علی نظری، نماینده مجلس ششم و روزنامه نگار قدیمی در کانال تلگرامی خود نوشت: به هر حال امروز خطر از بیخ گوشم رد شد که از علی ربیعی، وزیر پیشنهادی کار کتک نخوردم. البته اگر کتک هم می خوردم فقط بابت پیگیری مطالبه روزنامه نگاران بود و به قول معروف ارزشش را داشت.
مشروح این گزارش را در پی می‌خوانید:
شنبه21 مرداد، ظهر به مجلس رفتم. اکثر وزرای پیشنهادی روحانی جهت رایزنی با نمایندگان به مجلس آمده بودند.
اتفاق ناخوشایندی که برای من به عنوان یک پیشکسوت رسانه و دانش آموخته عالم سیاست افتاد به برخورد علی ربیعی با من برمی گردد.
ساعت 16.33 در اطراف محوطه صحن بودم که جناب آقای تقی زاده معاون امور مجلس وزارت تعاون زنگ زد و 14 دقیقه بعد جناب آقای مشایخی مدیرکل امور مجلس این وزارتخانه زنگ زد و اظهار داشت: لطفا بیایید به هیئت رئیسه و گپ و گفتی با آقای ربیعی داشته باشید.
به دفتر نواب رئیس در هیئت رئیسه رسیدم، آقای مشایخی فرصتی فراهم کرد تا اینجانب با وزیر پیشنهادی تعاون به صحبت بنشینم.
به آقای ربیعی گفتم: مشکل ما با شما به این خاطر است که در چهار سال گذشته شما به عنوان وزیر وزارتخانه‌ای که طبق قانون مرجع تایید برگزاری مجامع انجمن صنفی هستید، پا به پای وزرای اطلاعات و فرهنگ و ارشاد اسلامی برای بازگشایی انجمن صنفی روزنامه نگاران اقدامی نکردید.
چشمتان روز بد نبیند که وزیر محترم، آقای ربیعی با صورتی غرق در خشم و چشمانی سرخ چنان بر من فریاد برآورد که دیگر جرات نکنم از مطالبه روزنامه نگاران بر سر بازگشایی انجمن صنفی دم بزنم!
باور کنید اگر در محیطی خارج از هیئت رئیسه بودم، صورتم با نوازش مشت و کشیده‌های جناب وزیر تعاون مورد ملاطفت و لطف خاص! قرار می گرفت.
بعد از داد و فریادهای آقای وزیر به ایشان گفتم: جناب ربیعی من کارمند شما نیستم که با توپ و تشرتان کوتاه بیایم. من نقد می‌کنم اگر شما پاسخی دارید چند برابر بدهید من چاپ کنم.
به ایشان گفتم: آقای وزیر بنده هیچ علاقه‌ای به دیدار با شما نداشتم و معاون و مدیرکل امور مجلس شما از من خواستند که خدمت برسم و با شما تبادل نظر کنم.
وزیر عصبانی ناگهان بر سر آقای مشایخی هم فریاد برآورد و گفت: این چه روزگاری است برای من درست کرده‌اید و چرا ایشان را دعوت کردید و ...
به هر حال امروز خطر از بیخ گوشم رد شد که از وزیر پیشنهادی کار کتک نخوردم. البته اگر کتک هم می‌خوردم فقط بابت پیگیری مطالبه روزنامه نگاران بود و به قول معروف ارزشش را داشت.
اما نکته تلخ ماجرای عصبانیت بی‌مورد وزیر پیشنهاد این است که حقیر هیچ نشانه‌ای از عقلانیت و اعتدال در رفتارهای جناب ربیعی ندیدم.
در معرفی ایشان نه تدبیری در کار بود و نه امیدی.
مچکریم روحانی.