بر اساس آخرین تحقیقات اقتصاددانان موسسه مشاوره و حسابرسی PWC با عنوان جهان در سال ۲۰۵۰ – چشم انداز بلند مدت: نظم اقتصاد جهانی تا سال ۲۰۵۰ چگونه تغییر می‌کند؟ محوریت اقتصاد جهانی در طی ۳۳ سال آینده از سیطره کشورهای توسعه یافته خارج می‌شود.
به گزارش جهان اقتصاد، در همین زمان اقتصادهای نوظهور با تداوم بخشیدن به افزایش سهمشان از تولید ناخالص داخلی جهان در بلند مدت، چالش‌هایی برای تصمیم گیران سیاسی در زمینه اطمینان یافتن از رشد پایدار و فراهم سازی فرصت‌های جدید برای شرکت‌هایی که در حال سازگاری با شرایط جدید بازار هستند، ایجاد می‌کنند.
بر اساس مطالعه PWC، اقتصاد جهانی در فاصله سال‌های ۲۰۱۶ تا ۲۰۵۰ متوسط نرخ رشد سالانه ۲٫۵ درصد را ثبت خواهد کرد. این میزان رشد به خصوص توسط کشورهای در حال توسعه و اقتصادهای نوظهور تحقق می‌یابد. پاسکال آنسارت مشاور استراتژی PWC معتقد است که: بار اصلی اقتصاد جهانی با دور شدن از کشورهای توسعه یافته به سمت اقتصادهای نوظهور در آسیا و نقاط دیگر جهان حرکت خواهد کرد. کشورهای E7 (هفت اقتصاد نوظهور شامل چین، هند، برزیل، مکزیک، روسیه، اندونزی و ترکیه) تا سال ۲۰۵۰ حدود ۵۰ درصد تولید ناخالص داخلی جهان را در اختیار خواهند گرفت در حالی که سهم کشورهای G7 (کانادا، فرانسه، آلمان، ایتالیا، ژاپن، انگلستان و ایالات متحده) به ۲۰ درصد کاهش می‌یابد.
در سال ۲۰۵۰ اقتصاد اندونزی و مکزیک، کشورهای ژاپن، آلمان، انگلستان، آمریکا و فرانسه را پشت سر خواهد گذاشت و اقتصاد ترکیه نیز از ایتالیا عبور خواهد کرد. کشورهای ویتنام، هند و بنگلادش با ثبت سریع ترین رشد اقتصادی در فاصله سال‌های ۲۰۱۶ تا ۲۰۵۰، متوسط نرخ رشد سالانه ۵ درصد را ثبت می‌کنند.
بر اساس نظر اقتصادانان PWC، نیجریه با توسل به تنوع بخشیدن به اقتصاد برای کاهش وابستگی به نفت و همچنین تقویت نهادها و زیرساخت‌ها، قادر خواهد بود که در رده بندی کلی رتبه خود را از ۲۲ ام به ۱۴ ام بالا بکشد. همچنین سهم نسبی هند و چین از تولید ناخالص داخلی جهان به ترتیب از ۱۸ به ۲۰ درصد و از ۷ به ۱۵ درصد افزایش می‌یابد. ولادیسلاوا لواکوا مدیر ارشد استراتژی و متخصص تحلیل اقتصادی تصریح کرده است: رشد اقتصادی در بسیاری از اقتصادهای نوظهور با پویایی نسبی جمعیتی حمایت می‌شود. این تحول برای تضمین اشتغال تعداد در حال افزایش جوانان، باید با سرمایه گذاری در آموزش و بهبود اساسی اقتصاد کلان همراه شود.
اما خبر خوب برای کشورهای توسعه یافته این است که سطح بالای میانگین درآمد در این کشورها تداوم خواهد یافت. انتظار می‌رود که اقتصادهای نوظهور بطور تدریجی بر شکاف درآمدی با کشورهای توسعه یافته غلبه کنند اما همگرایی کامل سطح درآمدها در سراسر جهان تا پیش از سال ۲۰۵۰ تحقق نخواهد یافت.
ولادیسلاوا اضافه کرده است: شکاف میانگین درآمد بین کشورها در طی زمان پر می‌شود، اما تکمیل این فرآیند تا سال ۲۰۵۰ تحقق نخواهد یافت. در سال ۲۰۵۰، سطح متوسط درآمد در ایالات متحده تقریبا دو برابر چین و سه برابر هند می‌شود اما تداوم رشد نابرابری درآمد بین کشورها به دلیل تحولات فناوری که به سود کارگران ماهرتر و صاحبان سرمایه است، محتمل به نظر می‌رسد.
به موازات، بسیاری از کشورهای توسعه یافته (و احتمالا برخی از اقتصادهای نوظهور مانند چین) با کاهش جمعیت افراد در سن کار مواجه خواهند شد.
مهمترین یافته‌های این مطالعه عبارتند از:
حجم اقتصاد جهانی تا سال ۲۰۴۲ دو برابر می‌شود.
چین در حال حاضر با پشت سر گذاشتن آمریکا، رتبه نخست قدرت اقتصاد جهانی را کسب کرده است؛ هند تا سال ۲۰۵۰ برای کسب رتبه دوم با ایالات متحده رقابت خواهد کرد و اندونزی با عبور از کشورهای توسعه یافته ای مانند ژاپن و آلمان به جایگاه چهارم صعود خواهد کرد.
تا سال ۲۰۵۰، ۶ کشور از ۷ کشور در رتبه بندی اقتصاد جهانی از بین اقتصادهای نوظهور خواهند بود.
سهم کشورهای عضو اتحادیه اروپا از تولید ناخالص داخلی جهان در افق ۲۰۵۰ به زیر ۱۰ درصد سقوط می‌کند.
نیجریه در صورتی که اقتصادش را متنوع کند و استانداردهای دولتی و زیرساخت‌هایش را بهبود ببخشد، پتانسیل بالا رفتن در رده بندی جهانی تولید ناخالص داخلی را دارد.
تولید ناخالص داخلی برحسب شاخص برابری قدرت خرید