یادداشت دریافتی- محمد ماکویی؛ شاید شما هم شنیده باشید که ما به بانک‌ها آنقدر اعتماد داریم که سپرده هایمان را به رسم امانت تحویلشان می دهیم اما آن‌ها به ما اینقدر اعتماد ندارند که خودکارهایشان را جهت ممانعت از مفقودی به میزها و پیشخوان ها نبندند!
اگر ماجرای فوق ساختگی بود و تنها به قصد شوخی و مزاح و طنز و خنداندن مردم تولید می شد قطعا حالمان را خوب می کرد اما متاسفانه چنین نیست و در آنچه بیان گردید بیش از رگه هایی از واقعیت موجود است!
جای تعجب است که در حالی که مسئولین و دولتمردان اعتماد چندانی به مردم ندارند در انتظار اینند که مردم ایشان را معتمد خویش قلمداد نمایند زیرا اعتماد یکسره همانند عشق یکسره موجب دردسر خواهد بود و یکی از دردسرهای چنین اعتمادی این است که مردم غیرقابل اعتماد به مرور و به تاسی از شایستگی و لزوم مردن برای کسی که برایشان تب می کند، اعتماد به دولت و دولتی ها و شبه دولتی ها و بخش خصوصی را از دست می دهند!
هزینه های عدم اعتماد مردم به مسئولین و اولیای امور بر کسی پوشیده نیست اما اینکه چرا با این حال دست اندرکاران امور عمدا در جهت سلب اعتماد مردمی کوشیده و گام بر می دارند جای پوشیدگی دارد؟!
در این باره نباید زمانی را از خاطر برد که دستگاه های "کارت زنی" و "کارت خوانی" اتوبوس ها به جای بیرون در درونشان جای گرفته بود و مردم فقط بعد از سوار شدن و تخت شدن خیالشان از رسیدن به مقصد کرایه ایاب و ذهاب خود را توسط "کارت" پرداخت می کردند!
آن موقع ها انصافا تنها تک و توک مسافری پیدا می شد که کارت نزده از اتوبوس پیاده شود و این تک و توک مسافر هم بیش از فقر فرهنگی دچار فقر اقتصادی بودند!
گذر زمان توجه مسئولین را از خیل و انبوه "کارت زن" ها متوجه همان تک و توک مسافری که کارت نمی زدند نمود و آن ها را بر آن داشت که برای این تک و توک مسافر "قسر در رو" هم راه کار و چاره ای بیندیشند!
اینگونه شد که دستگاه ها با خروج از اتوبوس سر از ایستگاه ها در آوردند و در کنار خود ماموری را هم دیدند که وظیفه بیان "کارتت را نزدی!" بر عهده گرفته بود!
جالب اینکه این "بیرون آورندگی" هم تک و توک مسافر "کارت نزن" را متنبه نساخت و ایشان جهت صرفه جویی های کارتی از سر دیگر ایستگاه که دستگاه "کارت زن" و "کارت خوان" نداشت خود را به اتوبوس رساندند!
مسئولین و دست اندرکاران اتوبوسرانی که قافیه را باخته دیدند به هر ایستگاه یک دستگاه کارت خوان دیگر افزوده و راه مسافرین "قسر در رو" را از هر دو طرف مسدود نمودند!
نتیجه این کار از لحاظ ریالی به سود اتوبوسرانی تمام شد اما جماعتی که از دو طرف وارد ایستگاه می شدند را متوجه اینکه سر صف کدام طرف است نکرده و راه ایشان را به سوی صف خلوت تر کج نمود!
در نتیجه هرج و مرج حاصله برخی از مسافرین مصمم شدند که به تلافی تک و توک مسافری که طی سالیان طولانی کارت نزده اتوبوس را ترک می کردند ، کارت زده و اتوبوس سوار نشده راهی مقصد گردند!
با این حساب است که مسئولین و دست اندرکاران اتوبوسرانی که برای سال های زیادی دلخور این بودند که مسافرین خود را خرید کرده و پول نداده می دیدند، امروزه این دلخوشی را یافته اند که در میان انبوه مسافرین خود تک و توک مسافری هم ببینند که پول جنس خود را می دهند اما بی آنکه اصل جنس را تحویل بگیرند راه خود را کج کرده و با بی خیال سوار شدن بر اتوبوس راه را برای مسافرینی باز می گذارند که یا صبر و تحملی بیش از ایشان دارند و یا راحت تر می توانند با کم جایی و فشارهای اتوبوسی کنار بیایند!