خشونت، بخش جدانشدنی ورزش فوتبال است. هیچ مسابقه فوتبالی در هیچ سطحی در هیچ نقطه از جهان بدون برخورد‌های خشن فیزیکی برگزار نمی‌شود. جام جهانی هم از این قاعده مستثنا نیست.
به گزارش دیجی کالا، فینال جام جهانی هم از این قاعده کلی مستثنی نیست. همیشه در همه بازی‌های جام جهانی و حتی فینال این رقابت‌ها به عنوان بالاترین سطح فوتبال ملی دنیا برخورد‌های فیزیکی وجود داشته، دارد و خواهد داشت. حساسیت بسیار بالای مسابقه جام جهانی که تعیین کننده شکست در مهمترین بازی عمر یک بازیکن یا تبدیل شدن همان بازیکن به قهرمان ابدی یک کشور است، همیشه باعث می‌شود برخورد فیزیکی در این رقابت بیشتر از بازی‌های دیگر جام باشد.
برخورد فیزیکی البته با خشونت و درگیری تفاوت بسیاری دارد. هرچند در تقریبا همه بازی‌های تاریخ جام جهانی برخورد فیزیکی وجود داشته، اما درگیری و خشونت اتفاقی تقریبا نادر در عصر مدرن جام جهانی به شمار می‌رود. در سال‌های اخیر و بعد از بازی عجیب و غریب پرتغال و انگلیس در جام جهانی ۲۰۰۶ کمتر مسابقه‌ای در جریان جام جهانی شاهد برخورد‌های فیزیکی خشن بین بازیکن‌ها بوده است.
فینال جام جهانی آفریقای جنوبی یکی از معدود بازی‌های جام‌های جهانی اخیر است که علاوه بر گل دقایق پایانی آندرس اینیستا و موقعیت خراب کردن‌های آرین روبن مقابل دروازه اسپانیا با یک برخورد فیزیکی خشن به یاد آورده می‌شود.
نایجل دی یانگ هافبک خشن هلند و متخصص دریافت کارت از داور، در جریان آن بازی با یک ضربه عجیب و غریب که اتحادیه تکواندوی اروپا آن را لایق ۴ امتیاز در مسابقات این رشته اعلام کرد، قفسه سینه ژابی آلونسو هافبک باتجربه اسپانیا را هدف قرار داد. آلونسو خیلی خوش شانس بود که بعد از آن ضربه عجیب آسیب جدی ندید و نه تنها توانست به فوتبال بازی کردن ادامه بدهد بلکه در ادامه همان بازی هم برای تیمش بازی کرد و قهرمان جهان شد.
شاید قابل پیش بینی باشد که داور آن بازی که به هافبک هلند حتی کارت زرد هم نداد یک داور مشهور انگلیسی بود: هاوارد وب.