فرارو- به مرور زمان بر تحریم‌های آمریکا علیه برخی کشورها افزوده می‌شود. به طور پیوسته، شروط رفع این تحریم‌ها بیشتر می‌شوند و در عمل، رفع اکثر این تحریم‌ها دشوارتر می‌شود.
به گزارش فرارو، روز دوشنبه نخستین دور از تحریم‌های آمریکا بر علیه ایران اعمال شد. این تحریم‌ها، مجموعه‌ای از فعالیت‌های اقتصادی، شامل خودروسازی، طلا و فلزات گرانبها را هدف قرار می‌دهد. تهدید مداوم آمریکا به اعمال تحریم علیه برخی کشورها، باعث شده برخی از "اعتیاد آمریکا به تحریم" سخن بگویند. در همین رابطه، مجله آمریکایی آتلانتیک، در یادداشتی به این اعتیاد آمریکا پرداخت و نوشت: " در مارس ۲۰۱۶، اندکی پس از اینکه آمریکا تحریم‌های هسته‌ای ایران را رفع کرد، جک لو، وزیر وقت خزانه‌داری، طی یک سخنرانی به دروسی که دولت باراک اوباما آموخته بود، پرداخت. او گفت: 'تحریم‌ها یک نیروی قدرتمند در خدمت اهداف واضح و هماهنگ سیاست خارجی شده است'. اما آمریکا باید اطمینان حاصل کند که 'فقط برای حل تهدیدات امنیت ملی مهم ' از آنها استفاده کند.
او هشدار داد که استفاده بیش از حد از آنها، ممکن است کارآمدی آنها را از بین ببرد. منطق او ساده بود: تحریم‌ها کارآمد است، زیرا اهداف را از تعامل با شهروندان آمریکا و موسسات مالی آمریکایی منع می‌کند. قطع کامل ارتباط با بزرگترین اقتصاد جهان و مرکز مالی خیلی مهم آن. لو تصریح کرد اگر واشنگتن از این قدرت به طور بی‌محابا استفاده کند، این امر ممکن است کشورها را به یافتن شرکایی خارج از آمریکا و تضعیف اثر بازدارنده تحریم‌ها ترغیب کند".
هم قوه مجریه و هم قوه مقننه آمریکا هشدار‌های لو را نادیده گرفته‌اند.
از زمان سخنرانی او، آمریکا تحریم‌های فراگیری علیه ایران در حوزه‌های ارز، هواپیمایی و خودروسازی اعمال کرد. مجازات‌ها علیه روسیه و ونزوئلا را گسترش داد و کارزار فشار اقتصادی حداکثری علیه کره شمالی را پیگیری کرد. دقیقا پس از نشست ترامپ با پوتین در مسکو، گروهی از سناتور‌های دو حزب طرح جدیدی برای تشدید تحریم‌ها بر روسیه معرفی کردند.
دولت آمریکا ترکیه را به خاطر بازداشت آندرو برانسون، کشیش آمریکایی، مجازات کرد و تحریم‌های حقوق بشری علیه مقامات ترکیه‌ای اعمال کرد.
این روزها، سیاستمداران آمریکا نه تنها به وفور، تحریم اعمال می‌کنند، بلکه اقدامات سختگیرانه‌تری را هم بررسی می‌کنند و به اشکالات، کمتر توجه می‌کنند.
تحریم‌ها در موثرترین حالت‌شان، محصول تلاش‌های چندجانبه برای حل نگرانی‌های واضح و مرتبط با امنیت جهانی هستند. اما اکنون به اظهارنظر‌های پرسروصدای خرسندی از جانب آمریکای منزوی تبدیل شده‌اند و اغلب به خدمت اولویت‌های حزبی محلی درآمدهاند. این رویکرد سبکسرانه ممکن است کاآرامدی این ابزار‌های قدرتمند (تحریم‌ها) را بی‌اثر کند.
آتلانتیک با اشاره به تحریم‌های سابق آمریکا که با همکاری متحدانش نتیجه موفقیت‌آمیز داشته‌اند، افزود اکنون علاقه شدید و جدید آمریکا به تحریم‌های یکجانبه، روابط دیرینه با متحدان را به خطر می‌اندازد. زمانی که دولت ترامپ از توافق هسته‌ای خارج شد، اتحادیه اروپا با بروزرسانی قانونی که شرکت‌ها را از پایبندی به تحریم‌های مشخص آمریکا منع می‌کند، پاسخ داد. در نتیجه، آمریکا نه تنها یک شریک خوب را از دست داد بلکه برنامه خودش را هم به عقب انداخت.
امروزه، در حالی که آمریکا برای جلب پایبندی شرکای تجاری ایران، نظیر هند و چین، به تحریم‌های جدید لابی می‌کند، در باتلاق مقابله به مثل فراآتلانتیکی فرو رفته است.
مشکل بزرگ: تحریم‌ها از ابزاری برای رسیدن به هدف، خود هدف نهایی شده‌اند
به گفته این نشریه، مشکل بزرگ دیگر استفاده کنونی از تحریم‌ها این است که آمریکا به جای اینکه این تحریم‌ها را ابزاری برای رسیدن به یک هدف بداند، آنها را فی‌نفسه هدف می‌داند.
هدف تحریم‌ها، ترغیب دشمنان به بازگشت به میز مذاکره است. زمانی اهداف آنها محقق شود، باید متوقف شوند. هدف قرار دادن هرگونه مشکل سیاست خارجی با تحریم‌ها، برداشتن آنها را سخت‌تر می‌سازد. در حالی که سیاستمداران در دوره‌ای شروط واضحی برای رفع تحریم‌ها بیان می‌کردند، اکنون مقامات آمریکایی برای هر تخطی فرضی، تحریم‌ها را یکی پس از دیگری اعمال می‌کنند.
به عنوان نمونه، تحریم‌های آمریکا علیه روسیه به خاطر اقدامات روسیه در اوکراین را در نظر بگیرید. این تحریم‌ها، در سال ۲۰۱۴ اعمال شد. اما یک سال بعد، رفع تحریم‌ها را به پایبندی مسکو به توافق دوم مینسک (که شامل آتش بس، عقب کشیدن سلاح‌های سنگین از خط جبهه و ادغام مناطق جدایی‌طلب می‌شود) منوط کردند. همزمان با تشدید تنش‌ها با کرملین، اهداف تحریم‌ها هم ظاهرا چندبرابر شد.
به ادعای آتلانتیک، چنین چیزی باعث تداخل تحریم‌ها می‌شود. تحریم‌ها زمانی به بهترین نحو عمل می‌کنند که روشمند و با درخواست‌های واضح مرتبط باشند. این رویکرد، احتمالا به توافقات عملی منتهی خواهد شد.
آتلانتیک ادامه داد:" سابقه (آمریکا در اعمال تحریم‌ها) دلگرم‌کننده نیست. آمریکا بواسطه گسترش مستمر درخواست‌هایش، ممکن است این احساس را ایجاد کرده که مذاکراتش با حُسن نیت انجام نمی‌شود و به جای تلاش برای رسیدن به راه حل دیپلماتیک، صرفا به دنبال مجازات کردن هدف است. ۱۲ درخواست مایک پومپئو، برای تنظیم مجدد روابط با تهران، اهداف بسیاری زیادی را با هر کدام از برنامه‌های تحریم مرتبط کرد. به طوری که چنین اقداماتی را به عنوان ابزار‌های حل نزاع، بی‌فایده کرده است".
به نوشته آتلانتیک، سیاست‌ورزی داخلی در آمریکا هم به سیاست تحریم‌ها آسیب می‌زند.
کنگره مایل است از تحریم‌ها به عنوان راهی برای بازپس‌گرفتن کنترل سیاست خارجی از دولت استفاده کند. دمکرات‌ها و جمهوریخواهان کنگره، هر دو، از تحریم‌ها علیه روسیه برای محقق کردن امتیازاتی علیه رئیس‌جمهور استفاده کردند. اکنون دمکرات‌ها ممکن است از این دستور العمل در تحریم‌های کره شمالی استفاده کنند. به عنوان نمونه، پس از نشست دونالد ترامپ با کیم جونگ اون در سنگاپور، آنها اقداماتی را مطرح کردند که به موجب آنها رفع تحریم‌ها به رأی سنا درباره هرگونه توافق بین ترامپ و کیم منوط می‌شود.
از دیدگاه این نشریه، هر چه رفع تحریم‌ها دشوارتر باشد، شانس تبدیل شدن آنها به یک سیاست تثبیت‌شده بیشتر است.