زندگی در زیرزمین‌های نمور و بی نصیب بودن از اشعه‌های طلایی خورشید، این قشر آسیب پذیر و در حال رشد را به کودکان افسرده‌ای بدل ساخته که از قرار گرفتن در جمع فراری هستند و توان برقراری ارتباط حتی با گروه همسالان شان را ندارند و بیشتر از آنکه تشنه جست وخیز و بازی باشند، از سر بی رمقی و ضعف منزوی و گوشه گیرند.