارزشی همچون حفظ کلاس و مد بودن و مواردی این چنینی دانست.
خریداران اغلب بی توجه به کیفیت محصول تنها نام برند برایشان مهم بوده و در چنین شرایطی می‌توان گفت: محصولاتی هستند که فقط به واسطه معروفیت برندهایشان در بین افراد جا باز کرده‌اند. با این حال بازار رو به رشد کالا‌ها و محصولات داخلی و افزایش رضایتمندی مشتریان برخی از کالا‌های ایرانی نشان می‌دهد که انتخاب نام خارجی به جای اسامی ایرانی چندان اثرگذار هم نبوده و تولیدکنندگان می‌توانند فقط به واسطه کیفیت کالا و تعیین قیمت مناسب نسبت به کالا‌های مشابه در خارج، بازار داخلی را از آن خود نمایند.