دکتر حمید حیدرپناه*؛ در شنبه شب پاییزی تهران، یکی از بهاری‌ترین اتفاقات تاریخ فوتبال ایران رقم خورد، جایی که شکوه و نظم به ورزشگاه بازسازی شده آزادی بازگشته بود، شاهد حضور بانوان بودیم و جایگاه ویژه استادیوم میزبان عالی‌ترین مقامات فیفا شده بود، درست شبیه فینال‌های جام جهانی، یورو و لیگ قهرمانان اروپا...
از همه مهمتر رسیدن پرسپولیس خسته، با پنجره‌های بسته و نیمکت خالی به ارزشمندترین نایب قهرمانی تاریخ فوتبال...
تیمی پرتلاش، جنگجو و شایسته تقدیر که با همه محدودیت ها، دست خالی با غول‌ها جنگید و همچون قهرمان فیلم‌های سینمایی که در پایان با تنی خسته و مجروح سکانس آخر را قهرمانانه می‌ایستد، در میان تشویق هواداران به روی سکو رفتند و طلایی‌ترین نقره قرن را به گردن آویختند.
تیمی که روند رو به رشدش هم به لحاظ فنی و نتیجه گیری، قهرمانی‌های لیگ و رسیدن به نیمه نهایی و فینال لیگ قهرمانان آسیا، عالی و امیدبخش بوده و از همه مهمتر فرهنگ حاکم بر پرسپولیس که متحول شده و حتی به قیمت خالی شدن نیمکتش، بازیکنان بی اخلاق و حاشیه دار را کنار گذاشته است.
اما تحول در فرهنگ هواداری مهمترین دستاورد این پرسپولیس بوده که بجای شعار‌های بی‌غیرت بی‌غیرت، حیاکن و رهاکن، شکستن صندلی و الفاظ رکیک به جایی رسیده که حتی بعد از نگرفتن جام آسیا، باخت در دربی یا نایب قهرمانی لیگ، ایستاده تیم را تشویق می‌کنند.
همه این‌ها دستاورد‌های بزرگی است که برانکو با کادر فنی کاربلد و بازیکنان شایسته‌اش با پشتیبانی مدیریت خوب، چندسالی است هواداران پرسپولیس را در اوج شادی نگه داشته و بی شک تا سال‌ها در اوج خواهند بود.
شخصا دوس داشتم تیم محبوبم قهرمان شود و همراه سایر هواداران واقعی پرسپولیس، شادترین انسان روی زمین باشم، اما حقیقتا حسی که بعد از این جام داشتم و با نگاهی به آینده، نگران‌کننده هم بود.
چرا که قهرمانی در آسیا یعنی خطر اشباع شدن مربی، بازیکنان و هواداران که بعد از آن شاید دیگر سقف رویا‌ها تمام می‌شد و تیم با رفتن مربی و بازیکنان شاخصش از هم می‌پاشید، تماشاگران دیگر حرص و هیجانی برای آمدن به استادیوم و ادامه لیگ، جام حذفی و... نداشته باشند (کما اینکه این اتفاق تا حدی طی یکسال اخیر با برد‌ها و جام‌های پرسپولیس افتاده بود).
اما نایب قهرمانی یعنی یک انگیزه مضاعف، شروع دوباره، ادامه راه و ایستادن و تلاش دوباره برای تکمیل کردن پازل موفقیت‌ها. شک ندارم این پرسپولیس همچنان با عطش قهرمانی آسیا ادامه خواهد داد، اسکلت تیم حفظ می‌شود و با تقویت بیشتر، سال آینده هم در فینال آسیا خواهد بود و این بار در همان بازی رفت در آزادی کار را تمام و جشن قهرمانی را در شرق آسیا خواهد گرفت.
موفقیت پلکانی لذت بخش‌تر است، رسیدن به یک چهارم، نیمه نهایی، نایب قهرمانی و در نهایت قهرمانی در سال آینده بسیار محتمل و دست یافتنی است.
روزی که هواداران پرسپولیس بعد از بازی راه آهن که تنها به لطف تفاضل گل تیم شان قهرمان لیگ نشد، اما ایستاده تیم شان را تشویق کردند، پاداش وفاداری و شعورشان را با دو قهرمانی لیگ گرفتند و حالا هم شک نداشته باشند که سال آینده پاداش تشویق عاشقانه‌شان در فینال را خواهند گرفت و این عشق، این شور و هیجان ادامه خواهد داشت.
*جامعه شناس